فرارو- براساس نتایج تحقیقات تازه سرمایه گذاری روی روابط معنادار تنها یک کار خوب نیست بلکه انجام این کار می‌تواند زندگی شما را نجات دهد. در مطالعه تازه‌ای که نتیجه آن در نشریه General Psychiatry منتشر شد پژوهشگران دریافتند که روابط رضایت بخش با دوستان، عزیزان و همکاران کاری با کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن متعدد در سنین بالاتر دست کم در بین زنان مرتبط است.
به گزارش فرارو به نقل از فورچون، با این وجود، براساس نتایج این مطالعه هر چه روابط رضایت بخش کم تری وجود داشته باشد خطر ابتلا به بیماری در بلند مدت افزایش می‌یابد. عوامل تاثیرگذار مانند درآمد، تحصیلات و رفتار‌های بهداشتی تنها تا حدی در یافته‌ها تاثیرگذار بودند.
پژوهشگران به عنوان بخشی از این مطالعه نزدیک به ۱۴ هزار شرکت کننده در جریان ارزیابی‌ای در استارالیا در مورد سلامت زنان را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند که مطالعه‌ای انجام شده بر اساس جمعیت بوده و به عوامل مرتبط با سلامت و رفاه زنان در چندین گروه سنی پرداخته است.
زنان در مطالعه صورت گرفته در سال ۱۹۹۶ میلادی بین ۴۵ تا ۵۰ سال سن داشتند و سلامت و تندرستی آنان تا سال ۲۰۱۶ میلادی هر سه سال یکبار از طریق پرسشنامه مورد ارزیابی قرار گرفت. آنان در طول ۲۰ سال مورد نظارت قرار گرفتند.
براساس نتایج این مطالعه افرادی که به بیماری مزمن طولانی مدت شده بودند احتمالا از میزان تخصیلات پایین تری برخوردار بودند، زندگی با درآمدشان دشوار بود و دچار اضافه وزن و چاقی و از نظر بدنی غیر فعال بودند. هم چنین، برخی از آنان سیگاری بودند.
زنانی که رضایت کمتری از روابط خود را گزارش کردند بیش از دو برابر بیش‌تر احتمال داشت که شرایط بیماری مزمن طولانی مدت را تجربه کنند.
نتایج مطالعات دیگر نشان دادند که از بین بیش از ۱۱۰ عامل ابتلا به افسردگی ارتباط اجتماعی به عنوان قوی‌ترین عامل محافظت کننده شناخته شده است. به گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری تنهایی و انزوای اجتماعی در افراد مسن نیز با بیماری قلبی و افزایش خطر زوال عقل مرتبط است.
یافته‌های پژوهش پیامد‌های مهمی برای مدیریت بیماری مزمن دارند. نخست آن که در سطح فردی این پیامد‌ها ممکن است به زنان در مورد مزایای شروع یا حفظ روابط اجتماعی با کیفیت بالا و متنوع در دوران میانسالی تا اوایل سالمندی کمک کنند.
علاوه بر این، محققان توصیه کردند که در سطح جامعه مداخلات با تمرکز بر رضایت یا کیفیت روابط اجتماعی ممکن است به ویژه در جلوگیری از پیشرفت شرایط مزمن موثر باشد و در نهایت، در سطح کشوری و جهانی ارتباطات اجتماعی (به عنوان مثال، اجتماعی رضایت از رابطه) باید به عنوان یک اولویت بهداشت عمومی در پیشگیری و مداخله بیماری مزمن در نظر گرفته شود.
تحقیقات بیش تری برای تعیین این که آیا تاثیرات خاص روابط، مانند صمیمیت، کمیت، حمایت عاطفی و عملی و انباشتگی شرایط برای بیماری مزمن را فراهم می‌کنند یا خیر مورد نیاز است. هم چنین، مشخص نیست که آیا این یافته‌ها برای مردان و یا افراد از سایر فرهنگ‌ها نیز قابل استفاده و تعمیم هستند یا خیر.