پیشرفت‌های علمی در قرن بیستم با سرعت بسیار بالایی حاصل شدند. برای اثبات برخی نظریه‌ها، باید آزمایش‌های متعددی انجام شده و به معرض نمایش گذاشته شود تا درک برخی مسائل ساده‌تر شود.
به گزارش خبرآنلاین، در اواسط قرن بیستم، مفهوم «تابش یون‌ساز» و حتی مفهوم بسیاری از پرتوها یا تشعشعات، مفاهیمی کاملا ناآشنا بودند. این مفاهیم با ساخت بمب‌های اتمی شناخته شدند. اگر بخواهیم مفهوم بمب‌های اتمی را در کوتاه‌ترین شکل ممکن بیان کنیم، باید بگوییم: آزادسازی یک انرژی عظیم در مدت زمان بسیار کوتاه.
انرژی به شکل امواج فوتونی با طول موج‌های مختلف حرکت می‌کند؛ امواج بلند نظیر امواج رادیویی، و امواج کوتاه مانند اشعه ایکس و پرتو‌های گاما هستند. طول‌موج‌های مرئی، جایی بین امواج بلند و کوتاه قرار دارند و حاوی انرژی هستند که چشم ما آن‌ها را رنگی می‌بیند.
طبق اعلام دانشگاه کلمبیا، اشعه گاما برای بدن انسان مضر است. زیرا می‌تواند از طریق لباس و پوست به بدن ما نفوذ کرده، و یونیزه شود، یا الکترون از دست بدهد؛ که این امر به بافت بدن و DNA آسیب می‌زند.
انتقال حرارت تابشی با استفاده از امواج الکترومغناطیسی انجام می‌شود. پرتوها، بر خلاف حالت‌های رسانا و همرفتی، برای انتقال نیاز به محیط فیزیکی ندارند. پرتو‌های تابشی خورشید، ۱۵۰ میلیون کیلومتر سفر می‌کنند تا زمین را گرم کنند. انرژی حرارتی نیز از طریق پرتوها، از بین چیز‌هایی که توسط یک محیط سردتر از هم جدا شده‌اند، منتقل می‌شوند.
در طول جنگ سرد، زمانی که مفهوم تشعشعات و پرتوها در اثر مسابقه تسلیحاتی، به مفهومی کاملا شناخته شده تبدیل شد، دانشمندان قصد داشتند تا قدرت این تشعشعات را نشان دهند. اگرچه پس از جنگ جهانی دوم، و پس از بمب‌های منفجر شده در هیروشیما و ناکازاکی، همه در مورد قدرت این سلاح‌ها آگاهی پیدا کرده بودند؛ اما هنوز نمی‌دانستند تشعشعاتی که از فرآیند پرتو‌های یونیزان ساطع می‌شود، بسیار کشنده‌تر از خود انفجار است. گرمای تولید شده توسط فرآیند همجوشی آنقدر شدید است که به سادگی از درون بدن انسان عبور می‌کند و سایه‌هایی را ایجاد می‌کند، و این امر علت ایجاد «سایه‌های هیروشیما» هستند.
در اثر انفجار بمب اتمی، نور و گرمای بسیار قوی‌ای تولید می‌شود. اشیاء و افرادی که در مسیر این نور و گرما قرار دارند، آن را جذب کرده و بر روی اشیایی که در پشت‌سرشان قرار دارند، تصویری سایه مانند از خود به جا می‌گذارند. نور محیط اطراف، باعث سفید شدن بتن یا سنگ اطراف آن شده و «سایه» ایجاد می‌شود.
برای درک بهتر مردم از چگونگی تولید این سایه‌های حرارتی، آزمایش کوچکی انجام شده است. در این آزمایش مردی در مقابل گرمای شدید طبیعی ایستاده و تصویری از او توسط یک دوربین حرارتی ثبت شده است. با قرارگرفتن این مرد تنها برای چند لحظه در همان حالت، در پشت او سایه حرارتی ایجاد می‌شود.
به همین دلیل است که شما در تصویر دو سایه را می‌بینید، یکی از آن‌ها تصویر واقعی شخص و دیگری تصویر حرارتی او است. انتقال گرما از طریقه این پرتوها با سرعت نور اتفاق می‌افتد. زمانی که شما یک سایه با نور مرئی ایجاد می‌کنید، یک سایه حرارتی نیز ایجاد می‌کنید که روند کار را مختل می‌کند. زیرا انسان از جذب گرمای خورشید توسط دیوار جلوگیری می‌کند. ترکیبی از نسیم خنک و آسمان صاف به دیوار کمک می‌کند تا خنک شود.
زمانی که شخص دور می‌شود، سایه‌اش نیز به دنبال او می‌رود! اما واقعیت این است که سایه او برای چند لحظه باقی می‌ماند. اما قسمت ترسناک ماجرا این است: زمانی را تصور کنید که همه این اشعه‌ها، در واقع اتم‌هایی باشند که از بدن شخص عبور می‌کنند تا به دیوار پشت سرش برسند و سایه حرارتی ایجاد کنند.