شاید هواداران فوتبال در ورزشگاه‌های دنیا فقط نگران این هستند که تیم‌شان گل نخورد و بازی را نبازد، در ایران اما هواداران به جز این دغدغه، می‌ترسند که نکند ناگهان زیر پای‌شان خالی شود و اصلا پایان بازی را نبینند!
به گزارش ایسنا، «بیش از ۲۰۰ سال پیش در حاشیه رودخانه‌ای در اسفراین، جنگل نامنظمی وجود داشت که دو ایل عشایر در آنجا زندگی می کردند. یکی از خان‌های ایل عشایر که زین العابدین نام داشت در این منطقه چشمه‌ای داشته که نام چشمه نیز زینل خان نامگذاری شد.
مدتی بعد، زین العابدین خان، چشمه خود را فروخت و از آن منطقه کوچ کرد. بعد از مدتی ایل دیگر نیز از آن منطقه کوچ کرد و دیگر سکنه ای در آن منطقه وجود نداشت. در کنار آن چشمه گودی وجود داشت که چهار تپه در اطرافش بود و این موضوع موجب شد تا استادیومی طبیعی در آن منطقه شکل بگیرد.»
این‌ها را علی هنرمند، یکی از کشتی گیران پیشکسوت با چوخه خراسان شمالی به ایسنا گفته است.
فروردین هر سال، مسابقات کشتی سنتی با چوخه در این محل برگزار می‌شود و چون با استقبال بی‌نظیر مردم روبه‌رو شده برای هواداران سکوهایی هم تعبیه شده تا گود زینل خان کاملا سر و شکل یک استادیوم ورزشی را پیدا کند. این محل حدود ۳۰ هزار نفر گنجایش دارد هرچند همیشه بیش از ۴۰ هزار نفر در آن حاضر می‌شوند و مسابقات را از نزدیک می‌بینند.
نکته مهم این اتفاق بزرگ، حضور خانواده‌ها در گود - ورزشگاه زینل خان و تماشای خانوادگی مسابقات است؛ اتفاقی که هنوز در ورزشگاه‌های بزرگ و کوچک فوتبال در ایران شکل نگرفته است.
در حاشیه مسابقات کشتی با چوخه که زن و مرد، کوچک و بزرگ به تماشای آن می‌نشینند، برنامه‌های جانبی جالب توجهی هم برگزار می‌شود؛ فستیوال‌های سنتی، غرفه‌های فروش صنایع دستی و غذاهای محلی از جمله این موارد است که هم حال و هوای جالبی به مسابقات می‌دهد و هم برای خانواده‌هایی که جهت تماشا می‌آیند، به نوعی امکانات تفریحی و رفاهی محسوب می‌شود.
نکته شایان توجه دیگر این است که گود زینل خان کاملا امن است! نه دیواری دارد که کج شود و نه سکوی سیمانی فرسوده‌ای که نم بکشد و با اولین باران، چکه کند. تماشاگران نه هراسی از فرو ریختن سکو دارند و نه نگران برق گرفتگی در گیت ورودی هستند.
این‌ها که گفتیم طنز و مطایبه نیست، دغدغه و دلواپسی‌هایی است که هر هفته در ورزشگاه‌های فوتبال ایران وجود دارد. هنوز داغ کودکی که در نزدیکی گیت ورودی ورزشگاه آزادی دچار برق‌گرفتگی شد و درگذشت، تازه است؛ هنوز خاطره تلخ فوت چند نفر بعد از پیروزی ایران برابر ژاپن در همین ورزشگاه در انتخابی جام جهانی زنده است؛ هنوز هم یادمان نرفته سکوهای ورزشگاه متقی ساری ریزش کرد و دو نفر جان باختند و همچنان مشکلاتی از این دست وجود دارد.
در داربی اخیر که صدمین دیدار پرسپولیس و استقلال با یکدیگر بود، تنها اجازه حضور ۱۵ هزار نفر در ورزشگاه ۷۸ هزار نفری آزادی داده شد و زمانی که تقریبا دو برابر این تعداد، با بلیت یا بدون بلیت وارد ورزشگاه شدند، خطر ریزش سکوها بیش از پیش احساس شد و تماشاگران را از سکوهای طبقه دوم تخلیه کردند!
تجربه نشان داده ساختن ورزشگاه بزرگ فوتبال در ایران راحت نیست؛ نمونه‌اش نقش جهان اصفهان که ساختش سال‌ها طول کشید اما هنوز هم مشکلات فراوان دارد یا ورزشگاه امام رضا در مشهد که بنا به دلایل مختلف نمی‌شود انتظار برگزاری بازی‌های مهمی مثل داربی را در آن داشت. بیشتر ورزشگاه‌هایی که در سالیان اخیر در ایران ساخته شده‌اند ۱۵ هزار نفری‌اند و تنها یکی دو مورد مثل ورزشگاه خانگی فولاد گنجایش بیشتری دارند و به استانداردهای جهانی نزدیک هستند.
با این وصف، شاید بهتر باشد به جای ساختن ورزشگاه، زمین را گود کنند تا مانند گود زینل خان، ورزشگاه‌هایی داشته باشیم که دست‌کم مطمئن هستیم با حضور ۳۰، ۴۰ هزار هوادار، سکوهایش ریزش نمی‌کنند!