بستن پا یک روش سنتی چینی بود که شامل محکم بستن پا‌های دختران جوان به منظور جلوگیری از رشد آن‌ها انجام می‌شد که در نتیجه پا‌ها تغییر شکل داده و به طور قابل توجهی کوچکتر از حد معمول می‌شدند.
به گزارش خبرآنلاین، این رسم بیش از هزار سال از قرن دهم تا اوایل قرن بیستم انجام می‌شد و نماد زیبایی و موقعیت اجتماعی به شمار می‌رفت.
عمل بستن پا در سلسله سونگ (۹۶۰-۱۲۷۹) آغاز شد و در طول سلسله مینگ (۱۳۶۸-۱۶۴۴) در میان خانواده‌های طبقه بالا رواج یافت. این رسم به ویژه در میان خانواده‌های ثروتمندی که می‌خواستند موقعیت و اعتبار خود را به نمایش بگذارند، محبوب بود، زیرا آن را نشانه‌ای از ثروت می‌دانستند. همچنین اعتقاد بر این بود که این عمل زنان را خواستنی‌تر می‌کند، زیرا به عنوان نماد زیبایی و زنانگی در نظر گرفته می‌شد.
فرآیند بستن پا بسیار دردناک بود و اغلب منجر به مشکلات جدی سلامتی می‌شد. پا‌های دختران جوان با بانداژ محکم بسته شده بود، انگشتان پا خم شده بودند و پاشنه پا به زور به سمت کف پا کشیده شده بود. با بزرگ شدن دختر، پابند‌ها سفت شدند و باعث شکستن استخوان‌های پا و قوس آن شدند. این شکستگی منجر به تغییر شکل پا‌ها و به طور قابل توجهی کوچکتر شدن آن‌ها می‌شد، به طوری که کف پا اغلب فقط ۷ تا ۸ سانتی‌متر طول دارد.
عمل بستن پا عواقب شدیدی برای سلامت زنان داشت. پا‌های بد شکل راه رفتن را برای آن‌ها دشوار می‌کرد و اغلب منجر به درد مزمن، عفونت و مشکل در ایستادن طولانی مدت می‌شد. این عمل همچنین تحرک زنان را محدود می‌کرد و کار یا شرکت در فعالیت‌های روزانه را برای آن‌ها دشوار می‌کرد.
پای دختران بین چهار تا ده سالگی بسته بود. برای نرم شدن پا‌ها از معجون گرم گیاهی و خونی استفاده می‌کردند. کندن ناخن‌های پا به توقف رشد کمک می‌کرد. به جز شست پا، انگشتان پا در کف پا فشرده شدند، جایی که در زیر پا پیچ خوردند و شکستند. سپس قوس پا به شدت شکسته شد تا پا با ساق هم تراز شود.