روزنامه کیهان نوشت: مرحوم ری شهری نوشته است: واقع این است که دستورالعملی مبنی بر ممانعت از نماز خواندن آقای صدر از سوی هیچ مقامی صادر نشده و شاید هیچ کس جز آقای منتظری تفوّه به این مطلب نکرده باشد که ایشان خطاب به امام مظلوم گفته «.. در آینده جنابعالی را محکوم می‌کنند، می‌گویند آقای خمینی نگذاشت به یک نفر مرجعی که رقیبش بود نماز بخوانند»؟! شما را به خدا، آیا در جهان کسی را می‌توان پیدا کرد که کمترین شناخت را از امام داشته باشد و از کمترین انصاف برخوردار باشد و چنین احتمالی را درباره او بدهد؟!
خواهید پرسید که اگر دستوری مبنی بر ممانعت از نماز خواندن آقای صدر بر جنازه آقای شریعتمداری نبوده، پس چرا ممانعت شد؟
در پی انتشار جزوه آقای صدر با عنوان «در زندان ولایت فقیه» در تاریخ ۱۳۶۶/۷/۱۴ از اداره اطلاعات قم، خواسته شد که درباره مسائلی که در آن جزوه نسبت به برخورد اداره اطلاعات با ایشان در آن نامه آمده است، توضیح دهد.
مدیر کل اطلاعات قم در تاریخ ۱۳۶۶/۸/۹ طی نامه‌ای خطاب به این‌جانب، ضمن ردّ بسیاری از ادعاهای آقای صدر، ضمن اشاره به فضای امنیتی آن شب و آمدن آقای صدر با داماد آقای شریعتمداری و تعداد زیادی از طرفداران ایشان به بهشت معصومه نوشت: «جمعیت آن‌چنان فشرده بود که برادران با بی‌سیم گفتند جای حرکت در محوطه نیست و اگر ـ آقای صدر ـ به درون می‌رفت تمام جمعیت را با خود می‌برد و کنترل اوضاع دیگر ممکن نبود و لذا، چون نزدیک صبح نیز بود تشخیص دادم که وی نباید نماز بخواند و اوضاع به میل و خواسته آنان پیش نرود. البته اذعان دارید در شرایط بحرانی تصمیم‌گیری چه قدر مشکل است، به‌خصوص که در آن شب هیچ دلیلی به ما ارائه ندادند که وصیت شده ـ آقای صدر ـ نماز بخواند... و اگر مسلم می‌شد که وصیت شده، قطعاً تصمیم به صورت دیگری بود.»
بنابراین پاسخ سؤال آقای منتظری که «چه اشکال داشت طبق وصیت آقای شریعتمداری آقای صدر بر جنازه‌اش نماز بخواند...»؟ این است که اشکالش ـ طبق تشخیص مسئول اطلاعات قم ـ درگیری و صدمه خوردن مردم و احیاناً خون‌ریزی بوده است.
فرض می‌کنیم که تشخیص مسئول اطلاعات قم درست نبوده، آیا این جریان باید به گونه‌ای مطرح شود که نظام اسلامی و امام زیر سؤال برود، یا این‌که به حساب اشتباه یک مسئول در شرایط بحرانی گذاشته شود؟