فرارو، این اختلال بر تمام جنبه‌های زندگی شخص اثر خواهد گذاشت. همچنین ممکن است بر خلق و خو، اشتها به غذا و کیفیت خواب نیز تأثیر بگذارد.
به گزارش فرارو به نقل از healthline، افراد مبتلا به MDD اغلب علاقه خود را به فعالیت‌هایی که زمانی از آن‌ها لذت می‌بردند، از دست می‌دهند و در حقیقت بارزترین ویژگی این اختلال، بی‌انگیزگی فراوانی است که فرد تجربه می‌کند. گاهی اوقات، حتی احتمال دارد این افراد احساس کنند که زندگی ارزش زیستن ندارد و ناامیدی در آن‌ها به اوج خود برسد.
شدت و نوع علائم افسردگی مالخولیایی از فردی به فرد دیگر متفاوت است.
بیشتر علائم را می‌توان با دارو درمانی و یا از طریق صحبت و گفتگو با یک روانپزشک درمان کرد.
۱. احساس مداوم غم و اندوه شدید برای مدت زمان طولانی
۲. نداشتن انگیزه لازم جهت انجام فعالیت‌هایی که قبلا از آن‌ها لذت می‌بردند.
۳. کمبود انرژی یا احساس خستگی
۴. احساس اضطراب و همچنین داشتن حس گناه
۵. افزایش یا کاهش شدید اشتها
۶. اختلالات خواب
۷. تغییر در حرکات بدن (مثلاً تکان دادن پا در حالی که قبلاً این کار را نمی‌کردید)
۸. مشکل در تمرکز، تصمیم گیری و به خاطر سپردن اطلاعات
۹. فکر کردن یا صحبت کردن در مورد مرگ یا خودکشی
فرد مبتلا با مراجعه به روانپزشک می‌تواند از روند این اختلال جلوگیری کند و بهبود سریع‌تر آن کمک کند.
برای انجام این تشخیص، پزشک معمولاً برخی از سؤالات زیر را می‌پرسد:
آیا برای بلند شدن از رختخواب و شروع کار در صبح مشکل دارید؟
خواب شما کیفیت و نظم دارد؟
آیا از انجام همان کار‌هایی که زمانی انجام می‌دادید هنوز لذت می‌برید؟
چه چیزی باعث بهبود خلق و خوی شما می‌شود؟
می‌توانید تمرکز روی یک موضوع داشته باشید؟
MDD اغلب با دارو‌های ضد افسردگی، مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) درمان می‌شود؛ که شامل دارو‌های شناخته شده مانند فلوکستین (پروزاک)، سیتالوپرام (سلکسا) یا پاروکستین (پاکسیل) می‌شود. با این حال، بسیاری از افرادی که دارای MDD با ویژگی‌های مالیخولیایی هستند ممکن است به دارو‌های ضد افسردگی قدیمی‌تر مانند ضد افسردگی‌های مهارکننده‌ی مونوآمین اکسیداز (MAOIs) و همچنین مهارکننده‌های بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین، مانند ونلافاکسین (Effexor) واکنش بهتری نشان دهند. این دارو‌ها به مهار تجزیه سروتونین و نوراپی نفرین در مغز کمک می‌کنند و در نتیجه احتمالا حس خوشایندی برای فرد ایجاد می‌شود.
بسیاری از افراد، با تشخیص روانپزشک نیازی به مصرف دارو نداشته و می‌توان از طریق صحبت و گفتگو با روانشناس یا روانپزشک، فرد درمان شود. ترکیبی از این دو روش درمانی معمولا موثرتر از هر یک از این درمان‌ها به تنهایی است. گفتار درمانی شامل ملاقات منظم با یک درمانگر برای بحث در مورد علائم و مسائل مرتبط است، در واقع فرد پس از چند جلسه صحبت، متوجه بهبود وضعیت روحی خود می‌شود.