برای اکثر مردم، دوستی بخش مهمی از زندگی را تشکیل می‌دهد. به اشتراک گذاشتن تجربیات بخشی از انسان بودن است و بسیاری از مطالعات نشان داده اند که تنهایی تأثیر منفی بر رفاه ما دارد. دوستی تأثیر مثبتی بر سلامت روان دارد، اما آیا می‌تواند فواید جسمی هم داشته باشد؟
ما مجبور نیستیم همیشه اجتماعی باشیم؛ گاهی اوقات لازم است از فضای خودمان لذت ببریم، اما همه مردم به تعاملات اجتماعی نیاز دارند.
به همین دلیل است که مردم دوست می‌شوند و برای حفظ آن دوستی‌ها تلاش می‌کنند و دوستی‌های با کیفیت برای همه کسانی که درگیر هستند مفید خواهد بود.
اگرچه دوستی با حیوانات به عنوان انسان گرایی مورد تمسخر قرار گرفته است، تحقیقات نشان داده است که برخی از حیوانات درست مانند دوستی‌های انسانی، روابط طولانی مدت و پایداری را ایجاد می‌کنند.
البته، همه حیوانات چنین دوستی‌هایی ندارند؛ تا آنجا که می‌دانیم، این دوستی‌ها محدود به آن‌هایی است که در گروه‌های اجتماعی پایدار زندگی می‌کنند، مانند نخستی‌های برتر، فیل‌ها، نهنگ‌ها و دلفین‌ها.
اساس دوستی ارزش دادن به یکدیگر است؛ هر فردی چیزی را ارائه می‌دهد که برای فرد دیگری ارزشمند است.
ما به عنوان انسان به دلایل مختلف برای دیگران ارزش قائلیم. آن‌ها ممکن است همان کار‌هایی را که ما انجام می‌دهیم دوست داشته باشند، ممکن است دیدگاه‌های سیاسی مشابهی داشته باشند، یا شاید در کار‌های خانگی کمک کنند.
هنگامی که تصمیم می‌گیریم برای کسی ارزش قائلیم، اغلب برای حفظ آن دوستی تلاش می‌کنیم.
دکتر اسکات کایزر، متخصص سالمندان و مدیر سلامت شناختی سالمندان برای انستیتوی علوم اعصاب اقیانوس آرام در مرکز بهداشت پراویدنس سنت جان در سانتا مونیکا، کالیفرنیا، در صحبت با مدیکال نیوز تودی، در مورد نقش دوستی در تکامل بشریت گفت: «تحقیقات نشان می‌دهد که تکامل پیوسته برای افزایش ارتباط اجتماعی با تعاملات اجتماعی انتخاب شده است و شبکه‌ها نقش عمده‌ای در بقای افراد دارند. بر اساس این چارچوب، اجداد ما ارتباطات اجتماعی ایجاد کردند (کار با هم، تقسیم غذا و کمک به یکدیگر) تا احساس امنیت کنند.»
دکتر کایزر گفت: «انسان‌ها برای اتصال سخت هستند و ارتباطات اجتماعی بخش مهمی از سلامتی و رفاه هستند، ما برای زنده ماندن و رشد به آن‌ها نیاز داریم، درست همانطور که به غذا، آب و اکسیژن نیاز داریم.»
در دوران کودکی، اکثر ما می‌دانیم که دوست یابی آسان است، اما بزرگسالان می‌توانند آن را چالش برانگیزتر ببینند. خبر خوب این است که مزایای دوستی‌های دوران کودکی تا بزرگسالی با ما باقی می‌ماند.
در یک مطالعه، پسران در سن ۳۲ سالگی مورد پیگیری قرار گرفتند. آن‌هایی که گزارش دادند که در دوران کودکی دوستان زیادی داشته اند، فشار خون پایین تری داشتند و احتمال بیشتری داشت که وزن سالمی داشته باشند.
فقط دوستی‌های نزدیک برای ما خوب نیست. افراد در هر سنی از هر نوع تعامل اجتماعی سود می‌برند. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۷ با عنوان «SuperAgers» (افرادی که در دهه ۸۰ زندگی‌شان مهارت‌های حافظه چند دهه جوان‌تر را دارند) نشان داد که آن‌ها سطوح بسیار بیشتری از روابط اجتماعی مثبت نسبت به افرادی که توانایی‌های شناختی برای سن خود دارند، داشتند.
بر اساس یک مطالعه در سال ۲۰۱۴، «تنهایی ناشی از تنها بودن نیست، بلکه به دلیل عدم وجود یک رابطه یا مجموعه‌ای از روابط مورد نیاز است.»
این مطالعه در ادامه نشان داد که تنهایی می‌تواند منجر به بسیاری از اختلالات روانپزشکی مانند افسردگی، اختلالات شخصیتی، مصرف الکل و اختلالات خواب شود و حتی ممکن است به مشکلات سلامت جسمی کمک کند؛ بنابراین آیا معاشرت به محافظت در برابر اختلالات سلامت روان کمک می‌کند؟ همانطور که لی چمبرز، روانشناس و بنیانگذار Essentialise Workplace Wellbeing، به MNT گفت: «تقریباً به طور قطع.»
وی خاطرنشان کرد: «داشتن دوستان این پتانسیل را دارد که از ما در برابر تاثیر تنهایی محافظت کند و داشتن دوستی موثر می‌تواند ما را از اثرات نامطلوب تنهایی محافظت کند.».
بر اساس یک مطالعه منبع معتبر، دوستی‌های باکیفیت بیشتر با حمایت، رفتار متقابل و صمیمیت مشخص می‌شوند.
دوستی‌های مؤثر حس قوی همراهی را ایجاد می‌کند، احساس تنهایی را کاهش می‌دهد و به رضایت از زندگی و عزت نفس کمک می‌کند.
بین روابط اجتماعی و عزت نفس، هر یک دیگری را تقویت می‌کند؛ بنابراین دوستی‌ها عزت نفس را تقویت می‌کنند، که یک عامل محافظتی برای سلامت جسمی و روانی است.
عدم تعامل اجتماعی نه تنها بر سلامت روان ما تأثیر می‌گذارد. مطالعات منبع معتبر نشان داده اند که کمیت یا کیفیت پایین روابط اجتماعی با بسیاری از شرایط پزشکی مانند بیماری‌های قلبی عروقی، فشار خون بالا، سرطان و اختلال در عملکرد سیستم ایمنی مرتبط است.
انزوای اجتماعی و تنهایی تأثیرات منفی بر سلامتی به اندازه چاقی، کم تحرکی و کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز دارد و با افزایش ۵۰ درصدی خطر زوال عقل همراه است. صرف یک لحظه وقت برای برقراری ارتباط با کسی (حتی از طریق یک تماس تلفنی کوتاه) می‌تواند احساس تنهایی، اضطراب و افسردگی را کاهش دهد و مزایایی برای محافظت از مغز به ارمغان بیاورد.
- دکتر اسکات کایزر:
یک متاآنالیز ۱۴۸ مطالعه در سال ۲۰۱۰ - که در مجموع به داده‌های ۳۰۸۸۴۹ نفر نگاه می‌کرد، نشان داد که شرکت‌کنندگانی که روابط اجتماعی قوی‌تری داشتند، ۵۰ درصد شانس بیشتری برای زنده ماندن در طول ۷.۵ سال داشتند.
این مطالعه به این نتیجه رسید که «مداخلات مبتنی بر روابط اجتماعی یک فرصت بزرگ برای ارتقاء نه تنها کیفیت زندگی بلکه بقا است.»
مطالعات نشان داده اند که دوستی‌های قوی می‌تواند عوامل خطر برای سلامت طولانی مدت ضعیف تر، از جمله دور کمر، فشار خون و سطوح التهاب را کاهش دهد. حمایت عاطفی، با داشتن کسی که به شما گوش دهد، احساسات را تأیید کند و حواس‌پرتی مثبت باشد عامل مهمی در این امر ایفا می‌کند، در کنار تشویق و حمایت برای اتخاذ رفتار‌های سالم‌تر و بهبود نتایج سلامتی، ساختار مهمی در زندگی مدرن است.»
این حمایت و تشویق می‌تواند حتی برای کسانی که دوست دارند ورزش کنند مفید باشد. یک مطالعه در سال ۲۰۱۷ در دانشجویان پزشکی نشان داد که افرادی که یک کلاس هفتگی تمرین گروهی را انجام می‌دهند نسبت به افرادی که به تنهایی به همان میزان ورزش می‌کردند، به طور قابل‌توجهی سطح استرس کمتری داشتند.
بنابراین همه شواهد حاکی از آن است که اجتماعی شدن برای سلامت روانی و جسمی ما مفید است. اما چرا؟ کلید آن می‌تواند اکسی توسین باشد.
اکسی توسین یک هورمون و انتقال دهنده عصبی است که در هیپوتالاموس تولید می‌شود و در زایمان و شیردهی نقش دارد، اما با همدلی، سخاوت و اعتماد نیز همراه است که همگی از عوامل کلیدی در دوستی هستند.
یک مطالعه منبع معتبر نشان داد که اکسی توسین برای شناخت اجتماعی در جوندگان حیاتی است و این اثر در افراد نیز دیده می‌شود. در تحقیق دیگری، که در آن محققان اکسی توسین را از طریق اسپری بینی به افراد تزریق کردند، دریافتند که این هورمون اعتماد را افزایش داده و آن‌ها را تمایل بیشتری به پذیرش خطرات اجتماعی نشان می‌دهد.
این‌ها احتمالاً به دلیل تأثیر آن بر کورتیزول، هورمون استرس است. شرکت کنندگان در مطالعه‌ای که اکسی توسین را داخل بینی دریافت کردند نسبت به افرادی که در معرض استرس سخنرانی در جمع دارونما دریافت کردند، سطح کورتیزول کمتری داشتند.
غدد فوق کلیوی زمانی که فرد تحت استرس است کورتیزول ترشح می‌کند. این برای شرایط اضطراری خوب است، زیرا ما را برای اقدام آماده می‌کند، اما وقتی طولانی‌مدت اتفاق می‌افتد بد است. از جمله موارد دیگر، کورتیزول بالا در طولانی مدت می‌تواند باعث فشار خون بالا، دیابت نوع ۲ و خستگی شود؛ بنابراین پایین نگه داشتن سطح کورتیزول ایده خوبی است. اینجاست که اجتماعی شدن وارد میدان می‌شود. وقتی در طول تعاملات اجتماعی مثبت آرام می‌شویم، بدن ما اکسی توسین ترشح می‌کند، بنابراین سطح کورتیزول کاهش می‌یابد و شاید همراه با آن، فشار خون ما نیز کاهش می‌یابد.
همه ما از زمانی برای خودمان لذت می‌بریم و برخی از دوستی‌ها می‌توانند تأثیر منفی بر سلامت و رفاه ما داشته باشند، اما شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد روابط حمایتی برای ما مفید است؛ بنابراین حتی افراد تنها در میان ما باید بدانند که بیرون رفتن و ارتباط با مردم می‌تواند ما را شادتر و سالم‌تر کند، و حتی ممکن است باعث شود طولانی‌تر زندگی کنیم.
منبع: سلامت نیوز