آیا سیاهچالهها برای ما خطری جدی هستند؟ از سیاهچالهها گرفته تا برخورد شهابسنگها و ادغام کهکشانها، هر کدام نتایج متفاوتی را برای ما در پی دارد.
به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از دیلی میل، با وجود همه هرج و مرجهایی که اینجا روی زمین در جریان است، به راحتی میتوان این واقعیت را فراموش کرد که ما در کهکشانی بیثبات و پر از خطرات وحشتناک زندگی میکنیم. از شهبسنگهایی که با سرعت هزاران کیلومتر در ساعت پرواز میکنند تا سیاهچالههایی که میتوانند سیاره ما را از هم جدا کنند، و گاهی بهتر است به آنها فکر نکنیم.
اما اگر ما به دست این پدیدههای نجومی وحشی از بین برویم، واقعا چه اتفاقی برای بدن انسان میافتد؟ و آیا احتمال وقوع رویدادی ناگوار در زمان حیات بشریت وجود دارد یا خیر. البته قبل از اینکه هر رویداد خطرناک کیهانی، انسان خردمند ممکن است خودش را با گازهای گلخانهای یا جنگها به کشتن بدهد.
دانشمندان تخمین میزنند که خورشید ما حدودا ۴.۵ میلیارد سال سن دارد و تقریبا در نیمه راه عمر پیشبینی شده ۹ میلیارد یا ۱۰ میلیارد ساله خود است. هنگامی که خورشید شروع به مردن میکند، تبدیل به یک غول سرخ منبسط میشود و آنقدر بزرگ میشود که عطارد و زهره و احتمالا زمین را نیز در بر میگیرد.
البته، در ۴ یا ۵ میلیارد سال دیگر، انسانها احتمالا مدت زیادی است که در اثر یک فاجعه اقلیمی یا مثلا برخورد یک سیارک از بین رفتهاند. با این حال، در صورتی که وقتی خورشید بمیرد هنوز اینجا باشیم، اثرات فورا احساس میشود و ما دچار مرگ سریع میشویم.
آلبرت زیجلسترا، استاد اخترفیزیک دانشگاه منچستر گفت: «فرض کنید خورشید تصمیم به مردن بگیرد، ما هم خیلی سریع در پی این تصمیم میمیریم. ما تا سر حد مرگ منجمد میشویم.»
به گفته پروفسور زیجلسترا، نزدیکترین وضعیتی که زمین به چنین رویدادی دیده است، عصر زمین گوی برفی بوده است، یعنی حدود ۷۰۰ میلیون سال پیش.. وقتی تمام جهان یخ زده بود و دریا با ضخامت یک کیلومتر یخ از قطبی به قطب دیگر پوشیده شده بود. این وضعیت ۵۰ میلیون سال طول کشید.
پروفسور زیجلسترا افزود، خوشبختانه خورشید «بهطور قابل ملاحظهای پایدار» است و خطر ناپدید شدنش ما را تهدید نمیکند و در واقع به آرامی روشنتر میشود. او گفت: «این در مقیاسهای زمانی انسانی قابل درک نیست، اما یک میلیارد سال به آن زمان بدهید، بسیار قابل توجه میشود.»
شاید یکی از ترسناکترین ویژگیهای کیهان سیاهچالهها باشند؛ مناطقی از فضازمان که گرانش آن قدر زیاد است که حتی نور هم نمیتواند از آن خارج شود. سیاهچالهها به عنوان منابع گرانشی شدید عمل میکنند که گرد و غبار و گاز اطراف و همچنین سیارات و حتی سایر سیاهچالهها را در خود میکشند.
آنها اغلب به عنوان «هیولاهای مخرب» توصیف میشوند. وقتی نور نمیتواند از سیاهچاله بگریزد، زمین هم شانسی نخواهد داشت.
خاویر کالمت، استاد فیزیک در دانشگاه ساسکس، گفت که نیروی گرانشی یک سیاهچاله آنقدر قوی است که ما «اسپاگتی شدن» را تجربه خواهیم کرد. بدن شما به شکلی شبیه به ماکارونی بلند کشیده میشود تا زمانی که توسط نیروی گرانشی قوی بلعیده شود.
اسپاگتیفیکیشن اصطلاح علمی برای اتفاقاتی است که برای فردی که به سمت سیاهچاله سقوط میکند اتفاق میافتد. سیاهچاله ستارهای است که به طور کامل از بین رفته است. اگر ابتدا با پاهای خود به سیاهچاله بیفتید، متوجه میشوید که کشش گرانشی روی پاهایتان بیشتر از سرتان است، زیرا پاهایتان به مرکز جرم سیاهچاله نزدیکتر است.
کالمت گفت: «من نمیتوانم تصور کنم که این امر خوشایند باشد، اما نسبتا سریع اتفاق میافتد، بنابراین اگر دردناک باشد، بعید است که طولانی مدت ادامه یابد.»
دکتر دیوید ال کلمنتز، مدرس ارشد بخش فیزیک امپریال کالج لندن، میگوید اگر در سیاهچالهای بیفتیم، احتمالا پایان سریع خواهد بود.
به گفته دکتر کلمنتز، خوشبختانه احتمال بلعیده شدن زمین توسط سیاهچاله تقریبا صفر است. این واقعیت که ما هنوز اینجا هستیم نشان میدهد که این اتفاق در کل تاریخ زمین رخ نداده است؛ بنابراین شانس حداقل کمتر از یک بار در هر ۴.۵ میلیارد سال و احتمالا بسیار کمتر است.
کارشناسان اخیرا فاش کردند نزدیکترین سیاهچاله به زمین که Gaia BH ۱ نام دارد، حدود ۱۶۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد و اندازه آن ۱۰ برابر خورشید است؛ بنابراین از نظر اسپاگتی شدن خیالتان راحت باشد.