علی صفایی می‌گوید: «بعید می‌دانم تا ۴ سال دیگر هم VAR وارد ایران شود.»
به گزارش خبرآنلاین، در دنیای داوران نفرات زیادی با تخصص‌های جالب داشته ایم؛ یکی جراح است و یکی خلبان. دبیر آموزش و پرورش و کارمند شهرداری و حتی یکی از داوران موبایل فروش است! با این حال علی صفایی وارد دنیای دیگری شده است که شاید در نگاه اول تعجب خیلی‌ها را به همراه داشته باشد " مدلینگ و فشن؟ " مگر می‌شود؟ بله که می‌شود.
صفایی بچه قم است. شاید حتی خیلی از هواداران فوتبال هم او را نشناسند، ولی آن دو آتشه‌ها حسابی از خجالتش درآمده اند. سال‌ها سال قبل می‌خواست به صورت حرفه‌ای وارد دنیایل مدلینگ شود، اما ترس از اینکه به داوری اش لطمه می‌خورد باعث شد تا زیاد آن را جدی نگیرد. حالا، اما شرایط فرق کرده؛ ۱۰ سال پخته‌تر شده و دیگر احساسی تصمیم نمی‌گیرد. او در آستانه ۴۰ سالگی حالا هم داور است و هم در دنیای مدلینگ فعالیت می‌کند، دنیایی که در آن مثل فوتبال مورد حمله بدترین الفاظ قرار نمی‌گیرد و در آرامش علاقه اش را دنبال می‌کند.
*از داوری به مدلینگ. شاید برای خیلی‌ها عجیب باشد، به خصوص برای اهالی فوتبال شاید این اتفاق عجیب باشد.
خب عجیب که شاید برای خیلی‌ها این طور باشد، اما ۱۰-۱۲ سال قبل هم چنین پیشنهادی داشتم که وارد دنیای مد شوم، اما آن زمان ترسیدم.
*چرا؟
اینکه به داوری ام لطمه بخورد. به همین دلیل سمت این حرفه نرفتم.
*الان چطور؟ الان یعنی به داوری تان لطمه نمی‌خورد؟
الان آدم ۱۰ سال قبل نیستم. تجربه ام بیشتر شده است و فکر می‌کنم شرایط اش را دارم که بتوانم هر دو تا کار را کنترل کنم تا آسیبی به یکدیگر وارد نکنند.
*حالا چرا مدلینگ؟
در هر صورت چهره و تیپ و قیافه و ... تاثیر زیادی داشت تا پیشنهاد داشته باشم.
*قطعا درآمد بیشتری هم دارد درست است؟ حداقل از داوری بیشتر است.
بله، ولی خب سختی‌ها خاص خودش را هم دارد.
*یعنی بیشتر از استرس‌های داوری، ناسزاها، فحاشی‌ها و ...
هر کاری سختی خودش را دارد. برای مانکن بودن باید همیشه روی فرم باشی. به خصوص ظاهری. شما وقتی یک تیزر را تماشا می‌کنید شاید سی ثانیه یا یک دقیقه را خیلی سریع ببینید و تمام شود، اما برای همان ۳۰ ثانیه چند روز زمان صرف شده است، ولی خب درآمدش بهتر از داوری است.
*چقدر بهتر؟
شما ببینید من در لیگ برتر در خوش بینانه‌ترین حالت شاید ۱۰ تا ۱۲ تا بازی را سوت بزنم. صادقانه می‌گویم که رقمی در حدود ۵۰ تا ۶۰ میلیون هم می‌دهند. از این رقم مالیات هم کم می‌شود، ولی خب دنیای مد چیز دیگری است.
*این دنیای مد قرار است بعد از بازنشستگی شما از داوری حرفه اصلی تان باشد؟
شاید، ولی اولویت اول من داوری است. زحمات زیادی برای داوری کشیده ام تا به اینجا رسیدم. من تا وقتی که بازنشسته نشوم داوری را کنار نمی‌گذارم.
*از دوستان یا داوران دیگر کس دیگری وارد این دنیا شده است؟
فکر می‌کنم آقای فغانی هم چند کار تبلیغاتی انجام دادند. با این حال به نظرم قطعا اگر جایگاهی که ایشان داشتند را من داشتم در مدلینگ موفق‌تر می‌شدم.
*شما چطور داور شدید؟
از سال ۷۷ دارم سوت می‌زنم، اما از سال ۹۲ وارد رقابت‌های لیگ برتر شدم. برای همین است که می‌گویم سختی‌های زیادی کشیده ام. پدرم خیلی دوست داشت داور شوم و اصلا توصیه ایشان بود که وارد این عرصه شدم. ایشان خودشان داور بودند. پدرم می‌خواست من به چیز‌هایی برسم که او در داوری به‌دلیل یکسری از مسائل نتوانست به آن برسد.
*الان به آن خواسته‌ها رسیده اید؟
نه اصلا! اینجا خیلی کم لطفی‌ها به آدم می‌شود. مشکلات زیاد است، اما من تلاشم را کردم تا خواسته‌های پدرم را انجام بدهم.
*احساس می‌کنم با این که بین داوری و مدلینگ قطعا داوری را انتخاب می‌کنید، اما یک جور‌هایی پشیمان هستید از اینکه داور شده اید، این طور نیست؟
صادقانه بگویم؛ بله خیلی پشیمان هستم و اگر به ۲۴ سال پیش برگردم قطعاً داوری را انتخاب نمی‌کنم. چون من فرصت‌های زیاد شغلی داشتم که همه آن‌ها را برای داوری از دست دادم.
*چرا چند وقتی است که قضاوت نمی‌کنید؟
مصدوم هستم.
*راستی مصدومیت‌های داوران هم خیلی شایع است که کمتر کسی به آن توجه می‌کند.
مثل یک فوتبالیست ما هم آسیب می‌بینیم. من مینیسک پایم آسیب دیده است و به همین دلیل چند وقتی است قضاوت نمی‌کنم. البته برای سال جدید خدا را شکر مشکلی ندارم. البته شانس هم آوردم که نیاز به عمل جراحی پیدا نکردم. اگر این طور می‌شد باید ۵۰ میلیون می‌دادم.
*از خودتان؟ بیمه نیستید مگر؟ یا فدراسیون و کمیته داوران و ... پرداخت نمی‌کنند؟
نه! هیچ کدام پرداخت نمی‌کنند. یادم هست چند سال پیش آقای حاج ملک عمل جراحی کرد و فدراسیون فقط ۱۰ درصد از هزینه اش را پرداخت کرد.
*خب با این شرایط مثلا شما همان طور که خودتان گفتید در طول سال ۱۲ تا بازی را قضاوت می‌کنید و ۵۰ – ۶۰ میلیون می‌گیرید. یک مصدومیت این شکلی که همه چیز را بر باد می‌دهد.
همین است دیگر. تازه بعد از آن هزینه فیزیوتراپی و استخر و آب درمانی و ... هم هست و عملا پولی به داوران نمی‌رسد.
*یک چیز را رک می‌پرسم. با این دستمزد‌های پایین و آسیب دیدگی‌های زیاد قبول دارید که درباره بعضی از قضاوت‌ها شائبه‌هایی به وجود بیاید؟
با چنین شرایطی بله، اما ما دیوانه کارمان هستیم و همین نکته بیشتر برای داوران صدق می‌کند.
*در حال حاضر اوضاع داوری در ایران چطور است؟ کلی می‌گویم.
بد. امکانات هم که زیر صفر. حتی در خیلی از بازی‌ها هدست نداشتیم. من در یکی از بازی‌ها به نشان اعتراض از طریق موبایل با کمک‌هایم در جریان بازی ارتباط می‌گرفتم تا شاید این اتفاق را ببینند و مشکلات حل شود. هیچ امکاناتی نداریم، از حداقل‌ها محروم هستیم در حالی که کشوری مثل عراق که چندان هم داوری پیشرفته‌ای ندارد از امکاناتی به مراتب بهتر از ما برخوردار است.
*به نظر شما کمک داور ویدئویی بالاخره به ایران می‌آید یا ...
با شرایطی که در فوتبالمان می‌بینم ما در چهار سال آینده هم قادر نیستیم از وی‌ای آر استفاده کنیم. چون نخستین چیزی که برای این سیستم ضروری است اینترنت پرسرعت است. بعد دوربین‌هایی است که باید در استادیوم‌ها نصب شود. دوره دیدن اپراتور و داور هم یکی از ملزومات است. به نظر شما ما قادر هستیم کدام یک از این کار‌ها را برای ورود سیستم ویدیویی انجام دهیم؟
*تهدید‌های فیفا را چه کار کنیم اگر وار به ایران نیاید. فوتبال مان را تعلیق نمی‌کنند؟ یا مثلا میزبانی‌ها را از ما نمی‌گیرند؟
نه چنین کاری انجام نمی‌دهند، اما نبود سیستم وی‌ای‌آر به داوران بین‌المللی ما لطمه خواهد زد و آن‌ها فرصت‌هایشان را از دست می‌دهند.
*چقدر این سیستم می‌تواند به داوری لیگ کمک کند؟
خیلی زیاد. داور هم انسان است و سر یک پلک به هم زدن ممکن است یک اشتباه خیلی مهلک صورت بگیرد.
*تاکنون شده که شما قضاوتی کنید که آن قدر اشتباهتان مهلک باشد که شب از شدت ناراحتی خوابتان نرود؟
بله. من بعضی مواقع که احساس کردم اشتباه کردم نه یک شب بلکه یک هفته به خاطر فکر کردن به اشتباهم خوابم نبرده، چون دوست ندارم حق تیمی ضایع شود. بعضی مواقع دلم از دست هواداران فوتبال شکسته، چون بی‌دلیل من را قضاوت کردند. مثلاً بعد از یکی از بازی‌ها به پیج شخصی‌ام حمله کردند و حدود هشت هزار کامنت ناسزا برایم نوشتند. انواع و اقسام تهمت‌ها را به من زدند، دلخور شدم، اما هیچ وقت این دلخوری باعث نشده که از مردم عزیزم آن قدر دل نگران شوم که برایشان بهترین‌ها را آرزو نکنم. فقط از آن‌ها می‌خواهم که ما را قضاوت نکنند این مسأله خیلی ناراحتمان می‌کند.