کانویر بی-۳۶ پیس‌میکر (Convair B-۳۶ Peacemaker)، یک بمب افکن دوران جنگ سرد، همچنان به عنوان بزرگترین هواپیمای جنگی ساخت آمریکا رکوردار است. این در شرایطی است که از آخرین روز خدمت بی-۳۶ بیش از هفت دهه می‌گذرد.
به گزارش عصر ایران، بمب افکن بی-۳۶ پیس‌میکر در اواخر دهه ۱۹۴۰ و با هدف سفر رفت و برگشت از نیوانگلند در آمریکا به لنینگراد در شوروی سابق بی نیاز از سوخت گیری طراحی شد.
در شرایطی که تنش‌های جنگ سرد رو به افزایش بود، توانایی مقابله با تهدیدات موشکی شوروی برای آمریکا از اهمیت ویژه‌ای برخوردار شده بود. بمب افکن بی-۳۶ پس از ورود به نیروی هوایی آمریکا به عنوان یک عامل بازدارنده قدرتمند عمل کرد، اما این هواپیما در هیچ عملیات رزمی حضور پیدا نکرد.
نیاز به یک بمب افکن راهبردی که توانایی پیمودن هزاران کیلومتر بی نیاز از سوخت گیری را داشته باشد، طی جنگ جهانی دوم برای آمریکا آشکار شد.
در شرایطی که بریتانیا به واسطه عملیات بلیتس نیروی هوایی آلمان با خسارات جانی و مالی گسترده‌ای مواجه شد، توانایی‌های محدود بمباران هوایی آمریکا به این معنی بود که حمله از آسمان علیه آلمان توسط نیروی هوایی آمریکا غیرممکن است. بر همین اساس، مقامات آمریکایی به این نتیجه رسیدند که توسعه یک بمب افکن با برد حداقل ۵۷۰۰ مایل (۹۱۷۳ کیلومتر) ضروری است.
با پیشرفت جنگ اقیانوس آرام، نیاز به بمب افکنی که بتواند از پایگاه‌های موجود در هاوایی به ژاپن برسد، توسعه بمب افکن بی-۳۶ پیس‌میکر را تسریع کرد. در همین زمان، آمریکا تولید اولیه ۱۰۰ فروند بی-۳۶ را به شرکت کانویر سفارش داد. در سال ۱۹۴۶، این بمب افکن عظیم الجثه نخستین پرواز خود را انجام داد.
در شرایطی که مقامات آمریکایی در ابتدا خواهان بمب افکنی بودند که بتواند بی نیاز از سوخت گیری مسافت کمتر از ۶۰۰۰ مایلی (۹۶۵۶ کیلومتر) را طی کند، بی-۳۶ بسیار فراتر از این انتظار رفت. برد فرابری این هواپیما ۱۶ هزار کیلومتر بود. با طول دو سر بال ۷۰.۱۰ متر، بی-۳۶ همچنان عنوان طولانی‌ترین طول بال‌ها را در میان هواپیما‌های جنگی حفظ کرده است.
از نظر مهمات، بمب افکن بی-۳۶ تا بن دندان مسلح بود. این هواپیما می‌توانست در بیشترین حالت تا ۳۹ هزار کیلوگرم بمب‌های هسته‌ای یا متعارف را حمل کند. این ظرفیت حمل سلاح بیش از ۶۸۰۴ کیلوگرم بیشتر از بمب افکن بی-۵۲ فعلی نیروی هوایی آمریکا است. در حالت عادی، بی-۳۶ با ۳۳ هزار کیلوگرم بمب مسلح می‌شد.
شش پیشرانه پیستونی شعاعی آر ۴۳۶۰-۵۳ ساخت شرکت پرت اند ویتنی هر کدام با قدرت ۳۸۰۰ اسب بخار، همراه با چهار پیشرانه توربوجت جی ۴۷-۱۹ جنرال الکتریک نیروی مورد نیاز برای حرکت این هواپیمای غول پیکر را تامین می‌کردند.
بی-۳۶ توانایی دستیابی به بیشینه سرعت ۷۰۰ کیلومتر بر ساعت را داشت. سرعت کروز این بمب افکن نیز ۳۷۰ کیلومتر بر ساعت بود و می‌توانست تا ۴۳۶۰۰ پا (۱۳۳۰۰ متر) اوج بگیرد.
برد رزمی بی-۳۶ برابر با ۶۴۱۳ کیلومتر بود که امکان حمله به ژاپن از جزایر آلیوتی را فراهم نمی‌کرد، اما می‌توانست از ایسلند به برلین حمله کند.
تمام بمب افکن‌های بی-۳۶ تولید شده به غیر از پنج فروند برای نمایش در موزه، اسقاط شدند.