فریدون مجلسی، دیپلمات پیشین و کارشناس روابط بین الملل در یادداشتی برای خبرآنلاین نوشت: نگارنده در این یاددشت معتقد است خبر غنی سازی ۸۴ درصد به معنای آماده سازی شرایط و انجام اقداماتی علیه ایران است، شبیه آن چه که در باره عراق و صربستان رخ داد.
من در مورد غنای کمتر از این ۸۴ درصد خبری ندارم، مشکل می‌شود راجع به این موضوع اظهار نظر کرد، اما آنچه که مسلم است اکنون در این زمینه اقدامات حادی در سطح جهانی دارد صورت می‌گیرد.
چنین امری چه حقیقت داشته باشد و چه حقیقت نداشته باشد مستند سازی و دلیل آوری برای اقداماتی است که ممکن است بخواهند انجام دهند، اقداماتی شبیه آنچه که در عراق و صربستان رخ داد؛ یعنی زمینه سازی خارجی برای آماده کردن اذهان عمومی کشور‌های طرف ایران برای برخورد با تهران. زیرا ایران در عمل در جنگ بین المللی اروپا و روسیه جزو محور متحدین روسیه و بقیه کشور‌ها در محور متفقین قرار دارند. از سوی دیگر آنان اهدافی، چون آماده سازی بخشی از افکار عمومی مردم ایران برای استقبال از فاجعه‌ای که در آستانه بروز است دنبال می‌کنند.
شعار‌هایی نظیر تاکید بر نابودسازی اسرائیل، مبنای همه تحریم‌ها و مشکلات ایران است، اصولا برجام بخاطر حمایت غرب و اتفاقا در آن زمان حمایت روسیه و چین از بقای اسرائیل ابعاد عملیاتی به خود گرفت. در برجام اسمی از اسرائیل نیامده بود، ولی وقتی که به فلسفه برجام نگاه می‌کنیم چنین رویکردی در آن قابل مشاهده بود.
مگر پاکستان بمب اتمی درست نکرد، اما آیا با مخالفت مواجه شد؟ یا تحت اعمال چنین تحریم‌ها و فجایعی قرار گرفت؟ برای این که احساس کردند ابزار نابودی اسرائیل دستیابی به سلاح هسته‌ای است، بنابراین خواستند جلوی ما را بگیرند.
در آن زمان ایران به جد مدعی شد چنین خواسته‌ای ندارد و فراهم سازی انرژی هسته‌ای به معنای تعقیب چنین مقاصدی نیست. منتهی بعد از اینکه برجام راه افتاد، و معاملات آغاز شد و تحریم‌های بانکی برداشته شد، تحرکات محافل تندرو در داخل ایران به نفع اسرائیل تمام شد.
در این میان پرتاب موشک با شعار نابودی اسراییل بر روی آن، تمام فلسفه وجودی برجام را باطل کرد. یعنی نابودسازی اسرائیل که دلیل اصلی حمایت غرب از سیاست اغماض در حد برجام بود، به ادامه تحریم‌ها تبدیل شد. از سوی دیگر فضای کنفرانس مونیخ علیه جنگی است که متفقین در یک صف و ایران وروسیه تحت عنوان متحدین در مقابل آن قرار دارند.
قبول مخالفان ایران در مونیخ، نشان دادن یک نوع تهدید علیه جمهوری اسلامی است که مایلند بگویند به فکر تغییر رژیم در ایران هستند و اعمال این چنینی می‌تواند ابزاری شود برای گرفتن امتیاز و کسب اطمینان از این که جمهوری اسلامی خواهان تداوم ستیزه جویی در منطقه نیست و خط قرمز‌های خود را به مرز‌های خودش محدود می‌کند.