به عنوان انسان، همه ما نوعی خاص از بدهی را به آثار باستانی داریم، چه بقایای ترسناک انسان‌های باستانی باشد و چه یک ساعت اولیه بسیار هیجان انگیز و جذاب، همه چیز‌های باستانی ما را شگفت زده می‌کنند. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۶ اثر باستانی هنری جذاب آشنا کنیم که برخی از آن‌ها اولین‌ها در نوع خود هستند که در اینترنت مطالعه خواهید کرد. هر یک از این آثار هنری باستانی اهمیت زیادی برای نژاد انسان در کلیت آن دارد.
در سال ۱۸۰۲، سرهنگی به نام توماس تورنتون، این تپانچه جیبی طلاکاری شده با نام طولانی سه لول، کالیبر ۱۲۰، چخماقی بسیار حساس را به ناپلئون بناپارت هدیه داد. توماس تورنتون شاهزاده پرزرق و برق پمبورد و مارکز دی پونت بود که بخش زیادی از وقتش را به انجام سرگرمی‌های شاهانه‌ای مانند شکار، ماهیگیری، تیراندازی، شکار با عقاب، اسب سواری و کمک مالی به صنعتگران و هنرمندان می‌گذراند. او دارای بهترین تجهیزات تیراندازی در کل انگلستان بود. در سال ۱۷۹۴ بود که درگیری بین تورنتون و برخی از افسران زیردستش منجر به محاکمه نظامی و در نهایت کناره گیری او از ارتش شد. هشت سال بعد و در تلاش برای بدست آوردن شکوه و جایگاه از دست رفته اش و در جریان دیداری از فرانسه، تورنتون این تپانچه جیبی خارق العاده را به ناپلئون بناپارت هدیه داد. چند روز بعد، تورنتون نامه‌ای دریافت کرد که می‌گفت هدیه او با کمال میل پذیرفته شده و تمام مسائل مربوط به محاکمه نظامی او دوباره بررسی خواهد شد. در سال ۲۰۰۶، این تپانچه در یک حراجی به قیمت ۳۸،۴۰۰ پوند فروخته شد.
بین قرن ۶ تا ۱۱ میلادی، جزیره کوچک هلگو (Helgo) که در دریاچه مالارن در سوئد واقع شده، یک مرکز عمده صنعتی برای وایکینگ‌ها و یک هاب تجاری بود. از زمان کشف این جزیره، باستان شناسان از پیدا کردن آثار باستانی متعددی که آنجا دفن شده بودند حیرت زده شدند. یکی از این آثار، مجسمه‌ای برنزی به نام بودای هلگو یا گنج هلگو بود بود که در هند ساخته شده و یکی از مشهورترین آثار باستانی بود که در این جزیره پیدا شده بود. حضور این مجسمه باعث شد کارشناسان باستانی به این باور برسند که بازرگانان وایکینگ از مسیر‌های آبی به نقاط دوردست سفر کرده اند. بودای هلگو اکنون در موزه تاریخ سوئد نگهداری می‌شود در حالی که روی تختی به شکل دو گل نیلوفر آبی نشسته، یک سربند نقره‌ای روی پیشانی خود دارد و لاله‌های گوش دراز مشهورش نیز مشهود است.
اکتشاف مومیایی‌ها در روم باستان اتفاقی بود که به ندرت رخ می‌داد. در سال ۱۹۶۴، مهندسان مشغول کار در یک سایت ساخت و ساز بودند که با یک تابوت ساخته شده از سنگ مرمر روبرو شدند. در داخل این تابوت، مومیایی یک دختر هشت ساله و تعدادی اثر هنری باستانی وجود داشت که بخشی از چیز‌هایی بودند که همراه با مومیایی دختر درگذشته دفن شده بودند. در آن زمان، این اکتشاف تنها دومین مومیایی کشف شده متعلق به روم باستان بود. در کنار جنازه بسیار خوب حفظ شده دختر باستانی، یکی از اقلام داخل تابوت که توجه باستان شناسان را به خود جلب کرد، عروسکی ساخته شده از عاج فیلم بود. تاریخچه این عروسک به قرن دوم میلادی باز می‌گشت، عروسکی که با جزییات بسیار دقیق و بی سابقه‌ای ساخته شده بود، به ویژه سر و صورت بسیار دقیق طراحی شده و مو‌هایی که به شکلی بسیار مرتب حکاکی شده بودند. این عروسک اکنون در موزه ملی روم در موزه پالازو ماسیمو نگهداری شده و نماد ایده آل‌های زیبایی روم باستان است.
این ساعت رومیزی دارای افلاک نما شبیه هیچ ساعت قدیمی که تاکنون پیدا شده نیست. این ساعت در سال ۱۷۷۰ میلادی در پاریس ساخته شده و بخشی از یک مجموعه نفیس و نادر از ساعت‌های باستانی در موزه Beyer در شهر زوریخ بوده است. تئودور بیر، مردی که مالک این ساعت بوده، ساعت‌های باستانی و نادر را از سال ۱۹۴۰ جمع آوری می‌کرد. او موزه خود را در سال ۱۹۷۱ به روی عموم باز کرد.
متن حکاکی شده روی طوق: «من فرار کردم، مرا دستگیر کنید؛ وقتی مرا نزد اربابم زونیوس برگردانید، یک سولیدوس [سکه طلا]دریافت خواهید کرد».
چیزی که شبیه گردنبند به نظر می‌رسد در واقع یک طوق بردگی است که تاریخچه آن به قرن ۴ تا ۶ میلادی باز می‌گردد. از قرن سوم پیش از میلاد مسیح، برده داری در روم باستان مرسوم بوده و اغلب برده‌ها معمولاً اسرای جنگی یا خارجی‌های بدشانسی بودند که دستگیر می‌شدند. در برهه‌ای از تاریخ، سنای روم به این موضوع ورود کرده و تصمیم گرفت که برده‌ها و شهروندان آزاد باید سبک پوشش متفاوتی داشته باشند و بدین ترتیب این طوق‌ها به گردن بردگان انداخته شد. این برده‌ها بسیار مورد اذیت و آزار و تحقیر قرار گرفته و همه کار‌های سخت و دشوار را انجام می‌دادند.
این انگشتر یا حلقه در جریان سلسله مینگ (۱۶۴۴ تا ۱۹۱۱ میلادی) در چین ساخته شده است. روی قسمت نگین این انگشتر چرتکه‌ای به ابعاد ۱.۲ سانتیمتر در ۰.۷ سانتیمتر قرار گرفته با هفت ردیف و هفت مهره روی هر ردیف. این چرتکه که در زبان چینی با نام ژوسوان شناخته می‌شود یک ابزار حساب کردن بود که از نقره ساخته شده و مهره‌های آن آنقدر ریز هستند که تنها با یک سنجاق یا گیره می‌توان تکانشان داد. اگر چه این انگشتر توسط تاجران چینی برای انجام سریع محاسبات استفاده می‌شد، اما زمان دقیق ساخت، منشأ مکانی آن و هویت فردی که این انگشتر به آن تعلق داشته مشخص نیست.
این حلقه، با یاقوت آبی رنگ هلویی شکل و الماسی که کنار هم قرار گرفته اند، نمایانگر ازدواج بین ناپلئون بناپارت و ژوزفین دو بیوهارنایز بود. بر اساس روایت ها، بسیاری با ازدواج این دو مخالف بودند، زیرا ژوزفین از قبل مادر دو بچه بود، بیوه شده و از ناپلئون نیز مسن‌تر بود. تنها دو روز بعد از ازدواج این دو در ۹ مارس ۱۷۹۵، ناپلئون برای انجام وظایف خود به میدان جنگ فرا خوانده شد. بعد از بازگشت، آن‌ها تا سال ۱۸۱۰ و زمانی که ناپلئون تصمیم گرفت به دلیل ناتوانی ژوزفین در بدنیا آوردن فرزندی برای او، با ماری لوییز اتریشی ازدواج کند با هم بودند. با این وجود، حتی بعد از جدایی نیز ناپلئون اصرار داشت که ژوزفین عنوان شهبانو را حفظ کند. در سال ۲۰۱۳، این حلقه در یک حراجی به قیمت ۹۳۹،۰۰۰ دلار فروخته شده که شش برابر قیمت تعیین شده اولیه بود.
همه ما می‌دانیم که هر چیزی که با آبراهام لینکلن در ارتباط باشد خودبخود قیمتی می‌شود. گلوله‌ای که وارد بدن این مرد نامدار شد و مرگش را در پی داشت، در داخل یک محفظه شیشه‌ای در موزه ملی سلامت و پزشکی نگهداری می‌شود و شبیه یک قطعه فلزی گرانبها با آن رفتار می‌شود. این موزه نظامی که به خاطر مجموعه بزرگ ۲۵ میلیون آیتمی خود شناخته می‌شود، تکه‌ای از جمجمه رییس جمهور سابق ایالات متحده را نیز در خود می‌بیند. از همه جالب تر، این موزه تکه‌هایی ریز از ستون فقرات جان ویلکس بوث قاتل لینکلن را نیز در خود دارد که به خوبی حفظ شده است.
وقتی قدیمی‌ترین عضو مصنوعی جهان در کنار یک مومیایی ۳،۰۰۰ ساله پیدا شد، دانشمندان بر این باور بودند که بخشی از اقلامی بوده که با مومیایی دفن شده است، چیزی که قرار بوده در ورود به دنیای جدید به فرد درگذشته کمک کند. اما در سال ۲۰۰۷، یک مصرشناس بریتانیایی بعد از تحقیقات و بررسی‌های بسیار این ایده را به چالش کشید و مدعی شد که این پای مصنوعی در زمان زنده بودن فرد توسط او مورد استفاده قرار می‌گرفته است. این پای مصنوعی به شکلی استادانه و با مهارت ساخته شده و نشانه‌های آشکاری از صدمه دیدن و کهنگی در اثر استفاده را روی خود دارد. این پای مصنوعی از چوب و چرم ساخته شده و توسط زنی سرشناس و اشراف زاده با سنی حدود ۵۰ یا ۶۰ سال مورد استفاده قرار می‌گرفته است. محققان نسخه‌ای از این پای مصنوعی را ساخته که توسط برخی داوطلبان پوشیده شده و با آن راه می‌روند تا مشخص شود که این عضو مصنوعی واقعاً قابلیت پوشیدن را داشته یا خیر که مشخص شدن کاملاً عملی و پوشیدنی بوده است.
در یک کشف نسبتاً جدید، بقایای جسمطلد دو اسب سوار در چین پیدا شد که شلوار‌های پرتزییناتی به پا داشتند و گمان می‌رود قدیمی‌ترین شلوار‌هایی هستند که تاکنون پیدا شده اند. این شلوار‌های پشمی در قسمت پا‌ها و کمر به صورت جداگانه ساخته شده و به هم متصل شده و خشتک آن بسیار باز بود که قطعه‌های تجملاتی به آن دوخته شده بود. گمان می‌رود که این شلوار‌ها توسط گله داران کوچ نشین در مناطق مرکزی آسیا پوشیده می‌شد، زیرا امکان تحرک را به ویژه در هنگام سوار شدن بر اسب فراهم می‌کرد و از پا‌های فرد از هر خطر خارجی مانند خار‌ها مراقبت می‌کرد. اگر چه تاریخ اولین انسان‌های اسب سوار مورد مناقشه است، اما محققان بر این باورند که استفاده از شلوار‌های مخصوص اسب سواری مدت کوتاهی پس از سوار شدن انسان بر اسب‌ها اتفاق افتاده است.
در قرن بیستم بود که یک باستان شناس و مصرشناس مشهور به نام هاوارد کارتر مقبره پادشاه جوان مصر باستان را پیدا کرد. بقایای جسد او در یک سری از تابوت‌های پنجگانه دفن شده بود که در داخل پنج مقبره نگهداری می‌شدند. اگر چه دو بار به این مقبره دستبرد زده شده بود، اغلب اتاقک‌ها دست نخورده باقی مانده بودند، زیرا دسترسی به آن‌ها امکانپذیر نبود. توتانخامون یکی از فراعنه نه چندان مشهور مصر باستان بود که در دوران جوانی درگذشت و بخش زیادی از ثروتش همراه با او دفن شد. علیرغم جایگاه نسبتاً پایین ترش نسبت به دیگر فراعنه مصر، مقبره توتانخامون از نگاه باستان شناسان بسیار حائز اهمیت و پر از اطلاعات است. این اهمیت بدان خاطر است که مقبره او زیر دیگر مقبره‌ها قرار دارد و به همین دلیل سارقان هرگز نتوانسته بودند آن را پیدا کنند و تقریباً تمام ثروت او دست نخورده باقی مانده و هزاران سال حفظ شده بود. به دلیل این جایگاه، ورودی مقبره با گل و لای و سنگ مهر و موم شده که از آن در برابر سیل و دیگر اتفاقات ناگوار محافظت می‌کرد.
وقتی به یک لوح گلی متعلق به دوران باستان فکر می‌کنیم که نوشته‌های عجیبی روی آن وجود دارد، دستورالعمل‌های پخت غذا به ندرت اولین چیزی است که به فکرمان می‌رسد. تصویری که در بالا می‌بینید مربوط به دو لوح گلی حاوی دستورالعمل غذایی متعلق به بابلیان است. این یک کتاب آشپزی معمول نیست، بلکه به زبان آکادی روی آن حکاکی شده که از پیچیده‌ترین اشکال نوشتاری بوده است. روی این لوح گلی دستورالعمل‌های پخت متعددی تشریح شده که در برخی از آن‌ها از ترکیبات بسیار نادر استفاده شده است. این لوح خاص از ۲۵ دستورالعمل متفاوت برای پخت آبگوشت تشکیل شده است که شامل ۴ نوع سبزی و ۲۱ نوع گوشت است. اگر چه این دستورالعمل به ترتیب اقلام ترکیبی که باید به غذا اضافه شود نوشته شده است، به مقدار ترکیبی که باید اضافه شود اشاره نمی‌شود که نشان می‌دهد این دستورالعمل برای آشپز‌های ماهر نوشته شده است. به وضوح، این دستورالعمل غذایی برای غذا‌های ویزه در معابد و بارگاه سلطنتی بوده است.
کلاهخود‌های عجیب و غریب موسوم به کاواری کابوتو، در قرن پانزدهم و شانزدهم میلادی در ژاپن فئودالی بسیار رایج بودند. در طول این دوره ها، خانواده‌های فئودالی مدام با یکدیگر درگیری داشتند. این درگیری مداوم اغلب به نبرد‌هایی در میدان‌های باز منجر می‌شد. کاواری کابوتو توسط فرماندهان بلندمرتبه پوشیده می‌شد تا بتوانند بهتر و راحت‌تر میدان نبرد را ببینند. این کلاهخود‌ها دارای موتیف‌های نمادینی بود که به جنبه‌ای از شخصیت فرمانده مالک آن و ایده آل‌های جنگی که در آن شرکت داشت اشاره می‌کرد. در متون باستانی، از ژاپن با نام آکیتسوشیما به معنای سرزمین سنجاقک‌ها یاد می‌شد که نشان می‌دهد سنجاقک اهمیت تاریخی بسیاری برای ژاپنی‌ها داشته است.
این کره ۵۰۹ سال قدمت داشته و به اندازه یک گریپ فروت است. این کره با استفاده از دو نیمکره متعلق به تخم شترمرغ ساخته شده و برخی می‌گویند که سازندگان آن در کارگاه لئوناردو داوینچی آن را ساخته یا تحت تاثیر کار‌های این مخترع مشهور بوده اند. روی این کره اسامی هفتاد و یک مکان، چند کشتی، هیولا، امواج و ملوان یک کشتی غرق شده دیده می‌شود. کره ساخته شده از تخم شترمرغ نشان دهنده دانشی است که اولین کاشفان اروپایی در مورد دنیای آن زمان داشتند.
این ابزار چندکاره کشویی و بسیار قدیمی که شبیه چاقوی ارتشی سوییسی امروزی است از نقره و با تیغه‌های آهنی ساخته شده است. این ابزار در منطقه مدیترانه پیدا شده و دارای یک قاشق، یک کفگیر، یک چنگال، یک میخ و یک خلال دندان است. کارشناسان بر این باورند که این ابزار چند کاره شخصی سازی شده و احتمالاً به یک تاجر ثروتمند که بسیار سفر می‌کرده تعلق داشته است.
چیزی که در این تصویر می‌بینید سنگ نیست بلکه قدیمی‌ترین آدامس جهان است. در واقع این تکه از صمغ درخت غان دارای قابلیت‌های ضد عفونی است که برای درمان عفونت‌های دهانی بسیار موثر بوده است. این آدامس باستانی در فنلاند یافت شده و جای دندان روی آن دیده می‌شود.
منبع: روزیاتو