به گزارش فرارو به نقل از شبکه خبری سی ان ان؛ «ما مرده به دنیا می‌آییم» به زبان انگلیسی روی دیواری مقابل مقر محاصره شده با سیم خاردار سازمان ملل متحد در شمال یمن به صورت گرافیتی نوشته شده است. این جمله‌ای که بیانگر رنج نسلی است که در جنگ زندگی می‌کند نسلی رها شده.
من اخیرا از طریق مشارکت با سازمان بشردوستانه War Child از مناطق شمالی یمن بازدید کردم. این مناطق در کنترل نیرو‌های انصارالله هستند. دسترسی به این منطقه برای امریکایی‌ها (به خصوص روزنامه نگاران) عملا ناممکن است و ماه‌ها مذاکرات پرتنش در جریان بود تا اجازه یافتم به آن ناحیه بروم. جای تعجبی نیست، زیرا می‌توان نقش امریکا را در بحران جاری در یمن مشاهده کرد. حمایت نظامی ایالات متحده از عربستان سعودی یک بازیگر جدایی ناپذیر در مناقشه از زمان آغاز آن بحران در هفت سال گذشته عاملی ثابت بوده است.
یمن که از سوی سازمان ملل متحد به عنوان بدترین بحران بشردوستانه در جهان معرفی شده گاهی اوقات به طور غیر مستقیم به عنوان مکانی برای "جنگ نیابتی" توصیف می‌شود. واقعیت آن است که آن چه اکنون در یمن می‌بینیم یک عمل اجتماعی ژئوپولیتیکی است که رنج غیرقابل درک ارواح بی گناه را با مزاحمت رزمی رقبای منطقه‌ای و جهانی مبادله می‌کند. لازم نیست وضعیت این گونه باشد، اما خیلی چیز‌ها باید فورا تغییر کنند.
شاخص جهانی گرسنگی در حال حاضر یمن را از نظر میزان گرسنگی در بدترین رتبه در جهان قرار داده است. به گفته پزشکان مناطقی که من با آنان صحبت کردم میلیون‌ها کودک یمنی در برخی مناطق تا ۹۵ درصد از سوء تغذیه حاد رنج می‌برند.
رشد جسمی متوقف شده کودکان من را متقاعد کرد تا به کلاس یک مهدکودک بروم و با بچه‌های هشت و نه ساله ملاقات کنم.
آن بچه‌ها به قول یکی از همراهان‌مان "خوش‌شانس‌ترین"ها بودند. بیش از ۲ میلیون کودک یمنی در مدرسه نیستند و تعداد بسیار زیادی از آنان کودک سربازانی هستند که باید روزانه مانور بدهند.
درد گرسنگی همه جا دیده می‌شود اثرات کابوس آور آن شامل ناتوانی در تنظیم دمای بدن، اشک ریختن هنگام گریه و سپس لاغری و بیحالی وحشتناک است. یمنی‌ها این درد را هر روز تحمل می‌کنند. زندگی کودکانی که با بی‌توجهی جهان و به دلیل تحریم‌ها نابود شده است.
بیش از دو سوم جمعیت یمن (معادل حدود ۲۱.۶ میلیون نفر) برای بقا به کمک‌های بشردوستانه وابسته هستند و این کمک‌ها ممکن است کمیاب باشند. اکثریت قریب به اتفاق یمنی‌ها در خارج از مراکز شهر زندگی می‌کنند. هم چنین، اعمال محدودیت‌ها برای زنان و جلوگیری از سفر آنان به نقاط دیگر بدون مردان خانواده باعث محدودیت‌های بیش‌تر و بدتر شدن وضعیت‌شان می‌شود. بدیهی است که باید کار بیش تری برای یمنی‌ها انجام دهیم.
در سال ۲۰۲۲ میلادی ایالات متحده یک میلیارد دلار به کمک‌های بشردوستانه در یمن اختصاص داد. حفظ آن سطح کمک با توجه به بدتر شدن وضعیت باید در دستور کار قرار گیرد.
با این وجود، هفته گذشته در جلسه‌ای که با اعضای کنگره و سنا داشتم یکی از سناتور‌ها در طول جلسه مان گفت: "این مبلغ پول زیادی است". این در حالیست که امریکا کمکی نزدیک به ۱۱۰ میلیارد دلار را در سال گذشته به اوکراین متعهد شده است.
اختلاف نظر در این باره امری منطقی است. با این وجود، باید توجه داشت که ما در یمن مداخله نظامی داشته‌ایم و در ایجاد رنج عظیم برای زنان و کودکان یمنی شریک هستیم. کمک تنها وسیله‌ای است که تضمین می‌کند این فاجعه به شکست همه جانبه بشریت تبدیل نشود.
مبالغه می‌کنم؟ خیر. هیج اصطلاح مناسبی برای به کار بردن درباره میلیون‌ها کودکی وجود ندارد مدت هاست بر اثر سوء تغذیه رنج می‌برند. بیرحمانه ایستادن و تماشای این وضعیت اقدامی کاملا غیرانسانی است.
با این وجود، چرخ‌ها به طور پیوسته برای رسیدن به این نتیجه در حرکت هستند، زیرا کمک‌های جهانی به یمن در حال کاهش خیره کننده‌ای هستند.
"آنتونی بلینکن" وزیر خارجه ایالات متحده روز دوشنبه اعلام کرده بود که دولت ایالات متحده در سال جاری میزان کمک به سازمان ملل متحد برای مناقشه یمن را به میزان ۲۵ درصد کاهش می‌دهد.
این میزان کاهش کمک می‌تواند تا سال ۲۰۲۳ میلادی تا نزدیک ۴۰ درصد افزایش یابد و میزان کاهش بیش‌تری برای سال ۲۰۲۴ میلادی برنامه ریزی شده است.
این اقدام از نظر سیاسی بی ضرر نیست. بحران عمیق‌تر باعث تضعیف منافع ملی ما می‌شود. گروه‌های تروریستی از جمله گروه‌های وابسته به القاعده و داعش هم چنان در یمن فعال هستند.
تشدید ناامیدی غیر نظامیان در کشورهای جنگ زده مانند یمن برخلاف اهداف صلح و امنیت ایالات متحده تلاش‌های این گروه‌های تروریستی را برای جذب نیرو پیش خواهد برد.
صحنه یمن به عنوان یک منازعه سیاسی، پیچیده و خائنانه به نظر می‌رسد. تراژدی‌ای انسانی در آنجا در جریان است. در این میان، یک موضوع مشخص است: حذف بودجه برای کمک به یمن به مثابه حکم اعدامی برای کودکان یمنی است. من از نزدیک شاهد شجاعت فوق العاده در جامعه مدنی یمن به ویژه در میان زنانی بودم که وجدان بیدار آن کشور هستند. آنان به طور محرمانه روایت‌های شان را به اشتراک گذاشتند به امید آن که پیام شان فراتر از مرز‌ها طنین انداز شود.
یک زن و پزشک یمنی به من گفت:" ما از صبح تا شب برای زنده ماندن می‌جنگیم. ما ۲۴ ساعت شبانه روز می‌جنگیم حتی در رویا‌های‌مان".