بسیاری از غول‌های خودروسازی دنیا خداحافظی از دنیای پیشرانه‌های احتراقی را ناممکن می‌دانند. برند‌های مختلف در سراسر جهان همچنان به سرمایه‌گذاری هنگفت روی توسعه‌ی موتورهای بنزینی ادامه می‌دهند تا کمترین مصرف سوخت و بهترین عملکرد فنی فراهم شود. بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰، این شرایط با تفاوت‌هایی درمقایسه‌با دهه‌ی قبل همراه شد تا سازندگان پیشرانه‌ها، بهینه‌سازی سیستم‌های مجهز به توربوشارژر و فناوری مدیریت سیلندر‌ها را به توسعه‌ی سوپرشارژر‌ها و افزایش حجم موتور‌ها ترجیح دهند.
به گزارش خبرآنلاین، ۱۴ پیشرانه‌ی برتر ساخته‌شده در دهه‌های اخیر را معرفی کرده‌ایم. عوامل مختلف مثل مصرف سوخت و عملکرد فنی در انتخاب این پیشرانه‌ها لحاظ شده است. تعدادی از منتخبان این فهرست از خط‌تولید خارج شده‌اند؛ اما همگی آن‌ها در زمان خود، ضمن رعایت استاندارد‌های جاده‌ای دنیا، به تعداد فراوان در بازار جهانی وجود داشته‌اند. ناگفته نماند تمامی پیشرانه‌های این فهرست ساخت شرکت‌های خودروسازی معتبر هستند و نمونه‌های تیونینگ‌شده با تولید محدود محسوب نمی‌شوند.
استفاده از پیشرانه‌های کوچک با حجم مفید نزدیک به بطری نوشابه در خودرویی چهارسرنشینه حتی در سال ۲۰۲۰ نیز عجیب به‌نظر می‌رسد. علاوه‌بر چند شرکت اروپایی مثل پژو، فوردنیز سرمایه‌گذاری روی موتورهای کم‌حجم را با توسعه‌ی فناوری اکوبوست ادامه می‌دهد.
کوچک‌ترین پیشرانه‌ی اکوبوست فورد، نسخه‌هایی با قدرت ۹۹ و ۱۲۳ و ۱۳۸ اسب‌بخار دارد که از سال ۲۰۱۲ تاکنون، روی مدل‌های مختلف فوکوس، سی‌مکس، فیستا و اکواسپرت ارائه می‌شود.
ظهور ابرخودرو‌های بوگاتی از سال ۲۰۰۵ با معرفی ویرون خبرساز شد. ترکیب دو پیشرانه‌ی V۸ تویین‌توربوشارژ و ساخت مدل ۱۶ سیلندر کوادتوربو، اولین‌بار قدرت هزار اسب‌بخار را برای محصولی جاده‌ای فراهم کرد. این ابتکار، در سال ۲۰۱۶ توسعه‌داده شد تا بوگاتی شیرون ۱، ۵۰۰ اسب‌بخار قدرت و ۱، ۶۰۰ نیوتن‌متر گشتاور داشته باشد.
تولید بوگاتی شیرون با پیشرانه‌ی W۱۶ هنوز ادامه دارد. این مدل در نسخه‌ی استاندارد، ۲/۴ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد و نهایت سرعتش به ۴۲۰ کیلومتربرساعت محدود شده است. شیرون در تابستان ۲۰۱۹ نیز توانست با تقویت پیشرانه و بازطراحی بدنه، رکورد سرعت ۴۸۹ کیلومتربرساعت را ثبت کند تا سریع‌ترین خودرو جاده‌ای دنیا شود.
توسعه‌ی پیشرانه‌های سوپرشارژ در آمریکا ادامه دارد. حتی فورد نیز، فناوری اکوبوست مبتنی‌بر توربوشارژر را به سوپرشارژر ترجیح داده است؛ اما کرایسلر و دوج با پیشرانه‌های قدرتمند هِمی (Hemi) سیستم‌های مجهز به سوپرشارژر را تولید می‌کنند.
در قرن بیست‌ویکم، دوج چارجر و چلنجر با پیشرانه‌های هل‌کت نماد خودرو‌های عضلانی آمریکا باقی مانده‌اند. حتی شاسی‌بلند‌های جیپ ترک‌هاک (Trackhawk) نیز نسخه‌ی SRT هل‌کت ۷۰۷ اسب‌بخاری دارند. تاکنون سوپرشارژر‌های متنوعی روی پیشرانه‌ی ۶/۲ لیتر دوج ارائه شده است تا برای چلنجر ردآی (Redeye) و دیمون به‌ترتیب ۷۹۷ و ۸۴۰ اسب‌بخار قدرت فراهم شود.
مدل ۲۰۲۰ دوج چلنجر SRT هل‌کت مجهز به پیشرانه‌ی ۶/۲ لیتری هِمی، ۷۱۷ اسب‌بخار قدرت و ۸۹۰ نیوتن‌متر گشتاور دارد. این خودرو سرعت‌گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت ۳/۵ ثانیه با نهایت سرعت ۲۷۰ کیلومتربرساعت فراهم می‌کند و با آستانه‌ی قیمت ۷۰ هزاری در بازار آمریکا فروخته می‌شود.
هیچ محصول جدیدی از بی‌ام‌و در سال ۲۰۲۰ با سیستم تنفس‌طبیعی تولید نمی‌شود. غول خودروسازی باواریا تمامی مدل‌های جدید را مجهز به توربوشارژر عرضه می‌کند؛ البته فناوری هیبرید یا پلاگین‌هیبرید نیز در آینده‌ی نزدیک به قوای محرک در همه‌ی خودرو‌های بی‌ام‌و اضافه خواهد شد. با این وضعیت، آخرین مدل از پیشرانه‌های تنفس‌طبیعی بی‌ام‌و که بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۳ تولید می‌شدند، برای رانندگان حرفه‌ای اهمیت تاریخی و ارزش فنی دارند.
تولید موتورهای پنج‌لیتری V۱۰ بی‌ام‌و با کد S۸۵ در سال ۲۰۱۰ به‌پایان رسید. این پیشرانه با مدل چهارلیتری هشت سیلندر S۶۵ جایگزین شد تا بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۴، محرک بی‌ام‌و سری ۳ کد E۹۰ و E۹۲ و E۹۳ و نیز M۳ باشد. مدل اصلی ۴۲۰ اسب‌بخار قدرت در ۸، ۳۰۰ دوربردقیقه تولید می‌کرد که برای بی‌ام‌و سری ۳ با بدنه‌ی خودروی اسپرت کامپکت فراتر از انتظار بود. نهایت گشتاور نیز به ۴۰۰ نیوتن‌متر می‌رسید که در دور موتور نسبتا کم، ۳، ۹۰۰ دوربردقیقه فراهم می‌شد. پیشرانه S۶۵ برای مدل تولیدمحدود M۳ GTS و چند خودرو مسابقه‌ای با حجم ۴/۴ لیتر نیز وجود داشت که ۴۴۴ اسب‌بخار قدرت و ۴۴۰ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کرد.
بی‌ام‌و M۳ کوپه مدل E۹۲ در ۴/۸ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید و نهایت سرعتش ۲۵۰ کیلومتربرساعت بود. این خودرو با پیشرانه‌ی چهارلیتری S۶۵، میانگین مصرف سوخت ۱۲/۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر داشت و در زمان تولید، به قیمت ۶۲ هزار دلار فروخته می‌شد.
پیشرانه‌ی M۲۷۹ مرسدس بنز در سال ۲۰۱۲ معرفی شد. این موتور آلومینیومی ۱۲ سیلندر V شکل با زاویه‌ی ۶۰ درجه، هنوز در خط‌تولید مرسدس بنز وجود دارد و روی خودرو‌های S کلاس AMG، مثل S۶۵ و میباخ پولمن S۶۰۰ نصب می‌شود. پیش از سال ۲۰۱۸، پیشرانه‌ی M۲۷۹ روی شاسی‌بلند G۶۵ و خودرو دونفره‌ی مرسدس بنز SL۶۵ AMG نیز حضور داشت که البته با اتمام تولید این خودروها، M۲۷۹ منحصر به چند نمونه S کلاس باقی ماند. دلیل انتخاب این محصول به‌عنوان یکی از بهترین پیشرانه‌های جهان در دهه‌ی اخیر، گشتاور تولیدی بسیار زیاد درمقایسه‌با رقبا در زمان خود بوده است.
تا امروز همچنان سه نسخه از M۲۷۹ تولید می‌شود که قدرت هرکدام ۵۲۳ و ۶۰۳ و ۶۳۰ اسب‌بخار است. مدل ضعیف‌تر ۸۳۰ نیوتن‌متر گشتاور دارد؛ اما دو نمونه‌ی دیگر هزار نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کنند. در سال‌های اخیر، مرسدس بنز از پیشرانه‌های چهارلیتری V۸ با ۴۵۰ تا ۶۵۰ اسب‌بخار قدرت و ۶۰۰ تا ۸۲۰ نیوتن‌متر گشتاور و مصرف سوخت و آلایندگی کمتر، بسیار بیشتر از پیشرانه‌های M۲۷۹ استفاده می‌کند.
تولید مرسدس بنز SL۶۵ AMG از اواخر سال ۲۰۱۸ متوقف شد. این خودرو با قدرتمندترین نسخه از پیشرانه‌ی M۲۷۹ عرضه می‌شد و سرعت‌گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعتش چهار ثانیه و نهایت سرعتش ۲۵۰ کیلومتربرساعت بود. میانگین مصرف سوخت SL۶۵ حدود ۱۲ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است که حین رانندگی در ترافیک شهری، تا ۱۷/۵ لیتر افزایش می‌یابد. قیمت این خودرو در زمان تولید، بیش از ۲۰۰ هزار دلار بود.
هنوزهم پیشرانه‌ی V۱۰ برای محصولات لامبورگینی بیش از تولیدات آئودی استفاده می‌شود. این محصول با گذشت ۲۰ سال، همچنان در خط‌تولید باقی مانده و البته علاقه‌مندان زیادی دارد؛ به‌همین‌دلیل، شایسته‌ی حضور در فهرست برترین پیشرانه‌های دهه‌ی اخیر است.
لامبورگینی گالاردو در سال ۲۰۰۳ و آئودی R۸ در سال ۲۰۰۶ با موتور پنج‌لیتری V۱۰ رونمایی شدند؛ اما لامبورگینی هوراکان در سال ۲۰۱۴ با نمونه‌ی ۵/۲ لیتری به بازار جهانی عرضه شد. نسخه‌های مختلف از همین پیشرانه قدرت ۵۷۲ و ۶۳۰ اسب‌بخاری با گشتاور ۵۷۰ و ۶۳۰ نیوتن‌متری تولید می‌کنند. عرضه‌ی آئودی R۸ احتمالا در سال ۲۰۲۰ متوقف خواهد شد تا لامبورگینی هواراکان، تنها سوپراسپرت دنیا با پیشرانه‌ی V۱۰ باقی بماند.
هوراکان پرفورمانته با پیشرانه‌ی ۶۳۰ اسب‌بخار V۱۰، تنها ۲/۹ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد و نهایت سرعتش ۳۲۵ کیلومتربرساعت است. میانگین مصرف سوخت این خودرو حدود ۱۴ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است و آستانه‌ی قیمت ۳۰۰ هزاری دلار دارد. ارزان‌ترین مدل لامبورگینی هوراکان مجهز به پیشرانه‌ی V۱۰ با قدرت ۵۷۰ اسب‌بخار، ۱۷۵ هزار دلار قیمت‌گذاری شده است.
پرهیز لامبورگینی در استفاده از پیشرانه‌های توربوشارژ و سوپرشارژ، نشان‌دهنده‌ی توجه این خودروساز به تولید محصولات اسپرت مناسب رانندگان حرفه‌ای و قدرتمند است. نمونه‌های تنفس‌طبیعی پرمصرف و حجیم به‌نظر می‌رسند؛ اما اساسا در پاسخ به نیاز راننده هنگام شتاب‌گیری تأخیر ندارند. در آینده، لامبورگینی پیشرانه‌های تنفس‌طبیعی خود را با فناوری هیبرید ترکیب خواهد کرد تا در محصولاتی جدید مثل سیان وجود داشته باشد.
پیشرانه‌های ۱۲ سیلندر لامبورگینی به دو دسته تقسیم می‌شوند: ۱. بین سال‌های ۱۹۶۳ تا ۲۰۱۱ روی خودرو‌های مختلف ازجمله مورسیه لاگو نصب شد؛ ۲. از سال ۲۰۱۱ زیر کاپوت اونتادور وجود دارد. موتور ۶/۵ لیتری V۱۲ لامبورگینی به‌راحتی در ۸، ۰۰۰ دوربردقیقه کار می‌کند تا قدرت ۶۹۰ اسب‌بخاری و گشتاور ۶۹۰ نیوتن‌متری داشته باشد. نسخه‌ی جدیدتر نصب‌شده روی اونتادور SVJ نیز، ۷۷۰ اسب‌بخار قدرت و ۷۲۰ نیوتن‌متر گشتاور دارد.
لامبورگینی اونتادور SVJ، تنها ۲/۸ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد و نهایت سرعتی برابر با ۳۵۰ کیلومتربرساعت دارد. میانگین مصرف سوخت این سوپراسپرت ۵۷۰ هزار دلاری ۱۹/۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است. ارزان‌ترین نسخه‌ی لامبورگینی اونتادور با پیشرانه‌ی ۶۹۰ اسب‌بخار، درحدود ۴۰۰ هزار دلار قیمت دارد.
هرچند فراری در سال‌های اخیر با تولید پیشرانه‌های تویین‌توربوشارژ مثل مدل ۳/۹ لیتری F۱۵۴، بار‌ها عنوان بهترین موتور احتراقی جهان را کسب کرده است، همچنان به پیشرانه‌های تنفس‌طبیعی علاقه نشان می‌دهد. مدل ۴/۷ لیتری V۸ با کد F۱۳۶ اولین‌بار در سال ۲۰۰۱ معرفی شد و تا سال ۲۰۱۹ روی مازراتی گرن‌توریسمو وجود داشت؛ اما نسخه‌ی ۴/۵ لیتری از همین پیشرانه با کد F۱۳۶ F، سال ۲۰۰۹ روی فراری ۴۵۸ نصب شد و تحسین کارشناسان را برانگیخت.
تا سال ۲۰۱۵، نسخه‌های مختلف فراری ۴۵۸ به پیشرانه‌های F۱۳۶ FB و F۱۳۶ FL مجهز بودند که ۵۶۰ تا ۶۰۰ اسب‌بخار قدرت و ۵۷۰ نیوتن‌متر گشتاور داشتند. معرفی محصول جدید فراری با نام ۴۸۸ در سال ۲۰۱۵، به ظهور نسل جدید پیشرانه‌های ۳/۹ لیتری تویین‌توربوشارژ فراری F۱۵۴ منجر شد که ۶۶۰ اسب‌بخار قدرت و ۷۶۰ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کنند.
قدرتمندترین نمونه‌ی جاده‌ای از فراری ۴۵۸ با پیشرانه‌ی F۱۳۶ FL، تنها سه ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد و نهایت سرعتش ۳۲۵ کیلومتربرساعت است. میانگین مصرف سوخت این سوپراسپرت ۱۲ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است. نسخه‌ی پایه‌ی فراری ۴۵۸ در زمان تولید، ۲۴۵ هزار دلار قیمت داشت.
استمرار پورشه در تولید پیشرانه‌های تخت (با زاویه ۱۸۰ درجه)، اصالت این خودروساز را در طراحی و مهندسی ثابت می‌کند. مشابه قوای محرک موجود در سوپراسپرت‌های لامبورگینی، خریداران پورشه ۹۱۱GT۳ نیز قدرت خالص پیشرانه را بدون توربوشارژ و تجهیزات تقویت‌کننده‌ی اضافی طلب می‌کنند.
از سال ۲۰۱۱ با معرفی مدل جدیدی از پورشه ۹۱۱GT۳، پیشرانه‌ی چهارلیتری جایگزین نمونه‌ی ۳/۶ لیتری شد تا ۵۰۰ اسب‌بخار قدرت و ۴۶۰ نیوتن‌متر گشتاور تولید کند. نهایت دور موتور مجاز این پیشرانه ۸، ۲۵۰ دوربردقیقه است و از سال ۲۰۱۸ تا امروز، با کمی افزایش قدرت و گشتاور همچنان روی GT۳ و GT۳ RS و مدل مسابقه‌ای GT۳ R نصب می‌شود. خودرو‌های پورشه ۹۱۱RSR-۱۹ در مسابقات استقامت جهانی (WEC) و لمان سال ۲۰۱۹، از پیشرانه‌ی ۴/۲ لیتری ۶ سیلندر تخت استفاده کردند. این موضوع احتمال رونمایی نسل جدید موتورهای تنفس‌طبیعی پورشه برای مدل‌های جاده‌ای را تقویت می‌کند.
جدیدترین مدل ۹۱۱GT۳ RS با ۵۲۰ اسب‌بخار قدرت و ۴۷۰ نیوتن‌متر گشتاور، ۳/۲ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد و میانگین مصرف سوختش ۱۳ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است. قیمت پورشه ۹۱۱GT۳ حدودا ۱۴۵ هزار دلار و برای نسخه‌ی RS، تقریبا ۱۹۰ هزار دلار است.
اگر از سال‌ها پیش اخبار دنیای خودروها را دنبال کرده باشید، حتما پیشرانه‌ی ۱۰ سیلندر دوج را به‌خاطر دارید. هرچند تولید دوج وایپر در سال ۲۰۱۷ متوقف شد، نصب پیشرانه‌ی غول‌پیکر ۸/۴ لیتری روی مدلی جاده‌ای فراموش نمی‌شود.
نسل اول دوج وایپر که سال ۱۹۹۱ رونمایی شد، به پیشرانه‌ی ۸ لیتری V۱۰ ساخت کرایسلر مجهز بود که البته با همکاری مهندسان لامبورگینی تولید شد. آخرین نسل این خودرو با کد VX I سال ۲۰۱۲ رونمایی شد تا با پیشرانه‌ی ۸/۴ لیتر، ۶۵۰ اسب‌بخار قدرت و ۸۱۲ نیوتن‌متر گشتاور داشته باشد. مدل‌های تقویت‌شده از وایپر با نام‌های GTS و SRT و ACR نیز عرضه شدند؛ اما درنهایت، به‌دلیل فروش ناامیدکننده و زیان مالی، با توقف تولید مواجه شدند.
دوج وایپر SRT برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت، به ۳/۸ ثانیه زمان نیاز داشت و نهایت سرعتش ۳۲۵ کیلومتربرساعت بود. میانگین مصرف سوخت این خودرو که در زمان تولید حدود ۱۰۰ هزار دلار قیمت داشت، ۱۵/۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است.
دهه‌ی دوم قرن بیست‌ویکم، موفقیتی باورنکردنی برای محصولات تجاری مک‌لارن بود. این برند انگلیسی که درمقایسه‌با دیگر خودروسازان بریتانیایی، سابقه‌ی چندانی در عرضه‌ی مدل‌های جاده‌ای نداشت، حالا سودآوری چشمگیر و بازار فروش رؤیایی دارد. این شرایط درکنار طراحی و مهندسی فنی، تا حد زیادی مدیون پیشرانه‌ی ۳/۸ لیتری تویین‌توربوشارژ مک‌لارن است.
معرفی اولین خودرو مدرن مک‌لارن با تولید نامحدود در سال ۲۰۱۲، رونمایی پیشرانه‌ی M۸۳۸T را در پی داشت. سوپراسپرت MP۴-۱۲C، ظاهر جذاب و توانایی‌های چشمگیری ارائه می‌کرد و به‌لطف موتور M۸۳۸T ضمن مصرف سوخت کم، مناسب رانندگی آرام و کم‌صدا در خیابان‌های شهری و استفاده روزانه بود. مهندسان تیم مسابقه‌ای تام ویلکینسون (TWR) این پیشرانه را براساس موتور VRH نیسان برای مک‌لارن آماده کرده بودند و تا امروز، با کمی تغییر همچنان روی سوپراسپرت‌های مختلف، مثل ۵۷۰S نصب می‌شود.
مک‌لارن ۵۷۰S قدرت ۵۷۰ اسب‌بخاری و گشتاور ۶۰۰ نیوتن‌متری فراهم می‌کند و تنها ۳/۲ ثانیه بعد از شروع حرکت، به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد و نهایت سرعتش ۳۳۰ کیلومتربرساعت است. این خودرو میانگین مصرف سوخت ۱۱ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر دارد. مک‌لارن ۵۷۰S با آستانه‌ی قیمت ۱۶۵ هزار دلاری، امروزه یکی از مقرون‌به‌صرفه‌ترین و کم‌مصرف‌ترین سوپراسپرت‌های دنیا است.
کد ۶۳ برای علاقه‌مندان خودرو‌های مرسدس AMG، مفهومی رؤیایی دارد. قدرتمندترین محصولات استاندارد مرسدس بنز تا سال ۲۰۱۴ شامل S۶۳، E۶۳، SL۶۳، CLS۶۳، C۶۳ و CL۶۳ با پیشرانه‌ی ۶/۲ لیتر V۸ تویین‌توربوشارژ (M۱۵۶) تولید شدند. از حدود سال ۲۰۱۵، پیشرانه‌های ۴ و ۵/۵ لیتری مرسدس بنز، به‌جای موتور ۶/۲ لیتری در خودرو‌های AMG ۶۳ استفاده می‌شود.
پیشرانه‌ی M۱۵۶ ابتدا روی CLK۶۳ AMG نصب شد تا ۴۷۵ اسب‌بخار قدرت و ۶۳۰ نیوتن‌متر گشتاور فراهم کند. آخرین نسخه از این موتور که سال ۲۰۱۵ معرفی می‌شد، ۶۲۲ اسب‌بخار قدرت و ۶۳۵ نیوتن‌متر گشتاور داشت. نسخه‌ی GT۳ از سری محصولات مرسدس AMG GT، تنها خودرویی است که هنوز با پیشرانه‌ی M۱۵۶ تولید می‌شود.
مرسدس بنز SLS AMG که بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۴ تولید شد، مهم‌ترین خودرو دنیا با پیشرانه‌ی M۱۵۶ محسوب می‌شود. این خودرو ۳/۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد و نهایت سرعتش ۳۱۵ کیلومتربرساعت است. میانگین مصرف سوخت SLS AMG درحدود ۱۴ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است و در زمان تولید، با قیمت تقریبی ۲۱۰ هزار دلار فروخته می‌شد.
درحالی‌که پیشرانه‌های اکوبوست فورد روی خودرو‌های مختلف، ازجمله نسخه‌های ارزان‌قیمت موستانگ، بسیار محبوب و پرفروش هستند، نمونه‌ای V۸ تنفس‌طبیعی نیز همچنان در خط‌تولید وجود دارد. این پیشرانه که معمولا با لقب Voodoo شناخته می‌شود، امروزه روی موستانگ شلبی GT۳۵۰ نصب شده است.
پیشرانه‌ی ۵/۲ لیتری V۸ تنفس‌طبیعی فورد از معدود نمونه‌های در حال تولید دنیا است که مثل مدل‌های قدیمی از سیستم میل‌لنگ‌تخت (flat-plane) استفاده می‌کند. این ترکیب باعث می‌شود پیستون‌ها ازنظر سیکل کاری به دو دسته تقسیم شوند. گروهی کاملا هماهنگ و هم‌زمان بالا و پایین می‌روند؛ درحالی‌که دیگر پیستون‌ها ضمن هم‌زمانی با یکدیگر، وضعیتی کاملا برعکس گروه اول دارند. مثلا وقتی پیستون‌ها در سیلندر‌های ۱، ۴، ۵ و ۸ بالا آمده‌اند، در سیلندر‌های ۲، ۳، ۶ و ۷ کاملا پایین هستند.
پیشرانه‌های مدرن با هدف کاهش صدا و بهبود عملکرد فنی، معمولا از سیستم میل‌لنگ صلیبی (Cross plane) استفاده می‌کنند تا تفاوت مکانی پیستون‌ها درمقایسه‌با یکدیگر نصف اندازه‌ی سیلندر باشد. در حالت صلیبی، سیلندر‌ها چهار گروه دارند؛ مثلا وقتی پیستون‌های ۱ و ۵ بالا هستند، شماره‌های ۳ و ۷ در میانه‌ی سیلندر خواهند بود و درحالی‌که پیستون‌های سیلند‌های ۴ و ۸ در پایین‌ترین نقطه هستند، شماره‌های ۲ و ۶ مشابه ۳ و ۷ در وسط سیلندر، اما در حال حرکت با جهت عکس خواهند بود.
سیستم میل‌لنگ تخت (flat-plane) صدای جالبی تولید می‌کند که البته برای علاقه‌مندان خودرو‌های عضلانی ساخت آمریکا جذابیت دارد. به‌همین‌دلیل، پیشرانه‌ی ۵/۲ لیتری V۸ تنفس‌طبیعی فورد با نام وودوو (Voodoo) مشهور شده است. نسل ششم موستانگ سری شلبی GT۳۵۰ و GT۳۵۰R از سال ۲۰۱۵ تا امروز، با پیشرانه‌ی وودوو عرضه می‌شود تا ۵۶۵ اسب‌بخار قدرت و ۵۸۲ نیوتن‌متر گشتاور داشته باشد.
موستانگ شلبی GT۳۵۰ و GT۳۵۰R بعد از چهار ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسند و نهایت سرعتشان ۲۹۰ کیلومتربرساعت است. میانگین مصرف سوخت این خودروها تقریبا ۱۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است. در سال ۲۰۲۰، فورد موستانگ شلبی مجهز به پیشرانه‌ی وودوو ۶۰ هزار دلار قیمت دارد و یکی از بهترین خودرو‌های اسپرت دنیا ازنظر هزینه‌ی خرید و عملکرد فنی است.
از دیدگاه رانندگان حرفه‌ای و کارشناسان مشهور مثل جرمی کلارکسون، لکسوس LFA یکی از بهترین سوپراسپرت‌های تاریخ خودروسازی دنیا است. این محصول درکنار فرمان‌پذیری عالی و طراحی بسیار مناسب، پیشرانه‌ای منحصربه‌فرد داشت که فقط برای LFA استفاده شد.
پیشرانه‌ی ۱LR-GUE محصول مشترک مهندسان تویوتا و یاما‌ها محسوب می‌شود که قسمت‌های مختلفش از آلیاژ آلومینیوم و مگنزیوم و تیتانیوم ساخته شده است. استفاده از ۱۰ سیلندر برای پیشرانه‌ای که حجم مفید کمتر از پنج لیتر داشته باشد، ابتکاری جالب بود که لکسوس LFA را متفاوت از رقبا نشان داد. ابعاد این موتور ۱۰ سیلندر ۴۰ سوپاپ، اختلاف چندانی با پیشرانه‌ی V۸ با حجم مشابه نداشت؛ اما بازده بهتری ارائه می‌کرد. زمان‌بندی عملکرد سوپاپ‌های تیتانیومی را سیستمی الکترونیکی مدیریت می‌کرد و حداکثر دور موتور مجازش ۹، ۰۰۰ دوربردقیقه بود. همچنین، بیشترین گشتاور پیشرانه ۱LR-GUE در ۶، ۸۰۰ دوربردقیقه تولید می‌شد؛ اما از ۳، ۷۰۰ دوربردقیقه، ۹۰ درصد نهایت گشتاور خروجی را فراهم می‌کرد. مهندسان اکوستیک یاما‌ها مدت‌ها برای تنظیم عملکرد اگزوز‌های تیتانیومی لکسوس LFA و هماهنگی آن با پیشرانه‌ی ۱۰ سیلندر تلاش کردند تا صدای خروجی از خودرو نوعی هارمونی با حالت موسیقایی داشته باشد.
تنها سوپراسپرت تاریخ لکسوس سال ۲۰۱۰ رونمایی شد. این محصول با ۵۶۰ اسب‌بخار قدرت و ۴۸۰ نیوتن‌متر گشتاور، ۳/۷ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید و نهایت سرعتش ۳۲۶ کیلومتربرساعت بود. لکسوس LFA با میانگین مصرف سوخت ۱۸ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر، تا سال ۲۰۱۲ در خط‌تولید باقی ماند. تنها ۵۰۰ دستگاه از این خودرو با آستانه قیمت ۳۷۵ هزار دلار ساخته شد که امروزه، ۵۰۰ هزار دلار تا یک‌میلیون دلار ارزش کلکسیونی دارد.