فرارو- زیردریایی تایتان بخشی از تلاش نسبتا تازه ای از سوی گردشگران و مشتریانی است که می خواهند اعماق اقیانوس که بخش عمده آن هرگز توسط انسان ها دیده نشده را کشف کنند. اگرچه انسان ها ده‌ها هزار سال است که سطح اقیانوس را کاوش می‌کنند طبق آمار سال 2022 اداره ملی اقیانوسی و جوی ایالات متحده تنها حدود 20 درصد از بستر دریا نقشه برداری شده است. محققان اغلب می گویند که سفر به فضا آسان تر از کاوش در اعماق اقیانوس است. به گفته انستیتو اقیانوس شناسی "وودز هول" علیرغم آن که 12 فضانورد در مجموع 300 ساعت را در سطح ماه سپری کرده اند تنها سه نفر حدود سه ساعت را صرف کاوش در چلنجر دیپ یا عمیق ترین نقطه شناخته شده بستر دریای سیاره زمین کرده اند. دکتر "جین فلدمن" اقیانوس شناس بازنشسته ناسا که بیش از سه دهه از عمر خود را در آن آژانس فضایی گذرانده می گوید: "در واقع، "ما نقشه های بهتری از ماه و مریخ در مقایسه با نقشه هایی از سیاره خود در اختیار داریم".
به گزارش فرارو به نقل از سی ان ان، دلیلی وجود دارد که اکتشافات اعماق دریا توسط انسان ها بسیار محدود شده است: سفر به اعماق اقیانوس به معنای ورود به قلمرویی با سطوح فشار بسیار زیاد است و هر چه به عمق بیش تری می روید تلاش تان با خطر بیش تری همراه خواهد بود. در آنجا محیط تاریک و تقریبا بدون دید و دما بسیار پایین و سرد است.
زیردریایی ای تایتان حامل پنج سرنشین بود که برای کاوش بقایای کشتی تایتانیک که در 1450 کیلومتری از کیپ کاد ماساچوست و حدود 3800 متری زیر آب قرار دارد به این سفر کاوشگرانه رفته بودند. این زیردریایی گردشگری که توسط Ocean Gate Expeditions یک شرکت خصوصی مستقر در واشنگتن راه اندازی شده بود عصر یکشنبه ارتباط خود را با کشتی مادرش از دست داد.
بسیاری از عواملی که می‌توانند مکان یابی و بازیابی کشتی را بسیار دشوار کنند دلایلی هستند که اکتشاف جامع کف اقیانوس را کماکان دست نیافتنی می سازند.
دکتر "جیمی پرینگل" در دانشگاه کیل انگلستان می گوید:"جستجوی آب بسیار دشوار است زیرا کف اقیانوس بسیار ناهموارتر از خشکی است".
اولین زیردریایی توسط مهندس هلندی "کورنلیس دربل" در سال 1620 ساخته شد. با این وجود، آن زیردریایی به بخش های کم عمق آب چسبید. تقریبا 300 سال به طول انجامید تا آن که فناوری سونار تصویر واضح تری از آنچه در اعماق اقیانوس نهفته است به دانشمندان ارائه دهد.
یک گام بزرگ رو به جلو در اکتشافات انسانی در سال 1960 میلادی توسط "تریست" نوعی شناور غواصی آزاد در اعماق 109916 متری زیر آب برداشته شد. تنها چند ماموریت از آن زمان به این سو به چنین عمقی رسیده اند. واقعیت آن است که سفر در زیر آب بسیار خطرناک است. بازای هر 10 متر سفر زیر سطح اقیانوس فشار به میزان یک اتمسفر افزایش می یابد. اتمسفر واحد اندازه گیری ای است که 14.7 پوند بر اینچ مربع است. در نتیجه، سفر به چلنجر دیپ یا عمیق ترین نقطه جهان می تواند یک وسیله نقلیه دریایی را تحت فشاری قرار دهد که معادل وزن 50 هواپیمای جامبوجت است.
در این فشار کوچک ترین نقص ساختاری می تواند فاجعه ای را به همراه داشته باشد. در طول سفر با شناور تریست در سال 1960 میلادی "ژاک پیکارد" و "دان والش" سرنشینان آن گفته بودند که از مشاهده موجودات زنده حیرت زده شده بودند. آنان در آن زمان توانسته بودند به بیش ترین عمق از دریا سفر کنند.
طبق گفته انستیتو اقیاتوس شناسی "وودز هول" در ماساچوست در حالی که آن چه که اقیانوس اعماق در نظر گرفته می شود از 1000 متر تا 6000 متر زیر سطح امتداد دارد گودال های اعماق دریا می توانند تا 11 هزار متر عمق داشته باشند. این منطقه که منطقه هادال یا هادال پلاژیک (فراژرف) نامیده می شود به نام هادس خدای یونانی عالم اموات نامگذاری شده است. در ناحیه هادال دمای هوا درست بالای صفر است و هیچ نوری از خورشید به آن نفوذ نمی کند.
به گفته این انستیتو دانشمندان برای اولین بار در سال 1948 میلادی توانستند ثابت کنند که حیات زیر عمق 6 هزار متر وجود دارد. اکتشافات در گودال چلنجر ژرفترین نقطه شناخته شده در اقیانوس های جهان قابل توجه بوده است که رخنمون های صخره ای رنگارنگ حاوی ذخایر شیمیایی، آمفی پودها و هولوتوریان را شامل می شوند.
اولین ویدئو از یک موجود زنده که می تواند به طول نزدیک به 18 متر برسد در اعماق دریای نزدیک ژاپن در سال 2012 میلادی ضبط شد. زمانی که یک اکوسیستم کاملا بیگانه توسط "رابرت بالارد" زمین شناس دریایی کشف شد و این نوع از تحقیقات با کشف انستیتو اقیانوس شناسی وودز هول در نزدیکی شکاف گالاپاگوس با کرم های غول پیکر، صدف های غول پیکر، و خرچنگ ها و آن چه در دریچه های زیر دریا زندگی می کردند ادامه یافت.
این موجودات غیرمعمول که برخی از آن ها برای برقراری ارتباط، جذب طعمه و جذب جفت با نور بیولومنسانس می درخشند زیستگاه هایی را در دیواره های شیب دار گودال های اقیانوسی ایجاد کرده اند. این اشکال زندگی برای زندگی در محیط های شدید سازگار شده اند و در هیچ کجای دیگر در سیاره زمین وجود ندارند. آنان به جای تکیه بر نور خورشید برای فرآیندهای اساسی از انرژی شیمیایی حاصل از تراوش‌های گرمابی و دریچه های تشکیل شده توسط ماگمایی که از زیر کف اقیانوس بیرون می آیند استفاده می کنند.
آب سرد دریا از شکاف های کف دریا نفوذ می کند و بر اثر برخورد با سنگ های گرم شده توسط ماگما تا 400 درجه سانتی گراد گرم می شود. واکنش های شیمیایی مواد معدنی حاوی گوگرد و آهن را تولید می‌کنند و دریچه ها آب غنی از مواد مغذی را به بیرون می فرستند که از اکوسیستم حیات دریایی غیر عادی که در اطراف آن ها جمع شده است پشتیبانی می کند.
محققان از شناور آلوین برای کشف حیات دریایی عجیب، مطالعه تکتونیک صفحات و دریچه های گرمابی و کشف بقایای تایتانیک استفاده کرده اند. محققان انستیتوی وودز هول و ناسا برای توسعه وسایل نقلیه زیردریایی خودمختار بدون نیاز به سرنشین با یکدیگر همکاری کرده اند که می توانند فشارهای بیش از هزار برابر فشار سطح اقیانوس را تحمل کنند. این وسایل نقلیه می‌توانند تنوع حیات زیر اقیانوس را بررسی کرده و قادر هستند به کشف اقیانوس های قمرهای اطراف مشتری و زحل در آینده کمک کنند.
پیشرفت فناوری ممکن است کاوش انسان در اعماق اقیانوس ها را غیر ضروری کند. نوآوری هایی مانند ربات های اعماق دریا، تصویربرداری زیر آب با وضوح بالا، یادگیری ماشینی، و توالی یابی DNA موجود در آب دریا به سرعت بخشیدن به سرعت و مقیاس کشف اشکال جدید حیات کمک می کند.
"الکس راجرز" بوم شناس دریایی استاد زیست شناسی حفاظتی در دانشگاه آکسفورد می گوید:"ما نقشه های بهتری از سطح ماه نسبت به کف دریا داریم زیرا آب دریا برای رادار و سایر روش هایی که ما برای نقشه برداری از زمین استفاده می کنیم مات است. با این وجود، 150 سال اقیانوس شناسی مدرن منجر به درک بهتر بسیاری از جنبه های اقیانوس مانند حیات موجود در آن، شیمی و نقش آن در سیستم زمین شده است".
"راجرز" می گوید:" نقشه برداری از اقیانوس به ما کمک می‌کند تا بفهمیم شکل بستر دریا چگونه بر جریان‌های اقیانوسی تاثیر می گذارد و حیات دریایی در کجا رخ می دهد. هم چنین، نقشه برداری به ما در درک خطرات لرزه ای کمک می کند. بنابراین، نقشه برداری علمی اساسی محسوب می شود که برای رفاه، سلامت انسان و تحقیقات علمی اهمیت زیادی دارد".
تصور می شود که اقیانوس به اصطلاح یک معدن طلا از ترکیبات است و اکتشاف آن به چندین پیشرفت در عرصه زیست پزشکی منجر شده است. اولین داروی مشتق شده از دریا به نام "سیتارابین" در سال 1969 میلادی برای درمان سرطان خون مورد تایید قرار گرفت دارویی که از نوعی از اسفنج دریایی تهیه شده است. کار بر روی ترکیبات زیست فعال در زهر حلزون های مخروطی نوعی نرم تن دریایی منجر به ساخت یک داروی مُسکن قوی به نام زیکونوتید (با نام تجاری پریالت) شد. دانشمندان PCR یا واکنش زنجیره‌ای پلیمراز را توسعه دادند تکنیکی که به طور گسترده برای نسخه برداری رشته های DNA، با کمک آنزیمی جدا شده از یک میکروب موجود در دریچه های هیدروترمال دریایی استفاده می شود. هم چنین، یک پروتئین فلورسنت سبز مشاهده شده در چتر دریایی به محققان این امکان را می دهد فرآیندهایی که زمانی نامرئی بودند از جمله گسترش سلول های سرطانی و رشد سلول های عصبی را مشاهده کنند.
این موارد کمک کننده اقیانوس ها و ترکیبات موجود در آن به علم پزشکی تنها چند نمونه از موارد سیار زیاد موجود هستند. محققان می گویند اقیانوس و حیات موجود در آن می‌تواند به برخی از بزرگترین چالش های پزشکی مانند مقاومت در برابر داروهای آنتی‌بیوتیکی پاسخ دهد. مطالعه دریا هم چنین می تواند در مورد چگونگی تکامل زندگی نکات تازه ای را برای مان آشکار سازد.
اقیانوس حاوی بسیاری از شاخه های عمیق حیات است که بیش از 4 میلیارد سال روی زمین تکامل یافته اند. بنابراین، حیات دریایی می‌تواند در مورد تکامل موجودات کامل و سیستم‌های بیولوژیکی خاص مانند ژن های تکاملی و سیستم ایمنی برای مان نکات زیادی را آشکار سازد.