احمدعلی نوربالا ضمن اشاره به روزه داری در بیماران دارای اختلالات روانی، گفت: حدود ۴۰۰ اختلال روانی داریم که یک درصد آن‌ها مانند افسردگی، اضطراب و وسواس، اختلالات نوروتیک و عصبی است.
وی ادامه داد: یک دسته بیماری‌های روان پریشی و سایکوتیک یا حالت‌های روانی شدید مانند اختلالات اسکیزوفرنیا، اختلالات خلقی و روان پریشی است. یک گروه بیماران دارای مشکلات شناختی بوده و گروه دیگر بیماران دارای مشکل بروز تشنج و گروه بعدی بیماران داری اختلال شخصیت است.
این استاد روانپزشکی یادآور شد: در خصوص بیماران دارای اختلال شخصیت، روزه داری هیچ اشکالی ندارد و، اما برای افرادی که دچار اختلالات عصبی خفیف و نوروتیک هستند اگر اختلال آن‌ها به صورت حاد است روزه داری توصیه نمی‌شود.
نوربالا افزود: اگر بیماری این افراد با دارو کنترل شود روزه گرفتن اشکالی ندارد و می‌تواند مفید هم باشد. همچنین اگر وضعیت بیماری حاد باشد و در گروهی که اختلال روان پریشی دارند و اختلال قطع شدن با واقعیت دارند، این افراد به روزه داری توصیه نمی‌شوند.
وی اضافه کرد: گروهی که اختلال تشنجی دارند به دلیل اختلال در گلوکز آن‌ها روزه گرفتن توصیه نمی‌شود؛ ضمن اینکه در خصوص بیماران دارای اختلال عملکرد شناختی دو گروه وجود دارند؛ گروهی که کم ذهن هستند و گروهی که دچار زوال عقل هستند که روزه داری در بیماران در حالت خفیف این بیماری اشکالی ندارد، اما بقیه بیماران این گروه نباید روزه بگیرند.
رئیس گروه سلامت روان فرهنگستان خاطرنشان کرد: در بحث سلامت روان اگر کسی احتمال خوف و ضرر دهد یا یقین به ضرر در روزه گرفتن داشته باشد و احتمال دهد حتی اگر پزشک گفته نباید روزه بگیرد، اما احساس ضرر نکند می‌تواند روزه بگیرد و برعکس آن نیز اگر پزشک گفته روزه بگیرد، اما خود احساس ضرر کند نباید روزه بگیرد.
نوربالا در پایان تصریح کرد: بحث اجتهاد شخصی در چنین بیمارانی در روزه گرفتن بسیار مهم است؛ البته این اجتهاد باید عقلی و با عرف همخوانی داشته باشد؛ یعنی نمی‌توان به صورت کلی گفت و برای هر دسته بیماری روانی با توجه به شدت و خفیف بودن یا مزمن بودن بیماری، فرد بیمار باید با پزشک خود هماهنگ باشد.