به نظر می‌رسد رویکرد آشفته و سلیقه‌ای صداوسیما در مورد پدیده‌ای به اسم «عادل فردوسی‌پور» همچنان ادامه دارد. اگرچه بیش از چهار سال از تعطیلی ناگهانی برنامه نود و پایان گزارش‌های فوتبال عادل در شبکه سه می‌گذرد، اما هنوز شاهد وحدت رویه و رویکرد روشن و قابل فهم سازمان در مورد این چهره محبوب تلویزیونی نبوده‌ایم.
از جمله این شلختگی‌ها، یکی هم سانسور نام و نشان عادل و نود و در برخی آثار است، در حالی که در بعضی برنامه‌های دیگر چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد. در تازه‌ترین مصداق، مخاطبان سیما هنگام بازپخش سریال «پژمان» از شبکه تماشا، شاهد حذف نام فردوسی‌پور بودند. اسم عادل در یک سکانس بر زبان پژمان جمشیدی جاری می‌شود که خب در بازپخش آن را نمی‌بینیم و نمی‌شنویم. طبیعتا به سرعت نسخه ویدئویی اصلی در کنار نسخه جدید در شبکه‌های اجتماعی وایرال شد و آنچه را تلویزیون نمی‌خواست مردم ببینند، شاید هزار برابر بیشتر دیده شد!
در این زمینه پرسش‌های فراوانی وجود دارد که اولی همان چرایی عدم وحدت رویه است. اگر عادل خوب نیست، چرا همین حالا برنامه‌ای که او تهیه می‌کند یعنی «فوتبال ۱۲۰» روی آنتن شبکه ورزش می‌رود؟ اگر هم عادل «لولو خورخوره» نیست، پس چرا نامش را از وسط یک سریال تلویزیونی سانسور می‌کنند؟ از سوی دیگر اساسا باید پرسید چنین سانسور‌هایی چه سودی به حال صداوسیما دارد. در حالی که به تازگی شخص رئیس سازمان هم از آسیب دیدن مرجعیت رسانه‌ای صداوسیما ابراز نگرانی کرده بود، پرسش اینجاست که آیا با این سختگیری‌های افراطی و برخورد‌های سلیقه‌ای و عجیب، می‌توان به احیای مرجعیت مزبور امیدوار بود یا نه؟ وقتی شما کارمند سابق خودتان را که هنوز هم در سازمان برنامه دارد و هیچ کار عجیب و غریبی انجام نداده تحمل نمی‌کنید، چطور می‌توانیم امیدوار باشیم تلویزیون بستری سالم برای تضارب آرا و جذب مخاطب حداکثری بسازد؟