فیلم علمی تخیلی «ماتریکس» در سال ۱۹۹۹ روی پرده‌ی سینما‌ها رفت. این فیلم هم با تحسین منتقدان رو به رو و موفق به دریافت چندین جایزه اسکار شد و هم از سوی مخاطبان سینما بسیار مورد استقبال قرار گرفت.
به گزارش روزیاتو، پیش از تبدیل شدن به یک فیلم اکشن، ایده‌ی داستان «ماتریکس» قرار بود تبدیل به یک کتاب کمیک شود.
به گفته‌ی کارگردانان «ماتریکس»، لانا و لیلی واچوفسکی آن‌ها حتی ۲ تن از دوستان هنرمند خود که سابقه‌ی کار بر روی کتاب‌های کمیک «مرد عنکبوتی» (Spider-Man) و «سرسخت» (Hard-Boiled) داشتند را استخدام کردند تا از داستانی که برای «ماتریکس» نوشته بودند یک کتاب کمیک ۶۰۰ صفحه‌ای تهیه کنند.
به گفته‌ی کیم برت، طراح لباس «ماتریکس» که لباس‌های معروف شخصیت‌های فیلم کار او بود، برخلاف ظاهر گران قیمت این لباس‌ها هزینه‌ی اندکی صرف آن‌ها شد.
برت در مصاحبه‌ای فاش کرد لباس چرم مانند ترینیتی در حقیقت از نوعی پارچه‌ی وینیل کشی ارزان قیمت درست شده بود.
به گفته‌ی او، کت بلند نئو نیز از یک پارچه‌ی الیاف مصنوعی ارزان قیمت درست شده بود که ظاهری شبیه به پارچه‌ی پشمی داشت.
عینک آفتابی‌های معروف شخصیت‌های «ماتریکس» در حقیقت به طور اختصاصی برای این فیلم ساخته شده بودند.
این عینک‌ها به طور ویژه برای هر یک از بازیگران طراحی شدند.
ویل اسمیت در سال ۲۰۱۹ در مصاحبه‌ای فاش کرد که پیشنهاد بازی در نقش نئو را رد کرد، نقشی که در نهایت به کیانو ریوز رسید.
اسمیت به جای «ماتریکس» در فیلم «غرب وحشی وحشی» (Wild Wild West) که در گیشه شکست خورد بازی کرد، تصمیمی که به گفته‌ی خودش به آن افتخار نمی‌کند، گرچه به نظر او نتیجه‌ی نهایی آن خوب بود، چرا که ریوز برای نقش نئو عالی بود.
جیدا پینکت اسمیت که در دو فیلم از سه گانه‌ی «ماتریکس» نقش نایوبی را ایفا کرد، در سال ۲۰۱۶ در مصاحبه‌ای گفت که او در ابتدا برای نقش ترینیتی، معشوقه‌ی نئو تست بازیگری داده بود. اما به گفته‌ی پینکت اسمیت، هیچی شیمی‌ای میان او و ریوز وجود نداشت و به همین دلیل برای این نقش رد شد. واچوفسکی‌ها در نهایت نقش ترینیتی را به کری – آن ماس دادند.
فیلم «ماتریکس» به دلیل جلوه‌های ویژه‌ی تصویری و طراحی جذاب سکانس‌های مبارزه اش با استقبال منتقدان مواجه شد.
این فیلم در سال ۲۰۰۰ چهار اسکار در بخش‌های فنی شامل بهترین تدوین، بهترین صداگذاری، بهترین تدوین صدا و بهترین جلوه‌های ویژه‌ی تصویری را دریافت کرد. در حقیقت این فیلم در تمامی بخش‌هایی که نامزد شده بود، موفق به دریافت اسکار شد.
کار فیلمبرداری قرار بود طی ۹۰ روز انجام گیرد، اما دست آخر به ۱۱۸ روز افزایش یافت که ضبط مصاحبه‌های پشت صحنه با عوامل فیلم را هم دربرمی‌گرفت.
درست پیش از تمرینات رزمی فیلم، کیانو ریوز از ناحیه‌ی گردن تحت عمل جراحی قرار گرفت و مجبور به استفاده از گردن بند طبی شد.
ریوز در سال ۲۰۰۰ در مصاحبه‌ای گفت که از آنجایی که آن زمان هنوز در دوران نقاهت به سر می‌برد، لگد زدن برایش دشوار بود.
آن کاراکتر‌های سبز رنگی که در سکانس ابتدایی فیلم روی صفحه ظاهر می‌شوند، گرچه قرار بود شبیه به کد کامپیوتر باشند، اما در حقیقت کاملاً بی معنی هستند.
به گفته‌ی سایمون وایتلی، طراح جلوه‌های ویژه‌ی فیلم «ماتریکس»، آن کد مرموز در حقیقت ترکیبی از حروف و اعدادی بود که او از روی کتاب‌های آشپزی ژاپنی همسرش اسکن کرده بود.
فیلم «ماتریکس» با بودجه‌ای ۶۰ میلیون دلاری برای کاهش هزینه‌های تولید در استرالیا فیلمبرداری شد.
مدیران استودیوی وارنر برادرز گفته بودند در صورت ساخت فیلم در آمریکا هزینه‌ی تولید آن به حدود ۹۵ میلیون دلار افزایش می‌یافت.