فسیل‌های یافت شده در پوزیدونیا شیل در جنوب آلمان درخشش خود را از "طلای احمق ها" نمی گیرند. مدتها تصور می شد که پیریت یک ماده معدنی براق که به عنوان طلای احمق ها نیز شناخته می شود ماده خاصی است که به فسیل های جاسازی شده در پوزیدونیا شیل در آلمان درخششی طلایی رنگ می دهد. با این وجود، دانشمندان اکنون به این نتیجه رسیده اند که عامل دیگری باعث درخشش این فسیل ها شده است.
به گزارش فرارو به نقل از rahnamato، در اوایل سال جاری تیمی از پژوهشگران بین المللی از سایت ژوراسیک اولیه که به خاطر فسیل های فوق العاده ای از حیوانات دریایی شناخته می شود بازدید کردند. آنان ده ها نمونه از آمونیت های فسیل شده، دوکفه ای ها و سخت پوستان که به اندازه کف دست یا بزرگتر بودند را جمع آوری کردند.
براساس مطالعه ای که نتیجه آن در مارس سال 2023 میلادی منتشر شد هنگامی که این تیم با استفاده از یک میکروسکوپ الکترونی روبشی پرقدرت فسیل های تقریبا 183 میلیون ساله را مشاهده کردند در تلاش برای یافتن هرگونه پیریت در فسیل هایی بودند که از سنگ شیل سیاه بیرون می آمدند. "روآن مارتیندیل" دانشیار دپارتمان علوم زمین شناسی در دانشگاه آستن در تگزاس که یکی از نویسندگان مقاله مرتبط با نتیجه این پژوهش بوده می گوید:"مدت ها این باور وجود داشت که در پوزیدونیا شیل همه چیز پیریتیزه شده است. ما نمونه هایی را انتخاب کردیم که مطمئنا باور داشتیم تماما پیریت هستند. روی تعدادی از آن ها اندکی پیریت وجود داشت اما تمامی آن ها اساس فسفاته یا حاوی کلسیت زرد بودند. این یافته برای همه ما حیرت انگیز بود".
پس از تجزیه و تحلیل تقریبا 70 نمونه مشخص شد علیرغم آن که سنگ های رسوبی شیل اطراف فسیل ها با خوشه های میکروسکوپی از کریستال های پیریت پر شده بود طبق گفته ها این کانی های فسفاته با کلسیت زرد هستند که منبع درخشش طلایی فسیل‌ها بودند.
"سینجینی سینها" یکی از نویسندگان مقاله مرتبط با آن پژوهش که نامزد دکترا در دانشکده علوم زمین جکسون است می گوید:" پس از مشاهده نمونه ها در زیر میکروسکوپ من صرفا چند framboids که از کریستال های پیریت و شبیه تمشک های ریز هستند را روی فسیل ها پیدا کردم اما شیل های اطراف آن 600 تا 700 عدد بودند".
دانستن این که پیریت و فسفات در بخش های مختلف نمونه‌ها وجود دارند بسیار مهم است زیرا اطلاعاتی در مورد محیط فسیل سازی را نشان می دهد. برای مثال، پیریت در محیط های فاقد اکسیژن تشکیل می شود در حالی که مواد معدنی فسفاته مانند کلسیت زرد برای تشکیل به اکسیژن نیاز دارند.
"جیمز شیفباوئر" دانشیار علوم زمین شناسی در دانشگاه میسوری و یکی از نویسندگان آن مقاله می گوید:" فرآیند پیریتیزاسیون صرفا در محیط های بدون اکسیژن انجام می‌شود. این نمونه ها در شیل های سیاه و تاریک یافت می شوند جایی که ما انتظار داشتیم یک محیط بدون اکسیژن باشد".
نتیجه این پژوهش نشان می دهد که حتی اگر بتوان یک بستر بدون اکسیژن را برای فسیل سازی فراهم کرد به منظور ایجاد واکنش‌های شیمیایی لازم برای فسیل‌سازی نیاز به یک انفجار و از هم پاشیدگی اکسیژن وجود داشت. در نتیجه، اکسیژن رسانی همراه با مواد معدنی فسفات به تبدیل فسیل ها به چیزی شبیه طلا کمک کرد.