کیهان بعد از عدم حضور کیومرث پوراحمد در اکران فیلمش در جشنواره فجر نوشت: از پور احمد، خاطرات «قصه‌های مجید» و فیلم‌هایی مانند «عینک» و «آلبوم تمبر» و حتی سریال «سرنخ» در ذهنمان باقی مانده، اما به نظر می‌آید آن پوراحمد بعد از دو فیلمفارسی «گل یخ» و «نوک برج» (به جز فیلم «اتوبوس شب») بدجوری در سرازیری قرار گرفت به طوری که با فیلم‌های «کفش‌هایم کو؟» و «۵۰ قدم آخر» و «تیغ و ترمه»، فاتحه سینمایش را خواند.
البته برخی براین باورند که بالارفتن سن، فیلمسازان را دچار سقوط سینمایی می‌کند، اگر چنین باشد چگونه کوروساوای ژاپنی در ۸۰ سالگی فیلم اپیزودیک و ماندگار «رویاها» را جلوی دوربین برد و کلینت ایستوود در ۹۲ سالگی تازه‌ترین فیلمش را ساخت و بازی کرد و اسپیلبرگ امسال و در ۷۶ سالگی یکی از بهترین آثارش را تولید نمود؟ به نظر می‌آید اشکال کار جای دیگری است و خالی شدن سینمایی ربطی به سن و سال ندارد.
از همین روی پوراحمد در فیلم «پرونده باز است» واقعا حرفی برای گفتن ندارد. یک قتل ناخواسته و مسئله قصاص و شعر و شعار‌های گل درشت و غلط‌های تصویری و دادگاه باسمه‌ای و پایان لنگ در هوا.