فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود
چل سال رنج و غصه کشیدیم و عاقبت
تدبیر ما به دست شراب دوساله بود
آن نافه مراد که می‌خواستم ز بخت
در چین زلف آن بت مشکین کلاله بود
از دست برده بود خمار غمم سحر
دولت مساعد آمد و می‌در پیاله بود
بر آستان میکده خون می‌خورم مدام
روزی ما ز خوان قدر این نواله بود
هر کو نکاشت مهر و ز خوبی گلی نچید
در رهگذار باد نگهبان لاله بود
بر طرف گلشنم گذر افتاد وقت صبح
آن دم که کار مرغ سحر آه و ناله بود
دیدیم شعر دلکش حافظ به مدح شاه
یک بیت از این قصیده به از صد رساله بود
آن شاه تندحمله که خورشید شیرگیر
پیشش به روز معرکه کمتر غزاله بود
شرح لغت: شراب دو ساله: موصوف و صفت، مقصود باده‌ی کهنه است / نواله: به فتح اول لقمه، مقدار غذا که به کسی اختصاص دهند - سهم غذا /قصیده: چکامه /غزاله به فتح اول آهو بره‌ی ماده.
در رویایی دیدم که پیاله‌ای شراب در دست دارم و تعبیر خوابم این بود که کارم به اقبال نیک واگذار خواهد شد. مقصود او از این شعر این است، آنان که جامی از شراب معرفت دوست را نزد خود داشته باشند، اقبالی نیک در انتظارشان است؛ چرا که به واسطه‌ی آنان، عشاق پیشگاه او گشته و به لقای او دست خواهند یافت.
روزگاری عاشق کسی بودی و همواره در راه عشق به او سختی‌هایی تحمل می‌نمودی؛ اما از قضا و قدر غافل بودی که سرنوشت شما را از هم جدا خواهد کرد. وقتی چنین شد، دلیل جدایی را از هر راهی که بود، جویا شدی. ولی راه به جایی نبردی و جوابی نیافتی. بهتر است فراموشش کنی!