هم‌میهن نوشت: احتمالاً زیاد به چشم‌تان خورده که عده‌ای از کاربران عالم مجاز از یک موقعیت عجیب یا ایراد و ضعفی عکسی پیدا می‌کنند. در اولین اقدام عکس را در گالری گوشی یا لپ‌تاب و پی‌سی‌شان ذخیره می‌کنند و خودشان را برای تولید یک محتوای تخریبی آماده می‌کنند.
در مرحله بعد عکس را در یکی از شبکه‌های اجتماعی آپلود می‌کنند و در کپشن شروع می‌کنند به خودتخریبی و ناله کردن. محتوای این کپشن چیزی شبیه این جمله است که «اگر تنها همین یک عکس را به هر سفارتخانه‌ای نشان دهی و بگویی من در این کشور به دنیا آمده‌ام، بدون سوال و معطلی کیس پناهندگی‌ات قبول می‌شود». نمی‌خواهم بگویم که در مملکت ایرادی وجود ندارد.
از اتفاق کم و کاستی و ضعف و نقصان در مملکت داریم، خوبش را هم داریم. حواسم به طیف روبه‌رو طرفداران سینه‌چاک هم هست و نمی‌خواهم مثل آن‌ها روی عیوب و کمبود‌ها خاک بریزم و بگویم که مملکت گل و بلبل است. حرفم، اما این است که اولاً مملکت‌مان هر چه که هست و هر ایرادی دارد باید برای رفع آن عیب، تلاش و مطالبه‌گری کنیم.
ثانیاً اینکه اگر قرار است در مقام کپشن‌نویس و تولید محتواکننده بنشینیم حواس‌مان باشد که عکس ممکن است برای تولید محتوا متریال لازم باشد، اما کافی نیست.
اما چرا این‌ها را نوشتم؟ وقتی عکس اعضای نیروی دریایی مکزیک را دیدم که در حضور گردشگران ساحل آکاپولکو تمرین نجات آبی خاکی می‌کنند یاد این دست از اظهارنظر‌ها افتادم.
عکس تمرین نجات آبی خاکی در ساحل مکزیک در حضور گردشگران خوراک این است که یک کاربر مکزیکی برایش کپشن بنویسد: «اگر تنها همین یک عکس را به هر سفارتخانه‌ای نشان دهی و بگویی من در این کشور به دنیا آمده‌ام، بدون سوال و معطلی کیس پناهندگی‌ات قبول می‌شود.»