فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
رسید مژده که ایامِ غم نخواهد ماند
چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند
من ار چه در نظرِ یار خاکسار شدم
رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند
چو پرده دار به شمشیر می‌زند همه را
کسی مُقیمِ حریمِ حَرم نخواهد ماند
چه جایِ شُکر و شکایت ز نقشِ نیک و بد است؟
چو بر صحیفهٔ هستی رقم نخواهد ماند
سرودِ مجلسِ جمشید گفته‌اند این بود
که جامِ باده بیاور که جم نخواهد ماند
غنیمتی شِمُر‌ای شمع وصلِ پروانه
که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند
توانگرا دلِ درویشِ خود به دست آور
که مخزنِ زَر و گنجِ دِرَم نخواهد ماند
بدین رَواقِ زَبَرجَد نوشته‌اند به زر
که جز نِکوییِ اهلِ کرم نخواهد ماند
ز مِهْربانیِ جانان طمع مَبُر حافظ
که نقشِ جور و نشانِ ستم نخواهد ماند
شرح لغت: صحیفه هستی: دفتر زندگی و وجود/ رواق زبرجد: سقف نیلگون یا سبزفام
روزگار غم پایدار نیست همان طور که شادی تل ابد ادامه ندارد. مقصود او از این این است که همه آنچه در این جهان وجود دارد در گذرند مثل شب و روز و غم و شادی و هیچ کدام از این‌ها باقی نمی‌مانند.
در کار خود حیران و سرگردانی. خود را از این حالت نجات بده که تباه می‌شوی. تو به زودی دچار التهابات عشق می‌شوی، بر اساس یقینی که داری عمل کن.