علی، هنرمند پاکستانی مستقر در دبی، معتقد است اگرچه هنر ممکن است برای کشور‌هایی که بی‌ثباتی و درگیری سیاسی را تجربه می‌کنند اولویت نداشته باشد، چنین نمایشگاهی در حال تبدیل شدن به یک مرکز بین‌المللی مهم برای هنرمندان این کشور‌ها است.
جامعه هنری در بخش‌های مختلفی از جهان مانند خاورمیانه، شمال آفریقا، آسیای جنوبی و آمریکای لاتین، اغلب با چالش‌هایی مواجه است که می‌تواند منجر به کمبود زیرساخت‌ها برای حمایت از توسعه هنری شود. در چنین شرایطی، نمایشگاه هنر دبی در سال‌های اخیر تلاش کرده فرصتی را فراهم کند که این هنرمندان به گالری‌ها راه پیدا کنند و آثارشان در معرض دید مجموعه‌دارانی از سراسر جهان قرار بگیرد.
بندتا گیونه، مدیر اجرایی نمایشگاه هنر دبی، امیدوار است بتواند جایگاهی برای کسانی که از صحنه هنر کنار گذاشته شده‌اند ایجاد کند. او در این زمینه می‌گوید: «در جریان اصلی نمایشگاه‌های هنری غربی، هنرمندانی از کشور‌های جنوب جهان کمتر حضور دارند. می‌توان گفت آثار آن‌ها تنها پنج درصد از نمایش کلی آثار هنری نمایشگاه‌های غرب را تشکیل می‌دهد، اما برای ما این میزان به بیش از ۶۰ درصد می‌رسد».
رادیکا خیمجی، هنرمند هندی نیز درباره این جشنواره و نقش محوری آن در شروع فعالیت بین المللی‌اش اظهار می‌کند: «به لطف شرکت در این نمایشگاه آثارم دیده شدند و حالا قرار است در یک گالری در وین و یک نمایشگاه در هند آثارم را ارائه کنم.»
به گفته این هنرمند، برگزاری نمایشگاه هنر دبی در سال ۲۰۱۲ باعث شد آثار او در معرض دید گالری‌داران بین‌المللی قرار بگیرد و بتواند در اتریش فعالیت کند.
برای علی و خیمجی، که هر دو تئوری پسااستعماری را در آثارشان گنجانده‌اند، حضور در نمایشگاه هنر دبی به عنوان بیانیه‌ای درباره بازپس‌گیری فضای هنری اروپامحور و اغلب نخبه‌گرا است.
علی تاکید می‌کند: «حضور در چنین فضایی بر دیده شدن محلی و بین‌المللی آثار ما هنرمندان غیرغربی تاثیر مهمی دارد. اطمینان دارم که نمایشگاه هنر دبی در‌های بیشتری را به روی من باز خواهد کرد.»
مدیر اجرایی نمایشگاه هنر دبی نیز با تایید تاثیر این نمایشگاه می‌افزاید: «نمایشگاه هنر دبی در طول سال‌ها به منطقه وسیع‌تر جنوب جهانی توجه نشان داده است. ما می‌خواهیم جایی باشیم که آثار هنری نیجریه را در کنار آثار فیلیپین و ایران، زیر یک سقف، ببینیم.»
منبع: سی‌ان‌ان