فرارو- در حالی که دانه‌های فلفل معمولی روی انگور‌ها رشد می‌کنند فلفل سیچوان بر روی درخت توت رشد می‌کند و در انواع قرمز و سبز وجود دارد. فلفل رنگ سبز آن تند و تیزتر است. با این وجود، بارزترین ویژگی فلفل سیچوان طعم آن نیست بلکه تاثیری است که بر روی دهان می‌گذارد. این نوع از فلفل حاوی یک ماده شیمیایی به نام هیدروکسی آلفا سانشول است که باعث ایجاد بی حسی در لب و زبان می‌شود و به مثابه نوعی شوک الکتریکی قلمداد می‌شود.
به گزارش فرارو به نقل از اکونومیست، وجود این نوع از فلفل برای غذا‌های پیچیده و خوشمزه سیچوان استانی در جنوب غربی چین ضروری است و همراه با فلفل‌های خشک شده طعمی را تشکیل می‌دهد که به نام مالا شناخته می‌شود اصطلاحی که از کاراکتر‌های "بی حس کننده" و "ادویه" تشکیل شده است. هر کس که "شوئی ژو یو" غذای چینی تشکیل شده از ماهی سرخ شده در روغن و فلفل قرمز را خورده باشد حس لذتبخش خوردن فلفل سیچوان را تجربه کرده است.
هم چنین، از فلفل سیچوانی که کم‌تر سرخ شده باشد و سپس با نمک مخلوط شود می‌تواند برای پاپ کورن استفاده کرد. وقتی این نوع از فلفل برشته شده و با زیره و دانه‌های رازیانه، فلفل‌های خشک، شکر و نمک ترکیب می‌شود ادویه‌ای را تشکیل می‌دهد که به سیب زمینی سرخ شده طعم می‌بخشد.
در مقابل، در مناطقی از آسیا برای کاستن از سوزش و تندی بیش از حد ناشی از خوردن فلفل‌ها و ادویه جات راه‌هایی وجود دارد. برای مثال، میوه گواوا نارس بر روی میز‌های غذای تایلندی دیده می‌شود که دارای خاصیت خشک کننده دهان است که می‌تواند غذا‌های آتشین را کاملا متعادل می‌کند. برخی نمی‌توانند به دلیل سوختگی تکان دهنده فلفل که تولید می‌کنند به اندازه کافی آن را مصرف کنند. برای دیگران، درد بر هر لذتی برتری و اولویت دارد.
در رمان "عشق سال‌های وبا" یکی از شخصیت‌های خلق شده توسط "گابریل گارسیا مارکز" نویسنده آن اثر مارچوبه را برای عطری که به ادرارش می‌بخشید می‌جوید.