همه ما معمولاً ایتالیا را با سوپراسپرت‌های جذاب می‌شناسیم، اما برخی از خودروهای کوچک و ارزان ایتالیایی هم تاریخ‌سازی کرده‌اند.
به گزارش پدال، اگر یک علاقه‌مند حرفه‌ای به دنیای ماشین باشید، هر وقت صحبت از ایتالیا شود، اولین چیزی که به ذهنتان خواهد آمد سوپراسپرت‌های جذاب و قدرتمند هستند. البته این عجیب نیست، زیرا فراری و لامبورگینی مشهورترین نام‌ها در دنیای سوپرکار‌ها محسوب می‌شوند. بااین‌حال، اکثر مردمان ایتالیا نه با سوپراسپرت‌های لامبورگینی و مازراتی بلکه بیشتر با خودروهای شهری کوچک و درعین‌حال شیک تردد می‌کنند. پرفروش‌ترین خودرو ایتالیا در سال ۲۰۲۲ فیات پاندا بوده و در رتبهٔ دوم فیات ۵۰۰ قرار دارد. به همین دلیل، در ادامهٔ این مطلب قصد داریم برخلاف کلیشه‌های همیشگی، این بار به شش خودروی کوچک ایتالیایی بپردازیم.
فیات ۵۰۰ کلاسیک از بسیاری جهات خودروی شگفت‌انگیزی است. هرچند فیات توپولینو خودرویی بود که رشد اقتصادی ایتالیا را پس از جنگ جهانی اول آغاز کرد و خودرو را در اختیار عموم مردم این کشور قرار داد، اما جانشین آن یعنی فیات ۵۰۰ که در سال ۱۹۵۷ به بازار آمد خیلی سریع به یک نماد تبدیل شد. این ماشین به‌اندازهٔ فولکس‌واگن بیتل و مینی در همه‌جا دیده می‌شد و مثل بیتل آلمانی و ۲ CV فرانسوی یکی از اولین خودروهای مردمی جهان بود. نام ۵۰۰ از پیشرانهٔ دو سیلندر ۵۰۰ سی‌سی پایه گرفته شده بود که در عقب نصب شده و باعث شد کابین بسیار جادارتر از چیزی که از بیرون به نظر می‌رسد باشد. موتور‌های اولیه تنها ۱۳ اسب بخار قدرت داشتند، اما بعداً این رقم در نسخه‌های آبارث به ۲۷ تا ۳۸ اسب بخار افزایش پیدا کرد.
ایزتا را بیشتر با برند ب‌ام‌و می‌شناسیم، اما این یک خودروی کوچک ایتالیایی است که توسط شرکت ایزو تولید می‌شد و بعداً در حرکت هوشمندانه‌ای امتیاز تولید آن را به ب‌ام‌و داد. عرضهٔ ایزتا منجر به تولید خودروهای حبابی دیگری شد، اما محصول ایزو با ساخت نزدیک به ۱۶۲ هزار دستگاه در طول هشت سال تولید، پرفروش‌ترین آن‌ها بود. دلیل تولد ایزتا هم مثل فیات ۵۰۰ بود. ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم به حملونقل ارزان‌قیمت نیاز داشت و ایزتا که از پیشرانهٔ تک سیلندر موتورسیکلت استفاده می‌کرد برای پاسخ به این نیاز کاملاً مناسب بود.
در دههٔ ۸۰ فیات پاندا با یکی از ایتالیایی‌ترین تصمیمات طراحی تاریخ متولد شد. خلاصهٔ این تصمیم، ساخت خودرویی با کابین جادار و ساده بود که وزن و قیمت آن از فیات ۱۲۶ بیشتر نباشد. طراحی این خودرو به شرکت جوجارو واگذار شد و این شرکت هدف خود را طراحی خودرویی قرار داد که بتواند چهار نفر را به همراه دو دبه ۵۰ لیتری در خود جای دهد. پاندا در بازار فوراً به موفقیت چشمگیری دست پیدا کرد و خانوادهٔ آن در سال ۱۹۸۳ با یک نسخهٔ چهارچرخ محرک گسترش پیدا کرد. این اولین خودروی کوچک تولیدی با پیشرانهٔ عرضی و سامانهٔ چهارچرخ محرک محسوب می‌شد. پاندا ۴×۴ برای شرایط نامطلوب زمین‌های کشاورزی و مسیر‌های خاکی حومه شهر طراحی شده بود و دنده یک بسیار سنگینی داشت.
اتوبیانچی یک خودروساز کوچک ایتالیایی بود که بطور مشترک توسط فیات، پیرلی و بیانچی تأسیس شد و از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۹۵ فعالیت می‌کرد. یکی از محصولات این شرکت، بیانچینا نام داشت که بر اساس فیات ۵۰۰ ساخته شده و در نسخه‌های مختلفی مثل سدان، رودستر، استیشن و کانورتیبل تولید می‌شد. نسخهٔ آخر که ترنسفورمابیله نام داشت، در سال ۱۹۵۷ با طرح دورنگ بدنه به بازار آمد. این نسخه که از پیشرانهٔ ارتقاءیافته ۲۰ اسب بخاری استفاده می‌کرد، با سقف بازشو روی ستون‌های ثابت و در‌های عکس بازشو، خودروی عجیبی به نظر می‌رسید.
هرچند این روز‌ها فیات ۵۰۰ آبارث سالخورده شده، اما هنوز هم برای رانندگی خودروی هیجان‌انگیزی است. فیات در سال ۱۹۷۱ آبارث را خرید و از آن زمان تاکنون، این شرکت بازوی پرفورمنس داخلی فیات بوده است. آبارث در سال ۲۰۱۵ مدل ۶۹۵ بی‌پوستو را با کاهش وزن جدی معرفی کرد. این مهم به لطف حذف صندلی‌های عقب حاصل شده بود و نام بی‌پوستو که در ایتالیایی به معنای دونفره است به همین موضوع اشاره داشت. استرس بار تیتانیومی عقب، ترمز‌های برمبو، رینگ‌های OZ، تعلیق قابل تنظیم و پنجره‌های پلی‌کربنات سفارشی هم از دیگر ویژگی‌های این نسخه بودند. ۶۹۶ بی‌پوستو که ۱۹۰ اسب بخار قدرت داشت، با قیمتی دو برابر یک ۵۰۰ معمولی، بسیار گران بود، اما رانندگی واقعاً جذابی داشت.