وزنه‌برداران اعزامی ایران به مسابقات جهانی موفق به کسب یک مدال طلا و سه نقره شدند. رضا دهدار برای ایران یک مدال طلا و یک نقره کسب کرد و کیانوش رستمی و مهدی کرمی ۲ مدال دیگر ایران را در این دوره از مسابقات ضرب کردند. تیم ایران همچنین در این مسابقات با پنج پله سقوط نسبت به سال گذشته در جایگاه هفتم قرار گرفت.
وزنه‌برداری ایران در سال ۲۰۲۱ به عنوان نایب قهرمانی رسیده بود.
یکی از مشکلاتی که قهرمانان کشور‌های مختلف در کشور کلمبیا با آن دست به گریبان بودند شرایط اقلیمی کشور میزبان و ارتفاع شهر بوگوتا از سطح دریا و کمبود اکسیژن بود که موجب شد تا شمار زیادی از ورزشکاران نتوانند ۶ حرکت خود را به صورت کامل انجام دهند. شرایطی که اکنون به کلید واژه مربیان و مدیران تیم ملی برای توجیه نتایج نفراتی اعزامی به مسابقات کلمبیا تبدیل شده است.
کمبود اکسیژن و ارتفاع از سطح دریا در شهر بوگوتا واقعیتی است که نمی‌شود آن را انکار کرد، اما آیا مدیرانی که امروز از این شرایط گلایه دارند در چند ماه گذشته راهکاری برای عبور از این مشکل ارائه کردند؟ گلایه از شرایط اقلیمی کشور کلمبیا در حالی است که فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری ۶ اردیبهشت سال ۱۴۰۱، کشور کلمبیا را به عنوان میزبان مسابقات جهانی انتخاب کرد و تیم جدید مدیریتی و فنی فدراسیون از ۳۱ خرداد کار خود را به صورت رسمی آغاز کرده و یکی از مهمترین اهداف آنان حضور قدرتمند در مسابقات جهانی بود.
اما چرا شرایط اقلیمی و جغرافیایی میزبان نمی‌تواند بهانه برخی از رکورد‌های ملی‌پوشان باشد؟ برای پاسخ به این سوال باید گفت همانگونه که مربی باید بر تمرین، تغذیه و ساعات استراحت ورزشکار نظارت داشته باشد، بررسی شرایط اقلیمی و جغرافیایی کشور میزبان را نیز از وظایف کادر فنی و مدیر تیم‌های ملی است.
تعجب برانگیز آن است که برخی از مدیران و اعضای کادر فنی تیم ملی پس از پایان مسابقات در مصاحبه‌های خود اعلام کردند که در کلمبیا با شرایط پیش‌بینی نشده روبرو بودند و نفس کشیدن برای آنان مشکل بود. اما سوالی که از این مسوولان مطرح می‌شود آن است که چگونه یک مدیر باتجربه که سابقه حضور در تورنمنت‌های بزرگ جهانی و المپیک را به عنوان سرمربی و ورزشکار در کارنامه دارد باید از شرایط جغرافیایی میزبان بی‌خبر باشد. آیا ۶ ماه برای سنجش شرایط مختلف اقلیمی و جغرافیایی کلمبیا کافی نبود؟
بوگوتا میزبان مسابقات جهانی شهری با ارتفاع ۲ هزار ۶۰۰ متر از سطح دریا است و مدیر تیم‌های ملی هم به خوبی می‌داند که این ارتفاع برای رشته رکوردی مانند وزنه‌برداری مشکل‌ساز خواهد بود. همچنین اختلاف ساعت این کشور با ایران موجب اختلال در برنامه‌های خواب ملی‌پوشان تا چند روز خواهد شد و این واقعیت‌های یک تورنمنت بزرگ آن هم در یک کشور در آن سوی کره زمین است.
حال چرا با وجود چنین شرایط اقلیمی محل تمرینات تیم ملی وزنه‌برداری به گونه‌ای انتخاب نشد که از لحاظ ارتفاع شهر تا حدودی به بوگوتا شباهت داشته باشد؟ انتخاب شهر تهران به عنوان محل تمرین پولادمردان یکی از اشتباه‌های تیم فنی وزنه‌برداری ایران بود، زیرا تهران با ارتفاع یک هزار و ۳۶۰ متر از سطح دریا تفاوت فراوانی با بوگوتا دارد.
در میان شهر‌های ایران شهرکرد با ارتفاع ۲ هزار ۶۰ متر از سطح دریا نزدیک‌ترین شرایط به بوگوتا داشت و در گذشته و پیش از برگزاری بازی‌های المپیک ۲۰۱۶ ریو نیز میزبان تمرینات تیم ملی بود. اینکه چرا کوروش باقری به عنوان مدیر فنی تیم‌های ملی و سعید علی‌حسینی به عنوان سرمربی تیم ملی نسبت به شرایط اقلیمی و جغرافیایی کلمبیا بی‌تفاوت بودند مقوله‌ای است که باید این ۲ قهرمان به آن پاسخ دهند.