استاندارد‌های زیبایی همواره در تغییر بوده است؛ و تاریخ نشان داده ترند‌های مُد و فشن چرخشی هستند و ما هرگز نمی‌دانیم که کدام یک از آن‌ها دوباره دل مان را خواهد ربود و کدام یک برای همیشه محو خواهد شد.
به گزارش روزیاتو، «چشمان روباهی» در دوران قرون وسطی هم محبوبیت داشت. در آن زمان آرایش کردن ممنوع بود به همین دلیل زن‌ها سعی می‌کردند با روش‌های خاصی این حالت را به چشمان خود دهند. آن‌ها ابرو‌ها و مژه‌های بالا و پایین خود را می‌کندند. علاوه بر این، با روش‌های دردآوری به صورت خود پف می‌دادند. به همین دلیل گونه‌ها و چشم‌ها ورم می‌کردند و چشم‌ها باریک‌تر دیده می‌شدند.
در دوران قرون وسطی صورت گرد و پف کرده با چشمان نسبتاً کشیده را بسیار جذاب می‌دانستند. شاید دلیل آن اردوی زرین، امپراتوری نوادگان چنگیز خان مغول بود که آن زمان قدرت و نفوذ زیادی داشت. به علاوه، مردم آن زمان تحت تأثیر داستان‌های مارکوپولو، سیاح ایتالیایی بودند که به چین سفر کرده بود و از زیبایی زنان چینی می‌گفت.
بسیاری از دختران امروزی هم هنگام عکس گرفتن برای شبکه‌های اجتماعی لب‌های خود را جلو می‌دهند، حالتی خواب آلود به چهره‌ی خود می‌دهند و چشمان خود را خمار می‌کنند. تصاویر اینستاگرام بیلی آیلیش و دوا لیپا، خوانندگان مشهور نمونه‌هایی از این امر هستند. به علاوه مدت‌ها است که دنیا شیفته‌ی استایل آسیای شرقی شده و در حال حاضر دخترانی با چنین ظاهری را جزء زیباترین‌ها می‌دانند.
دختران امروزی برای عمق بخشیدن به چشمان خود از لنز یا برنامه‌های ویرایش عکس استفاده می‌کنند. در گذشته زیبارویان طبقه‌ی اشراف از روش خطرناکی برای این منظور استفاده می‌کردند. آن‌ها عصاره‌ی گیاه بلادونا را درون چشمان خود می‌ریختند که بسیار سمی است. این عصاره مردمک چشم‌ها را گشاد می‌کرد و باعث می‌شد چشم‌ها درخشان و بزرگ‌تر به نظر برسند. به همین دلیل در زبان ایتالیایی «بلادونا» به معنای «زن زیبا» است.
آرایش طبیعی که به آن آرایش بدون آرایش هم گفته می‌شود یکی از ترند‌های اصلی سال‌های اخیر بوده و بسیاری از طراحان مد، آرایشگر و ستارگان مشهور پیرو آن بوده اند. در این شیوه با آنکه از مقادیر زیادی محصولات آرایشی استفاده می‌شود، اما چهره در نهایت بدون آرایش به نظر می‌رسد، گویی به تازگی شسته شده باشد.
در دوران قرون وسطی هم زنان باید ظاهری طبیعی می‌داشتند، چون کلیسا انجام هرگونه آرایشی را ممنوع کرده بود. اما حتی در آن دوران تاریک هم زنان توانستند با استفاده از محصولات طبیعی‌ای که روی چهره مشخص نمی‌شد به ظاهر خود برسند. مثلاً با مالیدن لیموترش به لب‌های خود رنگ آن را روشن‌تر می‌کردند و با کمک ترکیبات خاصی عیوب پوست خود را می‌پوشانند.
بعد از آزمون و خطا‌های فراوان با ابرو‌های خود در دهه‌ی ۲۰۰۰، زن‌ها برای بازگرداندن ابرو‌های خود به شیوه‌ی میکروبلیدینگ روی آوردند. زنان اشرافی دوران قرون وسطی هم مشکل مشابهی داشتند. همه‌ی آن‌ها ابرو‌های خود را تراشیده بودند و بعداً برای بازگرداندن ابرو به چهره‌ی خود از موی جوندگان کمک گرفتند. آن‌ها بعد‌ها از موی انسان برای همین منظور استفاده کردند.
زنان در دوران قرون وسطی بیش از حالا با اکستنشن‌های مو آزمون و خطا می‌کردند. درست است که آن زمان کلیسا اجازه‌ی استفاده از کلاه گیس را به زنان نمی‌داد، اما بسیاری از آن‌ها کار خود را می‌کردند. در آن زمان موی انسان بسیار گران قیمت بود، اما زنان اشارفی که آرزوی داشتن مو‌هایی مجلل را داشتند، با اشتیاق آن‌ها را خریداری می‌کردند.
اصلاح مو‌های بدن، از جمله مو‌های روی پیشانی یکی از مناسک زیبایی مهم زنان دوران قرون وسطی بود. آن‌ها می‌خواستند پوستی صاف و یکدست داشته باشند و برای این کار از ترکیبات موبر به خصوصی استفاده می‌کردند. این ترکیبات معمولاً از سرکه یا آهک خام درست می‌شدند.
بلوند توت فرنگی یکی از محبوب‌ترین رنگ‌های مو در سال‌های اخیر بوده است. اما این رنگ مو در گذشته هم بسیار محبوب بوده. با این حال، زن‌ها برای رنگ کردن مو‌های خود با دشواری زیادی رو به رو بودند. در آن زمان اعتقاد بر این بود داشتن گردنبندی از سنگ اوپال کمک می‌کند رنگ مو‌ها تیره‌تر نشود، به همین دلیل بسیاری از زنان برای داشتن این سنگ تلاش می‌کردند.