فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست
چشم میگون لب خندان دل خرم با اوست
گر چه شیرین دهنان پادشهانند،
ولی او سلیمان زمان است که خاتم با اوست
روی خوب است و کمال هنر و دامن پاک
لاجرم همت پاکان دو عالم با اوست
خال مشکین که بدان عارض گندمگون است
سر آن دانه که شد رهزن آدم با اوست
دلبرم عزم سفر کرد خدا را یاران
چه کنم با دل مجروح که مرهم با اوست
با که این نکته توان گفت که آن سنگین دل
کشت ما را و دم عیسی مریم با اوست
حافظ از معتقدان است گرامی دارش
زان که بخشایش بس روح مکرم با اوست
شرح لغت: سیه چرده: سبزه چهره؛ روح مکرم: روح و جان گرامی
دل سالکان کوی یار از دوری او ریش و زخمی است و فقط با او بودن و وصال او مرهمی است بر جان خسته آن‌ها که در این چرخ گردون به انواع بلا گرفتارند.
شخصی دل به تو بسته و انتظارت را می‌کشد. او را دریاب، ولی از این ارادت او سواستفاده نکن. زندگی همواره باید با حسن نیت همراه باشد.