مکعب‌هایی که با چینش‌ها و شکل‌های متفاوت از بالای صفحه پایین می‌آیند و وقتی یک ردیف از آن‌ها درست کنار هم قرار می‌گیرند، ناگهان ناپدید می‌شوند. همین ایدۀ ساده توانسته به طرز اعجاب‌انگیزی در تمام جهان گسترش پیدا کند و به یکی از پرفروش‌ترین و موفق‌ترین بازی‌های تاریخ تبدیل شود. بازی تتریس در ۶۵ پلتفرم مختلف عرضه شده که از این جهت در کتاب رکورد‌های گینس ثبت شده است.
به گزارش فرادید، این بازی در سال ۱۹۸۴ در شوروی متولد شد. الکسی پاجیتنوف (Alexey Pajitnov)، کارمند مرکز کامپیوتری آکادمی علوم شوروی کسی بود که این بازی را در سال ۱۹۸۴ اختراع کرد. اما خود او تا چند سال بعد که به آمریکا مهاجرت کرد هیچ سهمی از درآمد هنگفت و بین‌المللی این بازی نداشت.
در طی چند سال بعد از اختراع بازی، شرکت‌های مختلفی در سراسر دنیا درگیر یک نزاع حقوقی برای در اختیار گرفتن حق امتیاز این بازی بودند؛ نزاعی که نهایتا با پیروزی شرکت نیتندو به پایان رسید. اما شخصیتی که توانست این پیروزی را برای نیتندو به ارمغان بیاورد هنک راجرز بود؛ یک بازی‌ساز هلندی‌الاصل که قابلیت‌های فوق‌العادۀ بازی تتریس را خیلی زود شناسایی کرده بود.
فیلم «تتریس» روایت همین نزاع حقوقی بر سر مالکیت بازی است. شخصیت اصلی این فیلم هنک راجرز (با بازی تارون اگرتون) است که برای به دست آوردن حق امتیاز بازی به شوروی سفر می‌کند و در آن‌جا با گذشتن از هزارتوی پیچیدۀ توطئه‌ها و مسائل سیاسی بالاخره به هدفی که دارد دست پیدا می‌کند.
شاید دقایق ابتدایی فیلم به نظرتان شبیه به یک مستند برسد که صرفا دارد یک ماجرای جالب را تعریف می‌کند؛ اما کم‌کم حالت داستانی و جذاب فیلم شکل می‌گیرد و لحظه به لحظه هیجان و علاقۀ مخاطب را بیشتر می‌کند.
ریتم پرشتاب فیلم و جابه جایی سریع بین فضا‌ها و مکان‌های مختلف (از آمریکا گرفته تا ژاپن و شوروی) باعث می‌شود که هیچ کسالت و رخوتی در مخاطب ایجاد نشود. یک لایۀ جذاب از جاسوس‌بازی و توطئه هم در دل داستان فیلم گنجانده شده که تعلیق و هیجان بیشتری به ماجرا می‌دهد؛ هیجانی که در آخرین صحنه‌های فیلم و در جریان تعقیب و گریز خیابانی به اوج خودش می‌رسد.
بازی پرشور و همدلی‌برانگیز اگرتون نقش مهمی در جذابیت فیلم داشته است؛ او در فیلم طوری دربارۀ بازی تتریس صحبت می‌کند که دلتان می‌خواهد بلافاصله بعد از تمام شدن فیلم سراغ گوشی‌تان بروید و مشغول از بین بردن ردیف‌های مکعب شوید!
البته فیلم خالی از ضعف هم نیست؛ مثلا جنبۀ سیاسی آن تا حدی بیش از اندازه سطحی و تبلیغاتی است و شخصیت‌هایش هم زیادی سیاه و سفید و اغراق‌شده هستند؛ آن‌ها یا کاملا خوب و درستکارند یا کاملا دزد و دروغگو و مکار. با همۀ این‌ها در مجموع «تتریس» فیلمی سرگرم‌کننده و جذاب است، هرچند که نه به اندازۀ بازی تتریس!