پس از امپرسیونیسم، جنبش هنری جسورانه‌تر و چندوجهی به نام پست‌امپرسیونیسم به وجود آمد که بر رنگ‌ها و ضربات قلم‌مو‌های نقاشی تمرکز داشت. این جنبش بیشتر با آثار هنری «وینسنت ون گوگ» و «پل گوگن» شناخته می‌شود که هر دو به شکل‌گیری این سبک در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ کمک کردند. با این حالی یکی از هنرمندان کمتر شناخته‌شده‌ای که در کنار این نقاشان چیره‌دست فعالیت می‌کرد، «امیل برنار» بود.
به گزارش ایسنا، «امیل برنار» که یک هنرمند فرانسوی است در ۱۸سالگی به زیبایی شناختی و ایده‌های دقیقی از نقاشی آوانگارد دست پیدا کرده بود.
زمانی که «برنار» با «آنری دوتولوز»، «گوگن» و بعد‌ها «ون‌گوگ» آشنا شد، با تبادل نامه‌ها و آثار هنری و یافتن فضا‌هایی برای نمایش نقاشی‌هایشان، به آن‌ها در فعالیت‌های خلاقانه آن‌ها پیوست. در طول این مدت، او همچنین به پیدایش «مجزاگری» و «ترکیب‌گری»، دو سبک فرعی پست امپرسیونیسم کمک کرد. اما صرف نظر از ارتباط نزدیک او با تمام این شخصیت‌ها و جنبش‌های اصلی، «برنار» هرگز به سطح شهرت هنرمندان معاصرش دست پیدا نکرد و زمانی که در ۳۰ سالگی بود از مرکز توجه خارج شد.
در ادامه به بخشی از زندگی و بررسی آثار هنر رنگارنگ او می‌پردازیم.
«امیل برنار» هنرمند و نویسنده فرانسوی بود که به شکل‌گیری «پست امپرسیونیسم» و دو سبک دیگر آن در اواخر قرن نوزدهم کمک کرد. او که متولد «لیل» بود در نوجوانی به «پاریس» نقل مکان کرد و «مدرسه عالی ملی هنر‌های تزئینی» در پاریس پیوست.
این هنرمند در ۱۸ سالگی پاریس را ترک و سفر به نقاط مختلف را آغاز کرد. پس از چند سال، او به مدارس هنری بیشتری ملحق شد و با چندین هنرمند پست امپرسیونیسم دوست شد. همواره از «برنار» به عنوان یکی از تاثیرگذارترین چهره‌ها بر هنر و سبک «پل گوگن» یاد می‌شود.
«برنار» نخستین‌بار در سال ۱۸۸۶ در دوران اقامتش در «پون-آوان» با «پل گوگن»، نقاش فرانسوی ملاقات کرد. در آن زمان «برنار» ۱۸ ساله و «گوگن» ۳۸ساله بود، اما «گوگن» بعد‌ها در این زمینه نوشت که به شدت تحت تاثیر ایده‌های ناب «برنار» درباره نقاشی کردن قرار گرفته است.
پس از گذشت چند سال، این دو دوست ارتباط نزدیک با یکدیگر را حفظ کردند. تمایل «برنار» به خلق آثار هنری بر پایه سادگی با طرز فکر «گوگن» همخوانی داشت. برخی از ویژگی‌های بارز نقاشی‌های «برنار» همچون تاکید بر خطوط نقاشی در آثار هنری «گوگن» نیز قابل مشاهده است.
یک سال پس از نخستین ملاقات «برنار» با «گوگن»، «برنار» با «وینسنت ون گوگ» ملاقات کرد. آن‌ها در یک مدرسه خصوصی هنر فعالیت داشتند و در آن مکان بود که «ون‌گوگ» به سرعت به سبک نقاشی «برنار» علاقه‌مند شد. از آنجا که برنارد، گوگن و ون گوگ همگی به هنر یکدیگر علاقه داشتند، رابطه خلاقانه‌ای برقرار کردند و برای مدت طولانی نامه و آثار هنری را برای یکدیگر ارسال کردند.
در یک مبادله، برنارد نقاشی خود را «زنان بریتون در مرتع سبز» فرستاد و ون گوگ نسخه‌ای از همین نقاشی با استفاده از رنگ‌های خاکی‌تر را به «برنار» فرستاد.
«برنار» جوان راه هنری خود را در آغاز جنبش پست امپرسیونیسم آغاز کرد. با این حال، برخلاف دوره‌های هنری دیگر که می‌توان آن‌ها را دارای یک سبک استاندارد توصیف کرد، این جنبش شامل چندین سبک مختلف بود. تنها ویژگی مشترک این سبک‌های فرعی، تاکید بر رنگ و ضربات قلم‌مو واضح بود.
به همین ترتیب، آثار هنری اولیه «برنار» تأثیرات و تجربه‌های مختلفی را شامل شده است که، از جمله آن‌ها به «نقطه‌چینی» می‌توان اشاره کرد.
«مجزاگرایی» (Cloisonnism) یکی از سبک‌های پست امپرسیونیسم بود که از ویژگی‌های بارز آن به فضا‌های رنگی یکدست و خطوط پررنگ می‌توان اشاره کرد. نام این سبک برگرفته از نوعی روش تزئینی به نام «cloisonné» است که در آن روش اشیاء فلزی شامل شیشه‌های رنگارنگ در قاب‌های سیمی ساخته می‌شوند.
«برنار» و «گوگن» به همراه «آنکوتن» و «سروزیه» در مرکز خاستگاه این سبک بودند.
«برنار» و «گوگن» پس از «مجزاگری» به شکل‌گیری سبک دیگری از پست امپرسیونیسم به نام «ترکیب‌گری» کمک کردند. عمده تفاوت «ترکیب‌گری» با «مجزاگری» در این است که نقاشی‌های ترکیب‌گری خنثی‌تر هستند و در این سبک خبری از خطوط پررنگ و پهن نیست.
آثار «برنار» و «گوگن» را در نمایشگاهی در سال ۱۸۸۹ به نمایش گذاشتند. در آن زمان، جنبش پست امپرسیونیسم هنوز پذیرفته نشده بود و منتقدان هنری این نمایشگاه را مورد توجه قرار ندادند.