محققان دریافتند که در مقایسه با افراد مطلقه و مجردها، افراد مسن در یک ازدواج طولانی مدت کمتر به زوال عقل مبتلا می‌شوند. نتایج مطالعات نشان داد تقریباً ۱۱٪ از این افراد متأهل پس از ۷۰ سالگی به زوال عقل مبتلا شدند، در مقابل ۱۲٪ تا ۱۴٪ از همتایان مطلقه یا مجرد آنها.
وقتی محققان عوامل دیگری را که می‌توانند بر خطر زوال عقل تأثیر بگذارند مانند سطح تحصیلات و عادات سبک زندگی، ارزیابی کردند، ازدواج طولانی‌مدت همچنان با یک اثر محافظتی مرتبط بود: بزرگسالان مطلقه و مجرد ۵۰٪ تا ۷۳٪ بیشتر در معرض ابتلاء به زوال عقل بودند.
«جورن هین استرند»، محقق ارشد از مؤسسه بهداشت عمومی نروژ، گفت: «ازدواج با کاهش خطر زوال عقل در مطالعات متعدد گزارش شده است، و نتایج ما به این شواهد اضافه می‌کند.»
این یافته‌ها، بر اساس بررسی بیش از ۸۷۰۰ بزرگسال نروژی است که وضعیت تأهل آنها از ۴۴ تا ۶۸ سالگی پیگیری شده است. سپس محققان به ارتباط با احتمال تشخیص زوال عقل بعد از ۷۰ سالگی در شرکت کنندگان پرداختند.
به طور کلی، تنها کمتر از ۱۲٪ در طول دوره مطالعه مبتلا به زوال عقل تشخیص داده شدند، در حالی که ۳۵٪ دیگر دچار اختلال شناختی خفیف شدند.
به طور کلی، تیم تحقیق دریافت وضعیت تأهل با خطر آسیب‌های خفیف‌تر ارتباط قوی‌ای ندارد. اما رابطه واضحی با خطر زوال عقل وجود داشت: متأهل ماندن در مقابل مطلقه یا مجرد بودن محافظت بیشتری را به همراه داشت.
علت این موضوع کاملاً مشخص نیست. اما هنگامی که محققان بر روی گروه مجرد تمرکز کردند، به نظر می‌رسید که بی فرزندی رابطه محکمی با خطر زوال عقل بالاتر دارد. اما هنوز این سوال باقی می‌ماند که چرا.
استرند می‌گوید: «برخی از توضیح‌ها می‌تواند این باشد که اگر بچه داشته باشید، از نظر شناختی بیشتر درگیر می‌شوید.»
او خاطرنشان کرد افرادی که در طول زندگی از لحاظ شناختی درگیر هستند، ممکن است «ذخیره شناختی» بیشتری داشته باشند یعنی توانایی مقاومت در برابر تغییرات مغزی که روند زوال عقل را قبل از ظاهر شدن علائم مشخص می‌کند.