در شیراز و اصفهان به شنگ آلاله شنگ و در خراسان ریش بز خالدار و در لرستان شِنگ و در روستای خوی واقع در شهر کرد شنگ خطاب می‌کنند. به این گیاه یمنیه، قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، اسپلنچ، اسفلنج و در آذربایجان یملیک هم می‌گویند.
مزاج این گیاه سرد و خشک است و موجب بهبود و کاهش علائم اسهال می‌شود. خونریزی معده را قطع می‌کند و از خونریزی سینه پیشگیری می‌کند.
درمان بسیار مفیدی برای مبتلایان بیماری سل است. شنگ دیواره معده را تقویت می‌کند و در سم زدایی بدن نیز از این گیاه استفاده می‌شود. عصاره گیاه شنگ به عنوان یک فرآورده مکمل در بهبود کبد چرب اثرات خوبی از خو نشان داده است. درمان کچلی و زخم‌های پوستی نیز از خواص شنگ در طب سنتی است. از ضماد برگ‌های این گیاه در ساخت کرم به منظور التیام زخم‌های سطحی استفاده می‌شود.
اگر جوشانده این گیاه را با روغن زیتون مصرف کنید خواص آرامش بخش آن را خواهید دید. ریشه این گیاه دارویی دارای لعاب بوده و کمی تلخ است. خاصیت خلط آور و نرم کننده سینه ازجمله مصارف دارویی ریشه این گیاه است.
استعمال موضعی گل‌های گیاه شنگ برای درمان سوختگی مفید است و ریشه این گیاه در طب سنتی برای سم زدایی بدن مورد استفاده قرار می‌گیرد. استفاده از این گیاه در درمان زخم‌های گوارشی و ریه موثر است و عصاره آن به دلیل قابض بودن برای درمان انواع خونریزی ازجمله خونریزی‌های رحمی، دستگاه تنفسی و درمان برخی از انواع اسهال مفید است.
آن را بجوشانید و سپس صاف کرده و هم گیاه پخته شده را مصرف کنید و هم آب آن را که سراشر از مواد مغذی است مصرف کنید. شما می‌توانید ۶۰ گرم از ریشه این گیاه را جوشانده و برای درمان بیماری‌هایی همچون نزله ریوی، نقرس، رماتیسم و امراض جلدی از آن بهره ببرید. کرمانشاهی‌ها و آذربایجانی‌ها آن را با استفاده از کمی نمک به صورت خام می‌خورند.
منبع: رکنا