مه تا نیمه درخت‌های جنگل پایین آمده و خزه‌ها از تنه درخت‌ها بالا رفته‌اند. جنگل تا بالا سبز پررنگ شده و در میان مه و سبزی تاریک‌تر از قبل است.
دیگر چیزی در میانه جنگل پیدا نیست و از وسط جنگل فقط می‌شود صدای بال زدن‌پرنده‌ها را شنید. هیچ کسی اینجا نیست، نه کلبه‌ای و نه هیچ مرد روستایی. در جنگل‌های دوهزار و سه هزار، هرکسی احساس می‌کند نخستین آدمی است که قدم داخل آن گذاشته است. جنگل‌های دوهزار و سه هزار تنکابن از معدود مناطق جنگلی ایران است که تا وقت هست و جنگل‌ها هم سرجایشان هستند، باید سراغشان رفت.
بهتر است در فصلی که دما و رطوبت داخل جنگل کمتر است به آن‌ها سری زد، پیاده‌روی کرد و صدای پرندگان را شنید. بهترین زمان برای جنگل‌نوردی در این جنگل‌ها که خیلی از مناطق آن‌ها هنوز بکر مانده، اواخر شهریور تا اوایل آذرماه است.
تنها راه رسیدن به جنگل‌های دوهزار از تهران، جاده چالوس و بعد هم شهر تنکابن (شهسوار) است. می‌توانید با سه وسیله و بعد از طی ۲۷۵ کیلومتر به تنکابن برسید:
اتوبوس: اگر می‌خواهید با اتوبوس بروید از ترمینال غرب یک بلیت اتوبوس برای تنکابن بخرید و پنج ساعت بعد در تنکابن پیاده شوید.
تاکسی‌های بین راهی: می‌توانید با تاکسی خطی بروید. این تاکسی‌ها شما را سه ساعت و نیم بعد به تنکابن می‌رسانند.
خودروی شخصی: اگر وسیله شخصی دارید، باید از اتوبان کرج به خروجی جاده چالوس بروید و آن را تا انتها بروید. پس از آنکه به تنکابن رسیدید، از آنجا باید به بخش خرم‌آباد بروید که از توابع تنکابن است.
برای گردش در دو هزار دو راه پیش روی شماست، هم می‌توانید در جنگل پیاده‌روی کنید و هم مسیر کوهنوردی تا قله سیالان را انتخاب کنید.
از هر مسیری که بخواهید به جنگل بزنید، بخش خرم‌آباد در پنج کیلومتری تنکابن ورودی شماست. از خرم‌آباد هر نقطه‌ای را که برای ورود به جنگل انتخاب کنید، باید ۲۰ تا ۳۰ کیلومتر ماشین‌سواری کرد تا به ورودی جنگل رسید. معمولا راهنمایان و تور‌های گردشگری این پیاده‌روی را از روستای عسل‌محله آغاز می‌کنند.
این سفر هم می‌تواند یک پیاده‌روی دو، سه ساعته باشد و هم یک کوهنوردی دو روزه که این هم بستگی به قدرت بدنی شما و هم برنامه‌ریزی دارد ک برای این سفر انجام داده‌اید. می‌توانید چند ساعت در جنگل پیاده‌روی کنید، استراحت کرده، چیزی بخورید، از مسیر رفته برگردید و سوار ماشین شده و بقیه تعطیلات را کنار دریا بگذرانید.
مهم‌ترین نکته در سفر به منطقه و کوهنوردی و جنگل‌نوردی در دوهزار این است که هیچ‌گاه این سفر را بدون راهنما آغاز نکنید.
• عسل محله: اگر هدف پیاده‌روی در جنگل دوهزار است و ابزار کوهپیمایی در اختیار دارید، باید دو روز وقت بگذارید تا به قله سیالان برسید. کوهنوردان معمولا برای رسیدن به سیالان حدود پنج صبح از عسل‌محله شروع می‌کنند؛ یعنی آخرین نقطه‌ای که می‌شود با ماشین به آنجا رسید. از عسل‌محله نزدیک به دو ساعت باید پیاده‌روی کرد تا به دریاسر رسید.
• دریاسر: به این منطقه که برسید، جنگل تمام می‌شود و به دشت وسیعی می‌رسید؛ که در تابستان آب و هوای بسیار دلچسبی دارد. وجود کوه‌های زیبای تنگ لات‌خان بن، سیاه‌کل و کل‌تلا، کوه‌های پوشیده از گیاهان، چشمه‌ها و رود‌های پر آب، دریاسر را به‌عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری، تبدیل کرده است. این دشت پر از درخت‌های ازگیل و آلوچه جنگلی است که می‌توانید در فصل میوه از آن‌ها برای خودتان بچینید. بهتر است کمی در دریاسر استراحت کنید. بعد از دریاسر حدود یک ساعت مسیر کفی پیش روی شماست تا آنکه به منطقه «هرسنگ» می‌رسید.
• هرسنگ: اینجا منطقه پرآبی است و چشمه‌های زیادی دارد. بعد از هرسنگ وارد جنگل می‌شوید. کمی استراحت کنید، چون بعد از اینجا پیاده‌روی سنگینی پیش روی شماست و باید سه‌ساعت در مسیر جنگلی پیاده‌روی کنید که تقریبا تمام مسیر سربالایی و شیب‌دار است. بعد از آن به راه‌گردان می‌رسید.
• راه‌گردان: در راه‌گردان باید حسابی استراحت کرد، چون حدود سه، چهار ساعت تا آخرین مقصد امروز راه دارید. حدود یک ساعت از این مسیر کفی و بقیه آن سربالاست. حدود پنج عصر است که به گوسفندسرایی به نام «وی‌نی» مشهور می‌رسید.
• وی‌نی: می‌توانید شب را در همان جا چادر بزنید. اینجا که گوسفندسرای چوپانان الموتی است، می‌توانید در نزدیکی محلی که ییلاق این دامداران است، شب را صبح کنید. این بالا هوا بسیار سرد است و این ییلاق‌نشینان کره و ماست تازه را در آبِ برف می‌گذارند. حتی در تابستان هم در این منطقه می‌شود برف دید. در این سرما باید چادر و کیسه خواب همراه داشته باشید، هرچند اگر وسیله کافی نداشتید، چوپانان این منطقه از کمک به کوهنوردان و مسافران دریغ نمی‌کنند. باید حدود ساعت پنج صبح از گوسفندسرا راه بیفتید تا بقیه مسیر را زیر آفتاب نمانید. از اینجا تا خود قله سیالان حدود چهار تا پنج ساعت راه است و بیشتر مسیر سربالاست و شیب آن در مناطقی بیشتر و در مناطقی کمتر می‌شود.
• سیالان: در راه احتمالا از دریاآب که دریاچه‌ای فصلی در پای قله سیالان هست هم عبور خواهید کرد. به قله که برسید در زیر سایه صخره‌ای استراحت کنید تا برای بازگشت انرژی کافی داشته باشید.
• بازگشت: می‌توانید از مسیر رفته بازگردید یا مثل خیلی کوهنوردان حرفه‌ای از کوه‌هایی که همه به هم راه دارند به الموت رفته و از آنجا به سمت قزوین سرازیر شوید. زمانی که مسیر رفته را بازگشتید و به عسل‌محله رسیدید، ماشینی که از قبل هماهنگ شده دنبالتان می‌آید تا به تنکابن بروید. می‌توانید در تنکابن بمانید یا به سمت سلیمان‌آباد و از آنجا به سمت روستای چلاسر در ۱۲ کیلومتری جنوب غرب تنکابن بروید.
به خاطر آب و هوای خوب منطقه انواع لبنیات و مربا را می‌توان خرید.
به دلیل فراوانی گل و گیاه انواع مربا مثل: مربای بهار نارنج، تمشک، پرتقال، گل و... از بهترین چیز‌های منطقه است. البته عسل و لبنیات محلی را هم نباید فراموش کنید. اگر آشنایی در روستا‌ها دارید یا بانویی را در منطقه پیدا کنید که برایتان غذا بپزد، فرصت خوردن غذا‌های محلی را از دست ندهید، البته غذایی را که حتما یک مازندرانی محلی و مخصوصا روی آتش هیزم پخته باشد.
خوراک‌هایی مثل میرزا قاسمی، باقالا قاتق، ترشه تره، شیرین تره، پنیر برشته، خورشت فسنجان، خورشت آلو و انواع خورشت‌ها و غذا‌های دیگر. اما اگر در خانه گلی مانده باشید می‌توانید صبحانه محلی مثل سرشیر و مربا بخورید یا یکی از همین ناهار‌های محلی را با مخلفات کامل مثل سبزی و انواع ترشی مهمان شوید.
این بستگی به سلیقه و امکانات مالی شما دارد که از میان امکانات: هتل، مهمانسرا، خانه محلی و چادر کدام را برای اقامت انتخاب کنید. اگر فکرش را کرده‌اید و با خودتان چادر برده‌اید، نگران محل اقامت نباید بود و فقط باید به فکر بارش باران باشید. اگر هم خواستید می‌توانید در اتاق خانه‌های روستایی منطقه بمانید. البته باید خودتان با صاحبخانه بر سر قیمت به توافق برسید. یکی از گزینه‌های خوب، ماندن در «خانه گلی» چلاسر است. به چلاسر که برسید از هرکسی سراغ خانه گلی را بگیرید، نشانتان می‌دهد.
زیر درختان آتش روشن نکنید.
هرگز درختان را برای روشن کردن آتش قطع نکنید.
جز رد پای خود، چیزی در طبیعت باقی نگذارید. زباله‌هایتان را با خود به شهر‌های بزرگ بازگردانید.
برای استفاده از امکانات و امنیت بیشتر در نزدیکی خانه‌های روستایی چادر بزنید.
در ارتفاعات مراقب سگ‌های گله باشید.
در بیشتر نقاط مرتفع و جنگل، تلفن همراه آنتن نمی‌دهد.
هنگام کوهنوردی یا پیاده‌روی در جنگل حتما به صورت گروهی حرکت کنید و از جمع جدا نشوید.
اگر در ارتفاعات دچار مشکلات تنفسی می‌شوید، بهتر است به سیالان نروید.
در ارتفاعات مراقب خزندگانی مثل مار باشید و همیشه در کوله و چادرتان را محکم ببندید.
هنگام پیاده‌روی آب کافی همراه بردارید.
منبع: سرزمین من