فرارو- گیاهانی وجود دارند که دوزیستان را هضم می‌کنند، ماهی‌هایی که از جلبک‌ها تغذیه می‌کنند و ویروس‌هایی که باکتری‌ها را آلوده می‌کنند. با این وجود، در میان روابط بین شکارچی و طعمه رابطه‌ای وجود دارد که به سختی شناخته شده است و می‌تواند برای درک چرخه زندگی ضروری باشد. این رابطه Virivores یا ویروس خواران است. همان طور که از نام آن پیداست این ارگانیسم خود را با رژیم غذایی حاوی ویروس‌ها حفظ می‌کند.
به گزارش فرارو به نقل از ال پائیس، در حالی که این اصطلاح هنوز به طور رسمی وجود ندارد گروهی از پژوهشگران امریکایی دو گروه از میکرو ارگانیسم‌ها را کشف کرده اند که نه حیوان هستند نه گیاه و نه قارچ، اما باکتری‌های ساده نیز نیستند. در حالی که آنان اولین موجودات ویروس خواری نیستند که شناسایی شده اند، اما ظاهرا می‌توانند منحصرا با تغذیه از مواد ویروسی زنده بمانند و رشد کنند.
طی سه سال گذشته گروهی از پژوهشگران دانشگاه نبراسکا ویروس‌ها را از دیدگاهی متفاوت مورد مطالعه قرار داده اند: نه به‌عنوان موجودات بیولوژیکی بیماری‌زا بلکه به‌عنوان مواد مغذی اساسی در چرخه زندگی. در کنار باکتری‌های آبزی ویروس‌ها فراوان‌ترین موجودات روی زمین هستند. با تعداد زیادی از آنان خوردن ویروس‌ها برای موجودات زنده امری طبیعی می‌باشد.
با این وجود، "جان دلانگ" زیست‌شناس دانشگاه نبراسکا تلاش کرده نشان دهد که دست کم دو نوع از موجودات واقعا ویروس خوار وجود دارند که می‌توانند تنها با رژیم غذایی حاوی ویروس زنده بمانند. دلانگ به "ال پائیس" می‌گوید: "پیش‌تر چندین مطالعه مصرف ویروس‌ها را مستند کرده بودند. با این وجود، طبق یافته‌های ما این اولین بار است که مصرف ویروس خالص در این دو گونه نشان داده شده است".
دو گونه مورد مطالعه آبزی هستند: Paramecium bursaria و Halteria sp. این دو گونه مشکوک به خوردن ویروس بودند اگرچه مشخص نبود که آن گونه‌ها به طور تصادفی این کار را انجام می‌دادند. تیم تحت هدایت دلانگ آن دو گونه را در یک آزمایشگاه تحت شرایط کنترل شده مشاهده کرده است. بنابراین، در قطرات کوچک آب به دست آمده از یک حوضچه آنان مقادیر زیادی کلرو ویروس را آزاد کردند ویروس نسبتا بزرگی که کلروفیل جلبک‌ها را در دریاچه‌ها و مخازن آب شیرین در سراسر سیاره آلوده می‌کند.
پس از ۲۴ ساعت پژوهشگران قطرات آب را به دقت بررسی کردند. نتایج آزمایش‌ها در نشریه علمی PNAS منتشر شد و نشان داد که در حضور هر دو گونه میزان ویروس در آب تا ۱۰۰ برابر کاهش یافت. آن چه که آنان باید تایید می‌کردند این بود که آیا ارگانیسم واقعا ویروس‌ها را خورده است یا خیر.
آنان با استفاده از تکنیک رنگ آمیزی (افزودن رنگ برای ایجاد کنتراست) تعدادی از ویروس‌ها را فلورسنت کردند. آنان سپس ویروس‌ها را مشاهده کردند و به این تخمین رسیدند که هر Halteria sp قادر به بلعیدن بین ۱۰۰۰۰ تا یک میلیون کلرو ویروس در روز بود. پس از ۴۸ ساعت بیش‌تر قرار گرفتن در معرض ویروس آنان تایید کردند که جمعیت Halteria sp افزایش یافته بود در حالی که میزان کلرو ویروس به شدت کاهش یافت. از نظر تعداد بار ویروسی تنها طی مدت دو روز ۱۰۰ برابر شد در حالی که جمعیت پروتیستا (آغازیان) که به جز ویروس چیزی برای خوردن نداشت به طور متوسط در همان بازه زمانی ۱۵ برابر افزایش یافت.
دلانگ می‌گوید: "ما فکر می‌کنیم که ویروس‌ها احتمالا بسیار مغذی هستند و سطوح بالایی از پروتئین و فسفر را دارند".
نتیجه مطالعه‌ای در مورد ترکیب ویروس‌ها که چند سال پیش منتشر شد نشان داد که ویروس‌ها حاوی اسید‌های نوکلئیک، لیپید‌ها و اسید‌های آمینه هستند. در مورد کلرو ویروس‌ها آنان می‌توانند حاوی کربن نیز باشند که از کلروفیل جلبک‌ها می‌دزدند.
"جاشوا ویتز" بوم شناس یکی از نویسندگان جدیدترین مقاله در مورد آن چه در ویروس‌ها وجود دارد هدایت گروهی از پژوهشگران در موسسه فناوری جورجیا را بر عهده دارد و چندین مقاله در مورد نقش موجودات ویروسی در چرخه زندگی منتشر کرده است.
ویتز به "ال پائیس" می‌گوید: "ویروس‌ها اگر توسط میکروبی بلعیده شوند که آن را هضم می‌کند و به ویروس آلوده نمی‌شود به طور بالقوه مغذی هستند". به طور کلی، ویروس‌ها از مواد ژنتیکی (DNA یا RNA) ساخته شده اند.
از آنجایی که ژنوم‌های ویروسی نسبتا متراکم هستند و به دلیل این که مواد ژنتیکی غنی از فسفر هستند ویروس‌ها نسبت به میکروب‌های معمولی محتوای فسفر بیشتری دارند. بنابراین، آنان ممکن است یک امتیاز تغذیه‌ای داشته باشند.
این واقعیت که میکروارگانیسم‌هایی وجود دارند که ویروس‌ها را می‌خورند زیست شناسان را وادار می‌کند تا آن چه را که در مورد چرخه زندگی می‌دانند دوباره بررسی کنند. ویروس‌ها با آلوده کردن انواع موجودات زنده می‌ترکند و مواد آلی و مواد مغذی را در جو آزاد می‌کنند. در حال حاضر، همان طور که ویتز اشاره می‌کند "این تحقیق گام مهمی در پیشبرد درک ما از روش‌هایی است که ذرات ویروسی در زنجیره غذایی میکرو ارگانیسم‌ها نقش دارند".
دلانگ هشدار می‌دهد که تعیین کمیت نقش ویروس‌ها به عنوان انتقال دهنده انرژی و مواد مغذی آسان نخواهد بود. با این وجود، او ظرفیت بالقوه زیادی را در این روند می‌بیند.
او می‌گوید: "اگر یک تخمین تقریبی از تعداد ویروس‌ها، تعداد مژه‌ها و مقدار آب داشته باشید و این مقادیر را در یکدیگر ضرب کنید مقدار زیادی حرکت انرژی در زنجیره غذایی دریافت خواهید کرد". او تخمین می‌زند که موجودات موجود در یک حوضچه کوچک می‌توانند ۱۰ تریلیون ویروس را در روز بلعند. اگر این وضعیت در مقیاسی که ما فکر می‌کنیم ممکن است رخ دهد اتفاق می‌افتد باید دیدگاه مان را نسبت به چرخه جهانی کربن تغییر دهیم.