فرارو- رازداری، و توانایی حفظ محرمانۀ اطلاعات در هنگام لزوم، در طیف گسترده‌ای از شرایط اهمیت دارد. ممکن است بارها در منزل با محل کار پیش بیاید که کسی چیزی به شما بگوید، یا از اطلاعاتی خبردار شوید، که نباید پخش شود.
به گزارش فرارو، با این حال، می‌توانید این موقعیت‌ها را تشخیص دهید و اطمینان داشته باشید که رفتار درستی دارید؟
بعضی اطلاعات همواره محرمانه است، مثلاً اطلاعات مربوط به سلامت فردی و تاریخچۀ پزشکی، به خصوص اگر در اختیار پزشک یا دیگر عوامل درمانی باشد. وضعیت اطلاعات دیگر شاید، اینقدر روشن نباشد و غیبت کردن این موضوع را به خوبی نشان می‌دهد.
اینکه راهتان را مسیر پیچ در پیچ رازداری تشخیص دهید، ممکن است چالش‌زا باشد، اما در اینجا قرار است به شما کمک کنیم.
اگر چیزی محرمانه است، یعنی اساس گفتن آن بر اعتماد استوار بوده است، اعتماد به اینکه محرمانه حفظ خواهد شد.
گونه‌های مختلفی از اطلاعات وجود دارند که عمدتاً محرمانه هستند، از جمله اطلاعات شخصی (نام‌ها، آدرس‌ها، اطلاعات تماس و امثالهم، اطلاعات پزشکی یا مربوط به سلامت، و اطلاعات پیرامون رفتار افراد، یا عادات و فعالیت‌هاشان. برخی اطلاعات توسط قانون حفاظت می‌شوند که اطلاعات شخصی از جمله آن‌هاست.
از اینرو، آگاهی از وضعیت حقوقی موضوع، پیش از آنکه اطلاعاتی از سایرین را در میان بگذارید، راهگشا خواهد بود.
شرایط بسیاری ممکن است در محل کار وجود داشته باشد که شما در معرض اطلاعات محرمانه قرار بگیرید. برای بیشتر دانستن در این زمینه، صحفۀ رازداری در محل کار را مطالعه نمایید.
تعدادی از کشورها قوانین رسمی برای حفاظت از اطلاعات دارند.
فارغ از اینکه کجا زندگی یا کار می‌کنید، اگر اطلاعاتی دارید که به شناسایی یک فرد کمک می‌کند، از جمله نام، آدرس و اطلاعات تماس یا هر اطلاعات حساس دیگری نظیر پیشینۀ پزشکی یا اطلاعات بانکی، بایستی:
اقداماتی جهت حفاظت از آن اطلاعات انجام دهید. مثلاً با محافظت از فایل‌های الکترونیکی با استفاده از رمزگذاری.
اطمینان حاصل کردن از فهمیدن قوانین حفاظت از اطلاعات در محل سکونت خودتان و تاثیری که روی شما دارد. شاید لازم باشد که در این زمینه مشاورۀ حقوقی داشته باشید.
یک راه خیلی خوب برای اطمینان از حفظ اطلاعات شخصی دیگران این است که همیشه پیش از به اشتراک گذاشتن آن‌ها سوال کنید. چه قضیه به اشتراک‌گذاری در شبکه‌های اجتماعی باشد یا فقط اینکه بخواهید شمارۀ کسی را به دوستی بدهید، همواره از فرد مورد نظر پیش از آنکه چنین کاری کنید، سوال کنید.
برخی افراد درمسیر شغلیشان در معرض اطلاعات بسیار حساس قرار می‌گیرند. برای مثال:
پزشکان و کسانی که با بیماران سر و کار دارند، اطلاعاتی دربارۀ پیشینۀ پزشکی و وضعیت فعلی بیمارانشان دارند. این نوع از اطلاعات، می‌تواند بر توانایی فرد در بدست آوردن مشاغل، وام‌های بانکی، و بیمۀ عمر تاثیر بگذارند.
حسابداران اطلاعات مربوط به درآمد، مخارج و وضعیت مالیاتی موکلان خود را در اختیار دارند. هر نوع درز کردن اطلاعات در این زمینه، حداقل ممکن است به آبروی آن فرد ضربه بزند.
وکلا ممکن است اطلاعات در مورد پرونده‌های جاری در محاکم را در اختیار داشته باشند. برای مثال در انگلستان، پرونده‌های دادگاه خانواده مشمول قوانین رازداری هستند که یعنی هیچکس اجازه ندارد، جزییات خاصی از پرونده‌ها را به طرف ثالث افشا کند.
خبرنگاران اغلب در مسیر شغلیشان اطلاعات محرمانه را می‌شنوند. ممکن است از ایشان بخواهند که منبع را افشا نکنند یا مدتی اطلاعات خاصی را منتشر نکنند تا موجب پیشداوری در یک پروندۀ قضایی نشوند.
ورای ترتیبات قانونی، از بسیاری مشاغل انتظار می‌رود تا دستورالعمل صنف خود در رابطه با رازداری را رعایت کنند.
هیچ بحثی در رابطه با رازداری بدون پرداختن به مسئلۀ غیبت کامل نیست.
غیبت یعنی حرف بیهوده یا بی‌آبرو کردن دیگران. از این رو اطلاعاتی بی‌پایه است که از راه مکالمه و بحث شایع می‌شود. شاید در ظاهر قدری گپ و گفت بیهوده با دوستان به نظر برسد، اما پخش کردن اتهامات نادرست و غیرواقعی راجع به دیگران می‌تواند به شکل غیرقابل جبرانی به آبروی آنان ضربه بزند و تاثیرات درازمدتی بر زندگی دیگران داشته باشد.
حتی پرسیدن سوالی نظیر «فکر می‌کنی راسته که فلانی فلان کار را کرده؟» می‌تواند همان تاثیر پراکندن اطلاعات را داشته باشد.
یک اصل عمومی این است که غیبت و پخش کردن شایعه کار بدی است و همواره باید از آن پرهیز شود.
شاید شرایطی به ذهنتان بیاید که می‌دانید چیزی حقیقت دارد، مثلاً شاید چون کسی که در آن موضوع نقش داشته به شما آن را گفته باشد.
در میان گذاشتن اطلاعاتی که شما از طرف ثالث کسب کرده‌اید به خودی خود بد است. اینکه آن شخص آن را به عنوان راز با شما گفته و شما آن را با کسی دیگر در میان می‌گذارید، بد اندر بد است.
اگر کسی رازی را به شما گفته، یعنی به شما اعتماد کرده که آن را به دیگری نخواهید گفت. پس نگویید. مطمئن باشید که خبرش به آن شخص خواهد رسید و از دست شما عصبانی و آزرده خواهند شد و روابطی که چنین آسیبی ببینند، بعید است که بتوان ترمیمشان کرد.
یک کلام: از حرف زدن راجع به کسی که حضور ندارد پرهیز کنید.
یک اصل راهنما در زمینه رازداری: چنان کن که دوست داری دیگران در حقت کنند.
شاید بهترین سیاست برای اطمینان از اینکه حساسیت کافی در رابطه با اطلاعات به خرج می‌دهید و در قبال دیگران رازدار هستید این باشد که در نظر بگیرید که اگر این اطلاعات شخصی مربوط به شما بود چه احساسی داشتید و دوست داشتید که چطور با آن رفتار شود. البته، اگر کسی به شما گفته باشد که چطور با این اطلاعات برخورد کنید، قضیه ساده است. در غیر صورت، قانون «چنان کن که دوست داری دیگران در حقت کنند»، اگرچه ساده است، اما فوق العاده راهگشاست.