فرارو- "جان گرانسفلد" دانشمند ارشد سابق ناسا پنج بار سیاره زمین را ترک کرده و بیش از هشت ساعت را به تنهایی در فضا حضور داشته است. عکسی از جان "گرانسفلد" فضانورد وجود دارد که نفس شما را بند می‌آورد. در تصویری متعلق به ۸ مارس ۲۰۰۲ میلادی او در وسعت بیکران فضا از یک بازوی رباتیک آویزان شده و کره آبی مرتفع سیاره ما در زیر پاهایش دیده می‌شود. او آن لحظه را به یاد می‌آورد و می‌گوید: "آن روز من در نقش یک لوله کش بودم". گرانسفلد یک رادیاتور غول پیکر را در دستان خود حمل می‌کرد گویی که بر روی یک تخته موج سواری می‌کرد تا تلسکوپ هابل را که در سال ۱۹۹۰ به فضا پرتاب شد تنظیم نماید.
به گزارش فرارو به نقل از ال پائیس، این فضانورد امریکایی ۶۴ ساله و زاده شیکاگو پنج بار در فاصله سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۹ میلادی سیاره زمین را ترک است. در سه مورد از ماموریت‌های انجام داده او مشکلاتی را در هابل حل کرد یک ماشین ۱۰ تنی پیچیده که با سرعت بیش از ۲۷۳۵۸ کیلومتر بر ساعت دور سیاره می‌چرخد. گرانسفلد در یکی از راهپیمایی‌های فضایی خود رکورد ماندن بیرون از فضاپیما به مدت بیش از هشت ساعت را از آن خود ساخت. او برای این منظور پوشک پوشیده بود تا بتواند تا زمانی که لازم باشد دوام بیاورد!
به لطف تعمیرات او در تلسکوپ فضایی بشریت به اکتشافات شگفت انگیزی دست یافته است. از جمله این موارد می‌تواند به پی بردن به وجود سیاهچاله‌های بسیار پرجرم در مرکز تقریبا تمام کهکشان‌ها، شناسایی حضور انرژی تاریک مرموز که باعث انبساط کیهان می‌شود و همچنین گرفتن عمیق‌ترین تصویر از کیهان اشاره کرد. آن عکس در نور مرئی از دنباله نوری که بیش از ۱۳ میلیارد سال پیش صرفا ۸۰۰ میلیون سال پس از انفجار بزرگ ساطع شده بود گرفته شد.
گرانسفلد اخترفیزیکدان و دانشمند ارشد سابق ناسا اخیر پیش از ایراد سخنرانی در مادرید با خبرنگار "ال پائیس" گفتگویی داشت.
او در پاسخ به این پرسش که شناور بودن در فضا چه حسی دارد می‌گوید: "باورنکردنی است که یک انسان می‌تواند در چنین مکان نامناسبی باشد: خلاء می‌تواند جان شما را بگیرد ریز شهاب سنگ‌ها می‌تواند شما را از بین ببرند. در آنجا دما از بیش از ۲۰۰ درجه تا منفی ۲۰۰ درجه متغیر است. علیرغم آن که ما به آنجا تعلق نداریم، اما در لباس فضایی خوب عمل می‌کنیم. لباس یک سفینه فضایی یک نفره است. افرادی که لباس‌های فضایی شان شبیه سنجاب است در فضا شبیه سنجاب در حال پریدن از صخره‌ها رفتار می‌کنند. آنان می‌گویند این جوهر پرواز انسان است. آنان در حال سقوط هستند، اما احساس می‌کنند در حال پرواز هستند. در فضا نیز همین طور است. فقط تو هستی، یک لباس و فضا. این یک احساس جادویی است. وقتی روی هابل کار می‌کنم تمرکز زیادی روی کار دارم. در آن زمان توجهی به زیبایی اطراف ام ندارم تا حدی که به خدمه می‌گفتم وقتی به جدول زمانی نگاه می‌کنیم بیایید برای هر کدام مان پنج دقیقه وقت بگذاریم تا صرفا از فضا لذت ببریم. در طول استراحت واقعا احساس آرامش فوق العاده‌ای داشتم".
خبرنگار از او می‌پرسد:" "نیکیتا خروشچف" رهبر وقت اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۶۱ میلادی ادعا کرد که "یوری گاگارین" فضانورد به فضا پرواز کرد، اما هیچ خدایی را در آنجا ندید. آیا شما خدا را دیدید"؟ گرانسفلد پاسخ می‌دهد:"نه ندیدم. من موجودات ناشناخته و بیگانه را نیز ندیدم. بسته به دیدگاه و باور‌های دینی خود هرگز خدا را نخواهید دید یا خدا را درهمه جا خواهید دید. "ادگار میچل" فضانورد زمانی که به ماه رفت و سپس بازگشت بر این باور بود که موجودات بیگانه در اینجا روی سیاره زمین وجود دارند. خب، من باید بگویم تا زمانی که دونالد ترامپ رئیس جمهور نشده بود فکر نمی‌کردم اینجا بر روی زمین موجودات بیگانه وجود داشته باشند"!
این فضانورد امریکایی در پاسخ به این پرسش که امروز با کمک تلسکوپ فضایی هابل درباره فضا چه می‌دانیم که پیش‌تر نمی‌دانستیم می‌گوید:"یکی از اکتشافات بزرگ که منجر به اعطای جایزه نوبل فیزیک در سال ۲۰۱۱ میلادی شد آن است که انبساط کیهان به مدت شش میلیارد سال به جای کاهش سرعت در حال شتاب گرفتن بوده است. این همان چیزی است که فیزیکدانان اکنون آن را فشار انرژی تاریک می‌نامند که باعث می‌شود کل جهان سریع‌تر منبسط شود.
ما در حال حاضر هیچ ایده‌ای درباره چرایی آن نداریم. این اکتشافات بدان خاطر انجام شد که در سال ۲۰۲۲ میلادی دوربین پیشرفته برای بررسی (ACS) را در هابل نصب کردیم. این تلسکوپ برای تایید وجود سیاهچاله‌ها طراحی شده بود و در انجام این کار نیز موفق شد. ما هم چنین کشف کردیم که کهکشان‌ها به طور معمول با یکدیگر برخورد می‌کنند و کهکشان‌های بزرگتری را ایجاد می‌نمایند. راه شیری ما تعداد زیادی کهکشان دیگر را بلعیده است! و در حدود پنج میلیارد سال ما با آندرومدا برخورد خواهیم کرد و این دو کهکشان یک ابر کهکشان را تشکیل خواهند داد.
نکته جالب دیگری که در هابل دیدیم این بود که یک ستاره دنبال دار به نام شومیکر لوی – ۹ به مشتری برخورد کرد. ما به این فکر می‌کردیم که تا چه اندازه خوش شانس بودیم که چیزی به آن سیاره برخورد کرد، اما مشخص شد که از آن زمان شاهد برخورد‌های زیادی با آن بوده ایم. مشتری نوعی جاروبرقی منظومه شمسی است. ما نمی‌دانستیم که مشتری تا این اندازه با ضربه مواجه می‌شود. خوب است که مشتری را داریم، زیرا در غیر این صورت آن چیز‌ها می‌توانستند به زمین برخورد کنند. سابقه فسیلی دایناسور‌ها به ما می‌گوید که در آن صورت چه اتفاقی می‌توانست رخ دهد. به نوعی مشتری زباله‌ها را از فضا پاک می‌کند. مشتری به قدری بزرگ است و نیروی گرانش آن به قدری قوی می‌باشد که هر آن چه با مشتری برخورد کرده تغییر می‌کند و و جذب آن می‌شود".
او در پاسخ به این پرسش که " چه اکتشافاتی از تلسکوپ فضایی جیمز وب بزرگترین تلسکوپ در تاریخ انتظار دارید"؟ می‌گوید: "دلیل اصلی ساخت جیمز وب این است که هابل تلسکوپی است که نور مرئی را می‌بیند که ما انسان‌ها می‌توانیم آن را ببینیم: رنگ‌های رنگین کمان. جیمز وب علاوه بر آن می‌تواند نور ماوراء بنفش و مادون قرمز نزدیک را ببیند. در نتیجه، جیمز وب ساخته شد چرا که ما می‌خواستیم بیش‌تر ببینیم. تصور کنید که والدین تان آلبومی با عکس‌های تان از چهار سالگی تا بزرگسالی را به شما بدهند و شما می‌گویید:"عکس‌های دوره نوزادی کجا هستند"؟ و آنان پاسخ می‌دهند:"عکس دوران نوزادی را نداریم. ما نمی‌دانیم در نوزادی چه شکلی بودی، زیرا نور در آن زمان نامرئی بود و ما نتوانستیم تو را ببینیم". دیدگاه ما از کیهان نیز عکس دوره نوزادی ندارد، اما جیمز وب که یک تلسکوپ مادون قرمز است می‌تواند دورتر از هابل را ببیند. آن تلسکوپ می‌تواند عکس‌های کودکانه کهکشان‌ها را به ما ارائه دهد.
تلسکوپ فضایی جیمز وب هم چنین یک ویژگی منحصر به فرد دارد: وقتی عکس می‌گیرد هر پیکسل را می‌توان با استفاده از طیف سنجی به رنگ‌های تشکیل دهنده آن تقسیم کرد که به ما می‌گوید چه نوع اتم‌هایی نور را تولید می‌کنند، دمای آن‌ها چیست و چند الکترون دارند. تلسکوپ فضایی جیمز وب در منظومه شمسی می‌تواند کار‌های بزرگی انجام دهد. برای مثال، چند روز پیش ما تصویر انسلادوس یکی از ماه‌های زحل را دیدیم که یک ستون غول پیکر از آب را نشان می‌دهد. پیش‌تر کاوشگر کاسینی توانسته بود نشانه‌های وجود آب مایع را مشاهده کند و و تمام عناصر شیمیایی لازم برای زندگی را تشخیص می‌داد. انسلادوس یک ماه بسیار کوچک است و ۹۹۷ کیلومتر عرض دارد و دارای یک کلاه یخی، یک اقیانوس گرم و یک هسته صخره‌ای است. در آن اقیانوس زندگی می‌تواند وجود داشته باشد. ما نمی‌دانیم، اما ممکن است در آنجا زندگی وجود داشته باشد. بنابراین، ما می‌خواهیم این موضوع را دریابیم. با استفاده از هر پیکسل عکس گرفته شده توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب ما قادر خواهیم بود حضور مولکول‌های ارگانیک ساده که زندگی را امکان پذیر می‌سازند مورد جستجو قرار دهیم. امید است که با مشاهده سیاره‌های اطراف ستاره‌ها از طریق تلسکوپ جیز وب بتوانیم جو آن را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم. اگر بسیار خوش شانس باشیم ممکن است سیاره‌ای پیدا کنیم که به نظر می‌رسد زندگی روی آن است. با این وجود، جیمز وب به اندازه کافی بزرگ نیست. بنابراین، برای جستجوی بیگانگان ما باید یک تلسکوپ دیگر بسازیم".
خبرنگار درباره زندگی احتمالی انسان‌ها بر روی ماه از گرانسفلد می‌پرسد: "ورنر فون براون پدر علم موشکی و فضایی ایالات متحده آمریکا و معاون ناسا پیش بینی کرده بود که اولین فرزند انسان پیش از سال ۲۰۰۰ میلادی بر روی ماه متولد خواهد شد. چه زمانی اولین نوزاد در ماه متولد می‌شود"؟ و او پاسخ می‌دهد:"فکر می‌کنم مدت زمان زیادی به طول خواهد انجامید. من می‌دانم که هیجان زیادی در مورد اکتشافات قمری وجود دارد و شخصا بسیار هیجان زده ام، اما من برنامه‌های مطرح شده از سوی چین، روسیه و ایالات متحده در مورد راه اندازی پایگاه‌های فضایی شان در ماه در حدود سال ۲۰۳۰ میلادی را امکان پذیر نمی‌بینم. با این وجود، ایالات متحده تا پیش از پایان دهه جاری موفق به فرود دوباره بر روی ماه خواهد شد. ماه صرفا یک ششم گرانش زمین را دارد بنابراین، ما حتی نمی‌دانیم که آیا تولد یک نوزاد انسان در آنجا ایده خوبی خواهد بود یا خیر چرا که ممکن است استخوان‌های آن نوزاد در فضای ماه به درستی رشد نکنند. مریخ داستان دیگری دارد و گرانش آن برتر است و من فکر می‌کنم هنگامی که افراد را به مریخ اعزام می‌کنیم احتمالا برای مدت طولانی خواهد بود، زیرا بازگشت به آن بسیار سخت است. در نتیجه فکر می‌کنم اولین نوزاد انسان بر روی مریخ متولد خواهد شد نه ماه. حتی بر روی زمین نیز از دهه ۱۹۵۰ میلادی ما در قطب جنوب حضور دائمی داشته ایم و فکر نمی‌کنم هیچ نوزادی در آنجا متولد شده باشد".