هنگامی که سال گذشته بدترین سیل در بیش از ۵۰ سال اخیر جوامعی را در امتداد رودخانه نیل در سودان جنوبی فرا گرفت، هزاران نفر به مناطق مرتفع گریختند و به یک پادگان قدیمی ارتش پناه بردند.
به گزارش فرارو، این دهکده که به عنوان دهکده کانال شناخته می‌شود، چندین دهه پیش در شمال ایالت جونگلی، با شهر مالاکال در امتداد رود نیل، یک موقعیت نظامی استراتژیک بود. اما ساکنان جدید آن، در کمال تاسف متوجه شدند که در محدوده آن، یک میدان مین قدیمی وجود دارد.
مخمصه آن‌ها تأثیر یک بحران آب و هوایی را بر کشوری که هنوز از یک جنگ داخلی وحشیانه پنج ساله بهبود نیافته است، در بر می‌گیرد. توافق صلح امضا شده در سال ۲۰۱۸ کمک چندانی به توقف خشونت بومی نکرده است.
کسانی که قبلاً به دلیل درگیری مجبور به ترک خانه‌های خود شده بودند، دوباره در حال فرار هستند، با سیل، که در بالا در نزدیکی شهر بنتیو در ایالت یونیتی دیده می‌شود، در چهار سال گذشته به یک مشکل فزاینده تبدیل شده است.
تخمین زده می‌شود که ۲.۲ میلیون نفر، نزدیک به ۲۰ درصد از جمعیت، آواره داخلی هستند. این در حالی است که سازمان ملل متحد هشدار داده که تا ۱۰ میلیون نفر در سال ۲۰۲۳ به کمک‌های غذایی نیاز خواهند داشت.
مری نیانتی برای کمک به خانواده‌اش برای فرار از آب‌هایی که دهکده‌اش را فراگرفته بود، پنج فرزندش را در ورقه‌های پلاستیکی که معمولاً برای پوشاندن خانه‌ها از باران استفاده می‌شد، بست. او شنا کرد و یک روز در پایین رودخانه شناور شد و کیسه گرانبهایش را روی سرش گذاشت تا به بنتیو رسید.
خانواده وی در حال حاضر در اردوگاهی در آنجا هستند، اما غذایی ندارند و برای برداشتن گیاهی به نام «Yell» به رودخانه می‌روند، این همان چیزی است که برای زنده ماندن می‌خورند.
این کمپ در بنتیو بیش از ۱۱۲۰۰۰ نفر را پناه می‌دهد و بر روی آب بند‌های بلند ساخته شده است. به گفته جاشوا کانیارا، از سازمان بین‌المللی مهاجرت سازمان ملل (IOM)، این منطقه از این نظر منحصر به فرد است که هر زمین خشکی در آنجا به لطف این آب بند‌ها است که حدود ۲.۵ متر (۸ فوت ۲ اینچ) ارتفاع دارند و توسط گروه‌های بشردوستانه ساخته شده‌اند.
گاتکووت ماکال کویر ۱۹ ساله بود که در سال ۲۰۱۴ پس از یک سفر چهار روزه پیاده و فرار از نیرو‌های دولتی که معتقد بودند روستای او از مخالفان حمایت می‌کند، به اردوگاه رسید. او اکنون ۲۷ ساله است که دوست دارد به خانه برود. او روز خود را به دنبال هیزم می‌گذراند، مسافت‌های زیادی را طی می‌کند، اما ناامنی او را نگران می‌کند، به ویژه گزارش‌ها مبنی بر اینکه ۳۰ جوان که در زمینی نزدیک کمپ فوتبال بازی می‌کردند اخیراً به زور توسط ارتش استخدام شده و در جنگ جان خود را از دست داده اند.
در حالی که سیل و باران سیل آسا در ۳۶ شهرستان از ۷۹ شهرستان سودان جنوبی، بازگشت مردم به منابع درآمد کشاورزی را غیرممکن کرده است، چرای دام - که از نظر ثروت و موقعیت بسیار مهم است - نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرد و حیوانات زیادی را ضعیف و از بین برده است.
با توجه به اینکه تعداد زیادی از مردم به کمک‌های بشردوستانه وابسته هستند - که اغلب با هواپیما آورده می‌شوند - احساس وحشت در میان ساکنان کمپ در بنتیو وجود دارد، زیرا بودجه برای سودان جنوبی به ۶۷ درصد از آنچه مورد نیاز است کاهش یافته است.
دیو لونگ پیت، یکی از ساکنان ۸۰ ساله کمپ می‌گوید: بشردوستان همه چیز هستند. آن‌ها خدای ما، پدر ما، غذا، آموزش، سرپناه و امنیت ما هستند. بدون آن‌ها و کمپ‌های آوارگان، همه افرادی که اینجا می‌بینید مرده بودند.
او به عنوان یک رهبر سنتی برجسته، خانواده‌ای بزرگ با چندین همسر دارد. از سال ۲۰۱۴، هشت فرزند او در درگیری کشته شده اند و ۱۵ نفر دیگر بر اثر بیماری جان خود را از دست داده اند. به دلیل ناامنی، او برای بازگشت به خانه احساس امنیت نمی‌کند.
به گفته پزشکان بدون مرز، آب راکد به افزایش مالاریا و بیماری‌های منتقله از طریق آب، سوء تغذیه شدید، مارگزیدگی مکرر و افزایش دیابت کمک کرده است. سازمان ملل همچنین به شیوع مکرر سرخک اشاره می‌کند.
برای ساکنان جدید اکنون این امید وجود دارد که بتوانند مقداری محصول بکارند. در اوایل سال، تیم مین زدایی سازمان ملل متحد به کمک آن‌ها آمد و ۱۷۰۰۰ متر مربع زمین را پاکسازی کرد.
این خبر با جشن‌هایی همراه بود و سازمان ملل امیدوار است که این حرکت به حدود ۱۵۰۰ نفر اجازه دهد که به درستی در آنجا مستقر شوند.