فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی
دل که آیینه شاهیست غباری دارد
از خدا می‌طلبم صحبت روشن رایی
کرده‌ام توبه به دست صنم باده فروش
که دگر می‌نخورم بی رخ بزم آرایی
نرگس ار لاف زد از شیوه چشم تو مرنج
نروند اهل نظر از پی نابینایی
شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان
ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی
جوی‌ها بسته‌ام از دیده به دامان که مگر
در کنارم بنشانند سهی بالایی
کشتی باده بیاور که مرا بی رخ دوست
گشت هر گوشه چشم از غم دل دریایی
سخن غیر مگو با من معشوقه پرست
کز وی و جام می‌ام نیست به کس پروایی
این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می‌گفت
بر در میکده‌ای با دف و نی ترسایی
گر مسلمانی از این است که حافظ دارد
آه اگر از پی امروز بود فردایی
شرح لغت: دیر مغان: کنایه از محفل عارفان و اولیای حق/ سهی بالا: قامت بلند
آنان که با نوشیدن جرعه یی از شراب معرفت دوست قدم در راه عشق می‌نهند، طلب آنند که صفحه دل را از غبار اغیار بزدایند، چرا که وجود او را برتر از هر چیز قلمداد می‌کنند.
اگر طالب رسیدن به کمال روحانی، باید تواضع داشته باشی. در برابر بزرگانی که مقدماتی را کسب کرده اند، خاضع باش و سرکشی نکن که این خوی و منش، راه رستگاری و موفقیت در زندگی است.
راحلشم سادس ..کسانی روبیاریدسرکار که بلد باشن کار کنن اینهمه متخصص
ودانشگاه برای چیه خوب ازشون بخواین که مشک0لات کشور رو حل بکنن تاچاره ای بیندیشن برای حل مشکلات بعدشم ازتجربیات دیگر کشورها میتونید ۰استفاده کنید
بی نظیر است..