پژوهشگران «دانشگاه ایالتی آریزونا» نوعی پهپاد باد شونده ساخته‌اند که به خاطر انعطاف‌پذیری خود، پس از برخورد با موانع آسیب نمی‌بیند.
به گزارش ایسنا به نقل از نیو اطلس، اگر تا به حال سعی کرده باشید یک پهپاد را هدایت کنید، می‌دانید که پهپاد‌ها همیشه در نهایت به دیوارها، درختان یا هر چیز دیگری برخورد می‌کنند و اغلب در این فرآیند آسیب می‌بینند. یک پهپاد جدید آزمایشی که بدنه آن باد شونده و به نوعی ایربگ دار است، از موانع رد می‌شود و حتی می‌تواند به آن‌ها بچسبد.
این پهپاد موسوم به «سوبار» (SoBar) توسط پژوهشگران «دانشگاه ایالتی آریزونا» (ASU) ساخته شده است. قطعات الکترونیکی «سوبار» مانند پهپاد‌های معمولی، سفت و سخت هستند و قاب نایلونی محکم آن که روکش پلی‌اورتان دارد، قابل باد کردن است.
طراحی سوبار به آن امکان می‌دهد که نه تنها به طور بی‌ضرر از دیوارها بپرد، بلکه بدون آسیب دیدن به سطوح افقی برخورد کند. پژوهشگران با در نظر گرفتن این قابلیت، پهپاد را به یک گیره نصب‌شده در قسمت پایین آن مجهز کردند که از فنر‌های ورقه‌ای فولادی قرار گرفته در یک آستین نایلونی بادی ساخته شده است.
هنگامی که گیره به شدت روی جسمی مانند شاخه فشار داده می‌شود، فنر‌های صاف قبلی به طور خودکار پایین می‌آیند و در اطراف آن قفل می‌شوند و سوبار را در جای خود نگه می‌دارند. این بدان معناست که پهپاد می‌تواند به طور نامحدود در آن مکان قرار بگیرد و با معلق بودن، قدرت باتری خود را افزایش دهد. فنر‌های مکانیکی، از هیچ نیرویی برای باز یا بسته شدن استفاده نمی‌کنند.
هنگامی که زمان ترک کردن ماموریت فرا می‌رسد، یک محرک یکپارچه، آستین متصل به گیره را باد و سفت می‌کند و باعث می‌شود که فنر‌های محصور شده به پیکربندی صاف خود بازگردند. فقط حدود سه میلی‌ثانیه طول می‌کشد تا گیره به اجسام بچسبد و کمتر از سه ثانیه طول می‌کشد تا خودش را رها کند.
پژوهشگران امیدوارند که فناوری سوبار را در نهایت بتوان برای کاربرد‌هایی مانند عملیات جستجو و نجات در محل وقوع بلایای طبیعی مورد استفاده قرار داد. پهپاد در این شرایط ممکن است به حرکت کردن در فضا‌های تنگی مجبور شود که در آن‌ها احتمال برخورد با آوار یا سایر خرابه‌ها وجود دارد.
«ونلونگ ژانگ» (Wenlong Zhang)، از پژوهشگران این پروژه گفت: پهپاد‌ها برای انجام دادن طیف گسترده‌ای از وظایف، به تعامل فیزیکی با محیط اطراف خود نیاز دارند. یک بدنه نرم نه تنها نیروی لازم را برای ایجاد انعطاف‌پذیری در برابر برخورد جذب می‌کند، بلکه با مواد لازم برای مانور‌های پویا نیز سازگار می‌شود.
این پژوهش، در مجله «Soft Robotics» به چاپ رسید.