وقتی فضانوردان آپولو ۱۱ در ژوئیه ۱۹۶۹ به ماه رفتند، ناسا نگران امنیت آن‌ها درطول این پرواز پیچیده بود. سازمان فضایی آمریکا همچنین نگران بود که مسافران ماه چه چیز‌هایی را با خود به زمین بازمی‌گردانند.
به گزارش خبرآنلاین، داگومار دگروت، مورخ محیط‌زیست در دانشگاه جورج تاون، در مقاله‌ای که ماه جاری در نشریه‌ی تاریخ علم Isis منتشر شد، نشان داده است که تلاش‌های ناسا برای «حفاظت از سیاره» درجریان برنامه آپولو ناکافی بود. دکتر دگروت در مطالعه‌ی خود نتیجه می‌گیرد که «پروتکل قرنطینه موفقیت‌آمیز به‌نظر می‌رسید، صرفا بدین دلیل که به آن نیازی نبود.»
پژوهش دکتر دگروت همچنین نشان می‌دهد که مقام‌های ناسا اطلاع داشتند که میکروب‌های احتمالی ماه می‌توانند تهدیدی وجودی (با احتمال کم) باشند و قرنطینه‌ی قمری آن‌ها درصورت وجود چنین تهدیدی، زمین را ایمن نگه نمی‌دارد. بااین‌حال آن‌ها در توانایی‌شان برای خنثی‌کردن این تهدید اغراق کردند.
مطالعه‌ی اخیر ادعا می‌کند که روایتش از برنامه آپولو، نمونه‌ای از تمایل پروژه‌های علمی به کم‌اهمیت جلوه‌دادن خطرات وجودی (که بعید و مقابله با آن‌ها دشوار است)، به‌نفع تمرکز بر مشکلات کوچک‌تر و محتمل‌تر است. این مطالعه همچنین همزمان با آمادگی ناسا و دیگر آژانس‌های فضایی برای جمع‌آوری نمونه‌ها از مریخ و سایر جهان‌های منظومه شمسی برای مطالعه روی زمین، درس‌های مفیدی ارائه می‌دهد.
در دهه‌ی ۱۹۶۰، هیچ‌کس نمی‌دانست که آیا ماه دارای حیات است یا خیر. اما دانشمندان آنقدر نگران بودند که آکادمی ملی علوم آمریکا، کنفرانسی سطح بالا را در سال ۱۹۶۴ برای بحث در مورد انتشار آلودگی ماه روی زمین برگزار کرد. دکتر دگروت گفت: «آن‌ها توافق کردند که خطر واقعی است و عواقب آن می‌تواند عمیق باشد.»
افسران کنترل قرنطینه، اولین جعبه‌های نمونه‌ی آپولو ۱۱ را به آزمایشگاه دریافت قمری تحویل می‌دهند.
دانشمندان همچنین توافق کردند که قرنطینه برای هرچیز بازگشتی از ماه، هم ضروری و هم بیهوده است؛ زیرا انسان‌ها احتمالا در مهار تهدید میکروسکوپی ناکام خواهند ماند. بهترین کاری که زمینی‌ها می‌توانستند انجام دهند، این بود که سرعت انتشار میکروب‌ها را تا زمان دستیابی دانشمندان به راهکار، کاهش دهند.
با وجود این نتایج، ناسا به‌طور علنی اعلام کرد که می‌تواند از سیاره محافظت کند و بدین منظور، ده‌ها میلیون دلار برای ساخت یک مرکز قرنطینه‌ی پیچیده به نام «آزمایشگاه دریافت قمری» هزینه کرد. به‌گفته‌ی دکتر دگروت، «با وجود تمام این پیچیدگی‌های زیبا، اشتباهاتی واقعا ساده و بنیادین وجود داشت.»
مقام‌های ناسا به خوبی می‌دانستند که آزمایشگاهشان بی‌نقص نیست. براساس یافته‌های پژوهش دکتر گروت، درجریان تحقیقات و آزمایش‌ها در این آزمایشگاه، گلاو باکس‌ها و اتوکلاو‌های استریل‌کننده دچار ترک‌خوردگی، نشتی و سرریز شده بودند. همچنین در هفته‌های پس از بازگشت خدمه‌ی آپولو ۱۱، ۲۴ کارگر درمعرض مواد قمری قرار گرفتند؛ درحالی‌که زیرساخت‌های تاسیسات قرار بود از آن‌ها محافظت کند. به‌گفته‌ی دکتر گروت، این شکست‌ها در مهار آلودگی احتمالی، «تا حد زیادی از عموم پنهان ماند.»