اوتیسم نوعی اختلال روان پزشکی است که با نقض در روابط با دیگران مشخص می‌شود. والدین و افرادی که از بیماران مبتلا به اوتیسم مراقبت می‌کنند، تحت تاَثیر آن‌ها قرار می‌گیرند. این افراد در بهداشت روانی متاَثر از بیماران هستند.
در این میان، این تاَثیر در روابط خانوادگی، حل مسائل اجتماعی، تفکر منطقی و چندین و چند مورد دیگر به شکلی ملموس قابل مشاهده است. بهداشت روانی مراقبان در معرض محیط قرار داشته و از شرایط تاَثیر می‌پذیرد که نیازمند آموزش برخی مهارت‌ها مثل تاب آوری است.
تاب آوری توان و ظرفیت مقاومت در برابر شرایط فاجعه بار است. همیشه برنامه‌هایی در باب آموزش تاب آوری بوده است. آموزش این توانایی و اجرای آن، می‌تواند تاَثیر دو سویه در خانواده‌های دارای مبتلایان اوتیسم داشته باشد.
ارتقای تاب آوری منجر می‌شود که این خانواده‌ها به ویژه مراقبان آن‌ها در مسئله مدیریت شرایط موجود موفق عمل کنند. تاب آوری کودکان اوتیسم تحت مراقبت‌های خانواده‌ها و به ویژه مادران، می‌تواند بهبود یابد، در صورتی که مراقبان آن‌ها بتوانند مهارت تاب آوری را یاد بگیرند.
خودمراقبتی مراقبان مبتلایان اوتیسم در دو سو اثر دارد. تاَثیر اول در بهبود شرایط خوشان و سازگاری با محیط و تاَثیر دوم در بهبود شرایط مبتلایان مشاهده می‌شود. تاب آوری کودکان اوتیسم بستگی به آموزش تاب آوری مراقبانشان دارد.
تاب آوری کودکان اوتیسم افزایش می‌یابد به شرطی که مراقبان آن‌ها خودشان تاب آوری را در عمل یاد بگیرند و سازگاری کنند.
حرف روی کاغذ با عمل فرق دارد. بهداشت روانی ما از جزئی‌ترین مسائل پیرامون تاَثیر می‌پذیرد. شاید توصیه به سازگاری با شرایط در حرف روی کاغذ اجرا شود نه در عمل. ناسازگاری ما نمی‌تواند شرایط را بهبود بخشد که هیچ بلکه اوضاع را بدتر از قبل می‌کند. اولین رُکن آموزش تاب آوری می‌تواند سازگاری باشد.
اگر مراقبان کودکان مبتلا به اوتیسم با مفهوم سازگاری و آموزش تاب آوری آشنا باشند، بی شک تاب آوری کودکان اوتیسم بهبود می‌یابد. پدران و مادران اول باید شرایط را بپذیرند و به آموزش و اجرای تاب آوری بپردازد تا بتوانند به بهبودی شرایط خود و کودکان اوتیسمی خود کمک کنند.
تاب آوری کودکان اوتیسم افزایش می‌یابد به شرطی که مراقبان آن‌ها خودشان تاب آوری را در عمل یاد بگیرند و سازگاری کنند. سازگاری با شرایط یعنی پذیرفتن و تلاش برای عبور از شرایط موجود می‌باشد.
بی شک بیماری اوتیسم یکی از سخت‌ترین شرایط را برای خانواده‌ها به ویژه مادران و مراقبان این بیماران به وجود می‌آورد. در این راستا مراقبان هم از لحاظ جسمانی و هم روانی تحت تاَثیر قرار می‌گیرد. قطعاَ چگونگی مراقبت مراقبان می‌تواند وضعیت این بیماران را بهبود بخشد.
نیاز نیست پول کلان خرج شود، مراقبان تنها با تغییر نگرش خود، نگرانی و افسردگی خود را از بین می‌برند. می‌توان با علاقه و عشق از بیماران اوتیسمی مراقبت کنند.
والدین ممکن است نگران آینده کودکان اوتیسمی خود باشند و این امر تأثیر زیادی در رفتار آن‌ها دارد. یک روش معمول، آموزش تاب آوری است.
آموزش تاب آوری مراقبان را نسبت به مراقبت ویژه از بیماران، تشویق می‌کند، نوع رفتارشان را تغییر می‌دهد و افسردگی ایجاد شده را از بین می‌برد.
با آموزش این مهارت، هم مراقبان و هم کودکان مبتلا به اوتیسم، بهبود می‌یابد. نیاز نیست پول کلان خرج شود، مراقبان تنها با تغییر نگرش خود، نگرانی و افسردگی خود را از بین می‌برند. می‌توان با علاقه و عشق از بیماران اوتیسمی مراقبت کنند.
منبع: سلامت نیوز