بعد از مدت‌ها انتظار مخاطبان سینما بالاخره فیلم «آواتار؛ راه آب» به روی پردۀ سینما‌ها آمد. رکوردشکنی‌های فیلم قبلی، انتظارات زیادی را از ساختۀ جدید جیمز کامرون ایجاد کرده بود. اما ظاهرا تعدادی از منتقدان بعد از تماشای این فیلم راضی از سینما بیرون نیامده‌اند. پیتر بردشاو، منتقد نشریۀ گاردین یکی از این منتقدان است که در اینجا نقد او را بر این فیلم می‌خوانید.
به گزارش فرارو به نقل از فرادید، بردشاو نوشته است: فیلم خیس و مرطوب «آواتار ۲» شبیه یک نهنگ به گل نشسته است. داستان فیلم را می‌توان در یک کارتون ۳۰ دقیقه‌ای خلاصه کرد؛ اما جیمز کامرون آن را در قالب یک فیلم سه ساعتۀ ساخته شده با برنامه‌های هوش مصنوعی کش داده است.
فیلم اول «آواتار» در استفاده از جلوه‌های ویژۀ سه بعدی یک اثر پیشگام محسوب می‌شد. این فیلم دوم که قرار است یک سومی و چهارمی هم به آن اضافه شوند، از نظر استفاده از جلوه‌های سه‌بعدی کاملا وفادار به فیلم قبلی است و از این جهت در دنیای سینما همچنان یک اثر متفاوت به حساب می‌آید. اما آن چیزی که دیگر در این فیلم دوم وجود ندارد، ایدۀ داستانی جذابی است که در فیلم قبلی شاهدش بودیم.
این فیلم به لحاظ تکنیکی پیشرفته است، اما متاسفانه همین تکنیک پیشرفته هم نهایتا تصاویری بی‌روح و ساکن خلق کرده که شگفتی و اعجابی در مخاطب برنمی‌انگیزند.
دنیای زیرآبی که کامرون خلق کرده شبیه به یک اسکرین‌سیور چند صد میلیون دلاری است! واقعا از خودمان می‌پرسیم آن شور و شوق و مخاطره‌ای که در سایر فیلم‌های کامرون مثل «تایتانیک» و «ورطه» وجود داشت کجا رفته است؟
ماجرای فیلم از این قرار است که جیک سالی (که قبلا انسان بوده و حالا در این سیارۀ دور و شگفت‌انگیز بین بدن‌آبی‌ها زندگی می‌کند)، همراه با همسر، سه فرزند و دخترخوانده‌اش زندگی شادی را می‌گذرانند. البته یک بچۀ انسان به اسم عنکبوت هم با آن‌ها زندگی می‌کند.
اما در همین احوال است که مردم آسمانی (یعنی انسان‌ها) دوباره از راه می‌رسند. سالی و خانواده‌اش مجبور می‌شوند جنگل بارانی محل زندگی‌شان را ترک کنند و در سکونتگاهی زیرآبی و دوردست در بین مردمانی دوزیست زندگی کنند. آن‌ها برای زندگی در این منطقه باید هنر ماندن زیر آب به مدت طولانی را یاد بگیرند.
بچه‌های سالی و فرزندان رئیس قبیلۀ دوزیست‌ها در ابتدا با هم رقابت دارند، اما کم کم به بهترین دوستان هم تبدیل می‌شوند. اما به هر حال این بهشت تازه هم دوام زیادی نخواهد داشت.
طراحی دنیای زیر آب مهم‌ترین نکتۀ این فیلم و شاخصۀ اصلی آن است. اما با این حال این دنیای زیرآب هم پر از کلیشه‌ها است. می‌شود گفت واقعا هیچ تصویری که خیلی خارق‌العاده و خیال‌انگیز باشد در کار نیست؛ فیلم «در جستجوی نمو» تصاویر خیلی واضح‌تری داشت!
در کل، به غیر از ساختار‌های بصری که با تکنولوژی سطح بالا شکل گرفته‌اند دیگر چه چیزی در این فیلم پیدا می‌کنیم؟ یک داستان آبکی بی‌مزه که شبیه یک داستان کودکانۀ بدون شوخی و طنز است؛ یا یک داستان مخصوص نوجوانان، بدون داشتن جنبه‌های عاطفی؛ و یا یک فیلم اکشن بدون هیچ غافلگیری و هیجانی.