شرکت دوو در ماه مارس سال ۱۹۶۷ توسط «کيم ووجونگ» به عنوان يک کارخانه نساجي کار خود را آغاز کرد. کيم که فرزند استاندار «دايگو» بود، مدرک اقتصاد خود را از دانشگاه يونساي سئول دريافت کرده بود و قصد داشت شرکت خود را به يکي از بزرگترين کمپاني‌هاي چندمنظوره کره‌جنوبي تبديل کند.
رييس‌جمهور کره به مدير اين شرکت کمک زيادي کرد تا از حمايت‌هاي مالي بانک‌ها استفاده کند.اين شرکت طي برنامه‌هاي توسعه ۵ ساله کره از وام‌هاي کم بهره که بازگشت آنها معمولا توسط دولت تضمين مي‌شد و از نيروي کار ارزان، استفاده کرد. کيم همچنين با ساير سياستمداران کره ارتباطات نزديکي برقرار کرد و از‌اين طريق اعتبارات فراواني براي شرکتش جذب نمود.
در دهه‌هاي 19۷۰ و 19۸۰ شرکت دوو به سرعت رشد کرد و در صنايع مختلف سرمايه‌گذاري نمود. در سال ۱۹۷۸ شرکت دوو وارد عرصه خودروسازي شد.اين شرکت با خريداري ۵۰ درصد از سهام کارخانجات «سايهان موتور» (Saehan Motor) شروع به توليد اتومبيل با نام قبلي شرکت نمود. ۵۰ درصد ديگر سهام آن شرکت متعلق به جنرال‌موتورز آمريکا بود. در سال ۱۹۸۲، بعد از‌اينکه گروه دوو کنترل کامل‌اين شرکت را به دست آورد، نام‌اين شرکت به دوو موتور تغيير کرد و بعد از مدت کوتاهي شروع به توسعه خود در سراسر جهان نمود. در سال ۸۷ حدود نيمي‌از خودروهاي توليدي به آمريکا و ساير کشورها صادر مي‌شد.
از اوايل دهه 19۹۰ دوو به فعاليت‌هاي فرا مرزي خود پرداخت که شامل مشارکت در ۴۰۰ پروژه و ۸۵ شرکت سرمايه‌گذاري بود و در‌اين هنگام دوو در گروه ۱۸ شرکت بزرگ بين‌المللي دنيا در آمده بود. شاخه‌هاي مهم شرکت دوو عبارت بودند از صنايع موتوري، مهندسي، تجهيزات ارتباطي و مخابراتي و امنيتي، صنايع سنگين، توليد کشتي و ده‌ها شرکت کوچک ديگر که به صورت خصوصي اداره مي‌شد.
طي‌اين دوره دوو به بزرگترين خودروساز کره و هفتمين خودروساز بزرگ دنيا تبديل شده و تا سال ۱۹۹۶ تمام مدل‌هاي اين شرکت از روي مدل‌هاي جنرال موتورز برداشته شده بود. در سال‌هاي آخر دهه 19۹۰ شرکت دوو با مشکلات مالي مواجه شد.اين مشکلات در سال مالي منتهي به سال ۲۰۰۰ ميلادي منجر به ۱۰ ميليارد دلار زيان شده بود. بعد از‌اين زيان ارزش سهام شرکت ۹۴درصد افت کرد. تا آن تاريخ، اين بزرگترين ميزان زيان يک شرکت در کره‌جنوبي بود.سهم بازار‌اين شرکت نيز به شدت کاهش يافت. بررسي‌ها نشان مي‌داد که دوو مقادير زيادي پول براي برنامه‌هاي توسعه‌اي خود به صورت وام از منابع مالي دريافت کرده بود. در سال ۱۹۹۹ ميزان بدهي‌هاي داخلي و خارجي‌اين شرکت بالغ بر ۱۶ ميليارد دلار مي‌شد.
مشکلات دوو از زماني آغاز شده بود که کيم وو جونگ به دليل سرمايه‌گذاري در کشورهاي در حال توسعه بدهي زيادي به ميزان 3/1 ميليارد دلار به بار آورد و يک ميليارد دلار نيز بابت خريد شرکت کره‌اي «سانگ يانگ» Ssangyong Motor به شرکت زيان وارد کرد.ضعف مديريت مهم‌ترين دليل شکست بزرگترين خودروساز کره بود. مديريت‌اين شرکت که تنها به گسترش و توسعه کسب و کار در زمينه‌هاي مختلف پرداخته بود بدون در نظر گرفتن سودآوري پروژه‌ها با استفاده از رانت‌هاي دولتي و سياسي سعي در مخفي کردن بدهي‌هاي شرکت داشت که در پايان نيز چنين نشد.
يکي ديگر از دلايل شکست اين غول اقتصادي کره سرمايه‌گذاري در مناطق و کشورهاي پر ريسک بوده است. به‌عنوان مثال، ويتنام يکي از اين بازارها بود. دوو سعي داشت که محصولات خود را به صورت ارزان در اين بازار به فروش برساند تا سهم بازار را از ساير رقبا بگيرد.
نيروي کار نيز يکي از دلايل ضربه خوردن‌اين شرکت بود. در سال‌هاي آخر قرن بيستم، اکثر کارگران کارخانجات اين شرکت براي حقوق بيشتر يا عليه عملکردهاي مالي ضعيف مديران يا عدم امنيت شغلي اعتصاب كردند. بحران مالي جنوب شرق آسيا در سال‌هاي ۹۷ و ۹۸ نيز به مشکلات دوو افزود. تامين‌کنندگان اعتبارات شرکت فشار بيشتري براي باز پس‌گيري اعتبارات خود به دوو وارد مي‌کردند و مديريت شرکت را تحت فشار قرار مي‌دادند.
در سال ۲۰۰۰ دولت کره اموال و دارايي‌هاي شرکت دوو را به حراج گذاشت. در سال ۲۰۰۱ شرکت جنرال موتورز، سهام شرکت دوو را به قيمت 2/1ميليارد دلار خريداري کرد.
بنابراين، نام‌اين شرکت به جي.ام دوو تغيير يافت. اين شرکت کار خود را در ۱۷ اکتبر سال ۲۰۰۲، همراه با جنرال موتورز و شريکانش از جمله سوزوکي و شرکت صنايع اتومبيل شانگهاي که 7/66 درصد اين شرکت را به ارزش ۴۰۰ ميليون دلار در دست داشتند، آغاز کرد.در سال‌جاري ميلادي يک شرکت ايراني با امضاي قرارداد نهايي، شرکت دوو الکترونيک کره‌جنوبي را به قيمت ۵۱۸ ميليون دلار خريداري کرد. شركت دوو الكترونيك در حال حاضر يكي از شركت‌هاي مهم توليدكننده لوازم خانگي است و با شركت‌هايي چون سامسونگ و شركت الكترونيكي ال.جي رقابت مي‌كند.