همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، میزبانی جام ملت‌های آسیای ۲۰۲۷ به عربستان سپرده شد و کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) صلاحیت این کشور را نسبت به تک رقیبش که همانا هند بود و کشوری بسیار پرسکنه، اما عمدتاً فقیر واقع در مرکز آسیا است، بیشتر دانست.
اینکه زود به این نتیجه برسیم که، چون رئیس AFC هم یک فرد عرب (شیخ سلمان بحرینی) است، شاهد یک زد و بند در این زمینه بین این مقام و طرف‌های سعودی بوده‌ایم، دم‌دستی‌ترین توجیه است و شاید تقارنی با حقیقت نداشته باشد.
اینکه میزبانی جام ملت‌های ۲۰۱۹ را هم به یک کشور عربی خاورمیانه (امارات) سپرده بودند و دوره ۲۰۲۳ را هم کشور دیگری با همین اوصاف (قطر) در بهمن و اسفند ۱۴۰۲ برگزار خواهد کرد، در ظاهر فرضیه «دست به یکی کردن» عرب‌ها را قوت می‌بخشد و این باور را به‌وجود می‌آورد که شیخ سلمان میزبانی‌ها را پیوسته به خودی‌ها می‌دهد تا آن‌ها هم به رسم جبران در انتخابات AFC دائماً به این مقام عرب رأی بدهند و ریاست وی را استمرار بخشند.
امکانات درجه یک
از قضا در زمان برگزاری جام جهانی قطر هم در رأی‌گیری جدید «AFC» شیخ سلمان باز هم برنده و برای سومین‌بار به ریاست کنفدراسیون انتخاب شد که شمول زمانی آن تا چهار سال بعد را پوشش خواهد داد.
با این حال در عمق انتخابات مربوط به شناخت میزبان مسابقاتی در سطح جام ملت‌ها مناسبات و ملاحظاتی قرار دارد که از فرضیه ساخت و پاخت این با آن و بیعت عرب‌ها برای ناکام کردن دیگران فراتر می‌رود و ابعاد دیگری را بر ماجرا می‌افزاید و نکات مهمی را گوشزد می‌کند.
یک دلیل توفیق کشور‌های عرب خاورمیانه در کسب میزبانی جام‌های مهم آسیا، تأمین ملزومات و امکاناتی است که برای این مهم به‌کار می‌آید و سرآمد آن‌ها موارد سخت‌افزاری شامل استادیوم‌های مدرن و استاندارد، راه‌های مراسلاتی سریع‌السیر، امکانات اقامتی درجه یک برای توریست‌ها و در یک کلام تشکیل یک سازمان اجرایی متبحر در راه فراهم آوردن مقدمات و نیاز‌های برگزاری اینگونه جام‌ها است.
اقبال کمتر ژاپن و کره
طبعاً در شرق آسیا و بخصوص ژاپن و کره جنوبی هم اوج این تکامل‌های تشکیلاتی و کارایی‌های سخت‌افزاری را شاهدیم و این ملل پراراده شرقی حتی در میزبانی المپیک‌ها هم نمره قبولی گرفته‌اند، اما واقعیت امر این است که در زمینه به‌روز بودن و تأمین مدرن‌ترین ملزومات و سخت‌افزار‌های میزبانی و مؤلفه‌های پذیرایی از میهمانان، عرب‌ها حتی از رقبای قوی شرق آسیایی خود هم پیش افتاده‌اند.
به این‌ها اضافه کنید بسیار پولدار بودن امثال قطر، عربستان و امارات را که آن‌ها را قادر می‌سازد «صفر تا صد» مخارج میزبانی‌ها را بپردازند و خرج AFC را در این زمینه به صفر برسانند.
حال آنکه شرق آسیایی‌ها چنین فراغ مالی عظیمی را برای کنفدراسیون فراهم نمی‌آورند و تأمین بخشی از پول برگزاری را از AFC می‌طلبند و به‌تبع آن کمتر مورد اقبال این نهاد قرار می‌گیرند.
نیازی به تبانی رقبا نیست
آنچه در مورد خودمان گفتنی می‌نماید، این است که به‌جای متهم کردن صرف عرب‌ها به ساخت و پاخت با یکدیگر به قصد قبضه کردن امور مختلف فوتبال آسیا، بهتر است بپذیریم که آنقدر در فوتبال خودمان ضعف و کمبود داریم که اگر عرب‌ها تبانی هم نمی‌کردند، دار و ندار و آمادگی ما برای میزبانی جام‌های بزرگ به اندازه عرب‌ها نمی‌رسید و در یک رقابت فاقد شائبه تبانی هم مغلوب آن‌ها می‌شدیم؛ بنابراین اولین کار و نخستین وظیفه پیش روی ما رفع این ضعف‌ها، جمع‌آوری ملزومات و رسیدن تدریجی به سطحی از کفایت و کارایی است که حتی اگر AFC در دل مایل به اهدای میزبانی‌ها به ما نباشد، در عمل مجبور به انجام این کار شود.
منبع: ایران ورزشی