فرارو- برای نزدیک به دو قرن محله چینی‌های شهر نیویورک روایت یک داستان امریکایی بوده است: کارگران مهاجر و خانواده‌های شان شانه به شانه در خانه‌های کم ارتفاع زندگی کرده اند. با این وجود، اکنون نماد دیگری از وضعیت امریکایی در آن محله در حال شکل گیری است: ساخت یک زندان بزرگ تازه.
به گزارش فرارو به نقل از گاردین؛ انتظار می‌رود که این سازه جدید با ارتفاع حدود ۹۱ متر بلندترین مرکز اصلاح و تربیت در جهان باشد. این وضعیت می‌تواند باعث نابودی کسب و کار‌های چینی تبار‌ها در آن محله شود. مقام‌های شهر و حامیان اصلاحات کیفری می‌گویند اگر بخواهند زندان ریکرز ایسلند را تعطیل کنند افتتاح زندان جدید پروژه‌ای ضروری است. زندان ریکرز ایسلند زندان بدنامی است که شورای شهر نیویورک در سال ۲۰۱۹ میلادی به تعطیلی آن رای داد.
با این رای آن زندان تا سال ۲۰۲۷ میلادی با چهار زندان جایگزین خواهد شد با زندان‌های کوچک‌تر در سراسر شهر از جمله زندان در محله چینی‌ها که به گفته برنامه ریزان مکانی انسانی‌تر خواهد بود که در چند قدمی دادگاه‌های مرکز شهر قرار دارد. این برج جایگزین زندان بسیار کوتاه تری خواهد شد که از دهه ۱۹۸۰ میلادی در آن ناحیه وجود داشته است.
با این وجود، ساخت و ساز بسیار عقب‌تر از برنامه است که تا حدی به دلیل دلیل مقاومت ائتلاف متنوعی از مخالفان می‌باشد از صاحب خانه‌های محلی گرفته تا در مقطعی "اریک آدامز" که در زمان کارزار انتخاباتی برای انتخاب به عنوان شهردار متعهد شده بود با زندان جدید مخالفت کند.
مخالفان این طرح استدلال می‌کنند که افتتاح زندان در محله چینی‌ها به آسیب پذیرترین مهاجران شهر نیویورک آسیب خواهد رساند. آنان معتقدند هزینه میلیارد دلاری برای ایجاد آن زندان را می‌توان به شکلی به مراتب بهتر در جای دیگری خرج شود. با این وجود، آدامز پس از تصدی پست شهرداری نیویورک مسیر معکوسی را پیمود. در نتیجه، بسیاری از صاحبان چینی کسب و کار به فکر بازنشستگی زودتر از موعد هستند.
آیا آن گونه که مخالفان این پروژه می‌گویند احداث آن زندان نماد زشتی از حبس‌های دسته جمعی است یا آن گونه که برنامه ریزان باور دارند نشانه‌ای از شهری است که به آرامی، اما به شکلی مطمئن مشکلات مرتبط با عدالت کیفری خود را اصلاح می‌کند؟ آیا هنوز راه بهتری وجود دارد؟
مشکل از ریکرز ایسلند آغاز می‌شود: زندانی ۴۱۳ هکتاری در در رودخانه شرقی میان برانکس و کوئینز. اگرچه ۸۵ درصد از زندانیان در ریکرز ایسلند محکوم نشده اند و صرفا منتظر فرارسیدن زمان محاکمه خود هستند زندانیان به طور میانگین تقریبا چهار ماه در آن زندان نگهداری می‌شوند که چهار برابر بیش از میانگین نگهداری زندانیان در سطح ملی در سراسر امریکاست و تعداد نگران کننده‌ای از بازداشت شدگان سال‌ها در آنجا به سر برده و در نهایت در آنجا فوت کرده اند.
در سال ۲۰۲۳ میلادی ۷ زندانی در ریکرز ایسلند جان خود را از دست دادند و تعداد کل افراد فوت شده در آن زندان از زمان روی کار آمدن آدامز به ۲۶ نفر رسید. آماری که دادستان‌های فدرال آن را "شکست جمعی با ریشه‌های عمیق" نامیده‌اند. بازرسان آن زندان از وجود ساختمان‌های در حال فروریختن و شرایط غیر بهداشتی خبر داده‌اند. آنان اشاره کرده اند که شواهد نشان می‌دهند نگهبانان ریکرز ایسلند به طور سیتسماتیک از زندانیان سوء استفاده کرده اند و یک قاضی فدرال تهدید کرده که اگر شهر نتواند به هرج و مرج پایان دهد آن زندان را تحت کنترل فدرال قرار خواهد داد.
هیچ بحث جدی‌ای حتی در محله چینی‌ها در مورد این که آیا ریکرز باید تعطیل شود وجود ندارد. مناقشه واقعی همواره بر سر این موضوع بوده است که پس از آن چه باید کرد. یکی از حامیان "زندان‌های محله‌ای" طرح چهار ساختار جدید در بروکلین، کوئینز، برانکس و منهتن "دانا کاپلان" است که در سال ۲۰۱۸ میلادی معاون "بیل دی بلازیو" شهردار وقت شد.
کاپلان می‌گوید هدف طراحی مجدد سیستم زندان به گونه‌ای است که زندانیان بتوانند مدت زمان کم تری را پشت میله‌های زندان بگذرانند.
او می‌گوید: "این طرح به هیچ کس کمکی نمی‌کند که زندانیان سال‌ها پیش از محاکمه در ریکرز منتظر باقی بمانند". او می‌گوید بخش بزرگی از آن شامل جابجایی زندان‌ها به مسافتی نزدیک‌تر به دادگاه‌ها می‌شود مانند دادگاه جنایی که در مجاورت محله چینی‌ها قرار دارد. او می‌افزاید:"این جایگزین آن چه در ریکرز ایسلند در جریان بوده خواهد شد جایی که بازداشتی‌ها را در ساعت ۳ از خواب بیدار کرده و سوار اتوبوس می‌کنند".
در محله چینی‌ها برج زندان جایگزین یک بازداشتگاه ۱۵ طبقه و ۹۰۰ تختخوابی با سبک معماری بروتالیستی موسوم به "مقبره" خواهد شد که به دلیل شرایط وخیم آن با این عنوان شناخته شده است. انتظار می‌رسد زندان تازه با تسهیلات بازسازی شده تقریبا همان تعداد تخت را داشته باشد، اما با ویژگی‌های جدید و باکیفیت زندگی مانند مراکز تفریحی، کلینیک‌های بهداشتی و مناطق ملاقات همراه با اتاق‌های بازی کودکان همه آن چیز‌هایی که ساکنان، اعضای خانواده و کارکنان در طول صد‌ها ساعت ملاقات درخواست کرده اند.
کاپلان می‌گوید این زندان بدان خاطر باید بلندتر باشد که دستیابی به عناصر و امکانات ذکر شده در متراژ معمول برای زندان‌های فعلی غیر ممکن است.
با این وجود، این ایده نزد ساکنان محله چینی‌ها خریداری ندارد. یکی از دلایل اصلی ناراحتی درباره آن زندان این است که تا به امروز هیچ کس حتی مقام‌های شهری، کاپلان یا اریک آدامز نیز واقعا نمی‌دانند که زندان جدید چگونه خواهد بود. این بدان خاطر است که از طریق یک فرآیند "طراحی ساخت" ساخته می‌شود که در آن شهر به یک شرکت واحد دستور می‌دهد تا هم کار طراحی و هم ساخت زندان را انجام دهد. اگرچه عملیات تخریب زندان قدیمی در حال انجام است، اما شهرداری شرکت سازنده‌ای را برای زندان جدید انتخاب نکرده است.
"جان لی" صاحبخانه محلی و بنیانگذار Neighbors United Below Canal Street، گروهی که مخالف زندان جدید است می‌گوید: "این شبیه ساختن پل در شرایطی است که همزمان در حال عبور از روی آن هستید".
بر اساس مجوز منطقه بندی تایید شده زندان جدید لی پیش بینی می‌کند که "ساختمانی عظیم، دو تا سه بلوک در هر جهت که به بلندی مجسمه آزادی خواهد بود" و ۹۲ متر ارتفاع خواهد داشت. او می‌گوید:"این زندان قرار است چراغ راه محله چینی‌ها باشد. به هر کجا که به مرکز شهر نگاه کنید این زندان را خواهید دید". او می‌گوید:"آن زندان زمانی که با دادگاه کیفری شهر و یک زندان فدرال دیگر در چند بلوک پایین‌تر همراه شود باعث خواهد شد که محله چینی‌ها به نام "شهر زندان" شناخته شود".
"کری کولهن" مورخ معماری و کارشناس ساختمان‌های محله چینی پیش بینی می‌کند که زندان جدید به شدت خارج از مقیاس خواهد بود و سایه اش به پل منهتن خواهد رسید و به "ویژگی تعیین کننده معماری منطقه" تبدیل خواهد شد.
ساکنان محله چینی‌ها صرفا نگران ظاهر و چشم انداز محله شان نیستند. آنان می‌گویند ساخت بلندترین زندان می‌تواند فاجعه‌ای برای محله‌ای که در حال حاضر در وضعیتی وخیم قرار دارد به همراه داشته باشد. محله چینی‌ها زودتر و سخت‌تر از همسایگان ثروتمند خود در منهتن تحت تاثیر شیوع کووید قرار گرفت و همزمان با آن شاهد افزایش خشونت‌های رخ داده علیه آسیایی تبار‌ها بود وضعیتی که یادآور شرایط پس از حمله ۱۱ سپتامبر به برج‌های دوقلو در نیویورک بود.
در آن زمان هزاران نفر مجبور شدند پس از حملات به برج‌های دوقلوی مجاور محله چینی‌ها را برای چندین ماه تعطیل کنند. هم چنین، پس از وقوع طوفان سندی چندین هفته برق محله چینی‌ها قطع شد و خسارات قابل توجهی را به کسب و کار‌های ساکنان آن محله وارد ساخت. ساکنان آن محله می‌گویند در پی بروز هر فاجعه‌ای مقام‌های امرکیایی کمک بسیار کمی به آن محله ارائه کرده اند.
کسب و کار‌های بازمانده این منطقه تعداد مشتریان بسیار کمتری در مقایسه با گذشته دارند. تا ساعت ۶ یا ۷ عصر تقریبا هیچ کس نیست و با افزایش سرعت ساخت و ساز زندان رستوران داران می‌ترسند رونق کسب و کارش کساد شود. بسیاری از ساختمان‌های روبروی زندان خانه‌هایی با قدمت طولانی هستند که از آجر، ملات و چوب ساخته شده اند.
لی می‌گوید: "این‌ها ساختمان‌هایی هستند که با مصالح و مواد ارزان و نه فولادی ساخته شده اند و روی پایه‌های بسیار کم عمقی قرار گرفته اند. زیر محوطه زندان از پیش زباله‌های سمی وجود داشته که پیش از ساخت برج جدید باید تخلیه و آبگیری شود". او معتقد است که همین وضعیت می‌تواند پایه‌های ساختمان‌های مسکونی پیرامون مکان ساخت زندان را به خطر بیاندازد. او می‌گوید: "ما در مورد صد‌ها خانواده صحبت می‌کنیم که احتمالاً باید یک شبه خانه‌های شان را تخلیه کنند".
همچنین نگرانی شدیدی برای ساکنان یک مرکز سالمندان که مستقیما در مجاورت محل زندان است وجود دارد که بسیاری از اعضای آن بالای ۹۰ سال سن دارند.
در آوریل گذشته لی در میان ۱۰ نفر از ساکنان محله چینی‌ها بود که پس از نشستن در خیابان و دست بردن به سلاح در تلاشی ناامیدکننده برای جلوگیری از ورود اولین وسایل نقلیه ساختمانی به آن محله بازداشت شدند. هم چنین، "ویکتوریا لی" یکی از رهبران محلی حزب دموکرات که می‌گوید "از مشاهده جرثقیل‌ها احساس ناراحتی می‌کردم" نیز در میان بازداشت شدگان بود.
برای "ویکتوریا لی" این اعتراض آخرین راه حل علیه شهری بود که "در حال ویرانی با بولدوزر است". لی می‌گوید شهرداری تحت رهبری آدامز درخواست‌های او و سایر نمایندگان محلی را برای در نظر گرفتن "استفاده مجدد تطبیقی" یعنی بازسازی زندان موجود به جای ساخت زندانی کاملا جدید که سریع تر، ارزان‌تر و به همان اندازه موثر باشد را نادیده گرفته است.
شهرداری نیویورک مصمم است پروژه احداث برج تازه ادامه یابد. سخنگوی آدامز به "گاردین" گفت: "در ۱۷ ماه گذشته عمیقا و به شکلی گسترده با اعضای جامعه و مقام‌های منتخب آن تعامل داشته ایم. حتی کار را برای دو ماه در اوایل سال ۲۰۲۲ و بار دیگر تا حدی در سال ۲۰۲۳ به منظور ارزیابی پیشنهادات جایگزین متوقف کردیم. براساس یک تجزیه و تحلیل کامل تیم کارشناسان و مهندسان به این نتیجه رسیدند که برنامه ما سریع‌تر خواهد بود، باعث حفظ پول مالیات دهندگان می‌شود و اختلال در جامعه را محدود می‌سازد".
برای برخی از فعالان جایگزین بهتری هم وجود دارد: آن پول را بردارید و صرف نیاز‌های جوامع کنید تا افراد کمتری به زندان بیفتند. "وودز اروین" یکی از سازمان‌دهندگان گروه مقاومت لغو زندان‌ها می‌گوید: "چرا شهروندان برای دسترسی به خدماتی که باید در جامعه شان به خوبی تامین شود نیاز به زندان رفتن دارند؟ چرا کاری نمی‌کنیم که در وهله نخست از زندان رفتن آنان جلوگیری کنیم"؟
اروین استدلال می‌کند که آن چه اکثر زندانیان ریکرز به آن نیاز دارند مراقبت از سلامت روان است و اگر جوامع این خدمات را بیش‌تر ارائه دهند زندانیان بیش تری می‌توانند آزاد شوند. به نظر می‌رسد ساکنان محله چینی‌ها نیز تسلیم شده اند. هفته گذشته جان لی در یک تالار شهر در محله آدامز تنها ساکنی بود که از شهردار در مورد زندان سوال کرد. اریک آدامز به حضار یادآوری کرد که زندان ایده او نبوده است.
او گفت: "من این کار را طور دیگری انجام می‌دادم. با این وجود، واقعیت آن است که من یک شهر درهم شکسته را به ارث برده ام که اکنون باید آن را اصلاح کنیم". سپس او هشداری سیاه داد که اگر زندان جدید ساخته نشود چه اتفاقی خواهد افتاد. او گفت: "ما مجبور خواهیم شد ساکنان ریکرز که ممکن است جنایات خشونت آمیز انجام داده باشند را روانه خیابان‌ها کنیم. من با این موضوع مشکل دارم".
پس از اظهارات او هیچ کس در اتاق برگزاری نشست نظرات اش را به چالش نکشید. مخالفان این ایده خسته بودند. در نتیجه، ایده ساخت بلندترین زندان جهان به واقعیت نزدیک‌تر شد.