کشیش گری توماس (Gary Thomas) که در جوانی کارآموز یکی از جن‌گیر‌های نامدار کلیسا بوده است، در مصاحبه‌ای با کانال رادیویی «جهانِ روح» گفته است که بر اساس تجربیات او، «نفریوس» واقع‌گرایانه‌ترین و دقیق‌ترین فیلمی است که تا به حال دربارۀ تسخیر شدن توسط شیطان ساخته شده است.
به گزارش فرادید، نفریوس فیلمی با رویکرد دینی است؛ رویکردی که آن را این روز‌ها خیلی کم در آثار مطرح سینمایی و تلویزیونی غرب مشاهده می‌کنیم. این فیلم می‌خواهد به مخاطبش بگوید که علی‌رغم همۀ آنچه که ما به عنوان «پیشرفت» در فرهنگ و جامعۀ مدرن می‌شناسیم، شیطان تا چه اندازه به ما نزدیک شده است.
داستان فیلم دربارۀ روانپزشکی است که برای تایید سلامت عقلی یک محکوم در شرف اعدام باید با او مصاحبه کند. این مصاحبه در زندان انجام خواهد شد. قاتلی به اسم ادوارد که قرار است ساعت یازده شب اعدام شود، همان کسی است که دکتر جیمز مارتین قرار است با او مصاحبه کند.
اما وقتی گفتگو آغاز می‌شود، محکوم به اعدام می‌گوید که او واقعا ادوارد نیست بلکه شیطانی است که ادوارد را تسخیر کرده و بدنش را در اختیار گرفته است. اولین واکنش دکتر مارتین که خودش را یک ملحد بی‌اعتقاد به امور ماورائی می‌داند این است که این را یک جور فریب یا دوگانگی شخصیت بداند.
شیطان (یا ادوارد) در همان ابتدای کار یک پیشگویی نیز می‌کند. او به جیمز می‌گوید که امروز تا قبل از بیرون رفتن از زندان مرتکب سه قتل خواهد شد. این پیشگویی برای جیمز خنده‌دار است، چون خودش را می‌شناسد و می‌داند که هیچ انگیزه‌ای برای قتل ندارد. اما اگر تا آخر فیلم صبر کنید همه چیز غافلگیرکننده‌تر از آنچه که انتظار دارید پیش خواهد رفت!
شاید برجسته‌ترین جنبۀ فیلم «نفریوس» که تماشای آن را به یک ضرورت برای علاقه‌مندان به سینما تبدیل می‌کند، تفاوت آن به لحاظ پیام و محتوا با فیلم‌های جریان اصلی سینمای هالیوود باشد. برخی از اموری که در فیلم‌ها و سریال‌های دیگر گاهی به عنوان «ارزش» نشان داده می‌شوند، در این فیلم گناهانی هستند که بشر بدون توجه به تاریکی و زشتی‌شان آن‌ها را مرتکب می‌شود.
اما از جهت ویژگی‌های خاص سینمایی هم این فیلم تماشایی و گیرا است. بعد از اینکه چند دقیقۀ ابتدایی فیلم را تماشا می‌کنید، دیگر کنجکاوی دست از سرتان برنمی‌دارد و مشتاق می‌شوید که نتیجۀ این گفتگوی نفس‌گیر میان دو شخصیت را بفهمید.
هر دو بازیگر اصلی فیلم نقششان را نیرومند و پرانرژی ایفا کرده‌اند؛ خصوصا شان پاتریک فلانری که نقش محکوم به اعدام را بازی کرده، به خوبی توانسته دو چهره و شخصیت کاملا متمایز را به صورت متناوب برای بیننده به نمایش بگذارد؛ او گاهی شبیه یک آدم ضعیف و بیچاره است که رنج‌های طولانی روحش را در هم شکسته‌اند و گاهی هم موجودی هوشمند، دسیسه‌گر و توانمند است که نقشه‌هایش را به پیچیده‌ترین و غیرمنتظره‌ترین شکل ممکن پیش می‌برد.
در مجموع «نفریوس» یک تجربۀ سینمایی متفاوت است، هم از جهت مضمونی که ارائه می‌کند و هم از این‌جهت که بر خلاف بسیاری از فیلم‌های ترسناک، موضوع «تسخیر» را به شکلی کلیشه‌ای و در قالب کج و معوج شدن قیافۀ فرد و چسبیدنش به سقف اتاق ارائه نمی‌کند.