در فیلم‌های ژانر زامبی، معمولا ویروس‌ها یا قارچ‌های زامبی‌ساز به مغز انسان یا حیوان میزبان حمله می‌کنند و آن را در اختیار می‌گیرند. اما کرم اوسداکس (Osedax) که با عنوان «کرم زامبی» نیز شناخته می‌شود، به مغز علاقه‌ای ندارد بلکه تمایل زیادی به زندگی در عمق استخوان‌های میزبان دارد.
به گزارش فرادید، این کرم‌های ۲ تا ۷ سانتیمتری اولین بار در سال ۲۰۰۲ در استخوان‌های یک نهنگ خاکستری مرده در عمق ۳ کیلومتری اقیانوس کشف شدند. از آن زمان تا به حال انواع بیشتری از اوسادکس شناسایی شده است؛ طبق آخرین بررسی‌ها ۲۶ گونۀ مختلف از این جانور در دریا‌ها زندگی می‌کنند.
کرم‌های زامبی مستقیما از قسمت‌های سخت استخوان تغذیه نمی‌کنند بلکه بیشتر به چربی موجود در داخل آن علاقمند هستند. با این حال شیوۀ غذا خوردن این کرم‌ها با سایر جانوران بسیار متفاوت است. آن‌ها دهان یا معده ندارند بلکه نوعی اسید از پوستشان ترشح می‌شود که می‌تواند استخوان را در خودش حل کرده و چربی و پروتئین درون آن را آزاد کند.
این کرم‌ها علاوه بر استخوان نهنگ در استخوان برخی دیگر از ماهی‌ها و همینطور در استخوان‌های گاو که در دریا تخلیه شده بودند نیز یافت شده‌اند. به عبارت دیگر آن‌ها به هر استخوانی که حاوی باکتری‌های سیمبیوتیک باشد حمله می‌کنند.
این کرم‌ها در یک طرف بدنشان زائده‌هایی پَر مانند دارند که مانند آبشش برای گرفتن اکسیژن از آب دریا عمل می‌کند. کرم‌ها این زائده‌ها را در هنگام احساس خطر به درون بدنشان جمع می‌کنند.
اما اگر همۀ این نکات هنوز به اندازۀ کافی عجیب نبوده‌اند، این نکته هم دربارۀ کرم‌های زامبی جالب توجه است که فقط کرم‌های ماده هستند که کار سوراخ کردن استخوان را انجام می‌دهند. کرم‌های زامبی نر اندازه‌ای میکروسکوپی دارند و درون بدن ماده‌ها زندگی می‌کنند. یک مطالعه نشان داده است که حتی تا ۱۱۱ کرم نر ممکن است درون بدن یک کرم ماده زندگی کنند!
این ویژگی عجیب باعث می‌شود که این جانور نیازی به زحمت پیدا کردن جفت نداشته باشد، زیرا اسپرم و تخم دقیقا در کنار هم در بدن کرم ماده حضور دارند. به همین خاطر این کرم‌ها تخم‌های بسیار زیادی را در موقعیت‌های مختلف آزاد می‌کنند، به امید اینکه تعدادی از آن‌ها به یک استخوان تازه برسند!