زمین تحت بمباران دائمی فضا قرار دارد. گرد و غبار، سنگریزه ها، و تکه های سنگ به صورت روزانه در جو ما فرو می ریزند، و گاهی اوقات به طور چشمگیری در یک رگه شعله ور در سراسر آسمان می سوزند.
به گزارش خبرآنلاین، این بولیدها یا گوی‌های آتشین معمولاً قطعات بزرگ‌تری از سیارک یا دنباله‌دار هستند که از بدن مادر خود جدا شده و در تله جاذبه زمین افتادند؛ اما دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که یکی از این گلوله های آتشین که سال گذشته بر فراز کانادا منفجر شد، نوع معمولی شهاب سنگ نیست. بر اساس مسیر حرکت آن در سراسر آسمان، مبدا این شی عجیب یک کره وسیعی از اجرام یخی بسیار دورتر از مدار پلوتو بوده‌است.
بسیار غیرعادی نیست که مواد از ابر اورت به بیرون پرتاب شده و به سمت خورشید فرستاده شوند. با این حال، این یکی سوخت و منفجر شد به نحوی که گفته می‌شد از سنگ ساخته شده است، نه تکه‌ای از آمونیاک منجمد، متان و آب که ممکن است از یک شی ابر اورت انتظار داشته باشیم.
این کشفی است که نشان می‌دهد درک ما از ابر اورت نیاز به کمی اصلاح دارد.
دنیس ویدا، فیزیکدان از دانشگاه وسترن انتاریو در می گوید:" این کشف از مدل کاملاً متفاوتی از شکل گیری منظومه شمسی را پشتیبانی می کند، مدلی که از این ایده حمایت می کند که مقادیر قابل توجهی از مواد سنگی با اجرام یخی درون ابر اورت وجود دارند."
این نتیجه با مدل‌های تشکیل‌دهنده منظومه شمسی که در حال حاضر مورد علاقه است توضیح داده نمی‌شود. بازدیدکنندگان از ابر اورت که تا به امروز شناسایی کرده‌ایم بسیار یخی هستند. آنها گاهی اوقات به عنوان دنباله دارهای طولانی مدت، در مدارهایی به دور خورشید که صدها تا ده ها میلیون سال طول می کشد، با تمایلات تصادفی و بسیار بیضی شناخته می شوند.
گمان می رود که آنها توسط تأثیرات گرانشی بین ۲۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰۰ واحد نجومی از ابر اورت به بیرون پرتاب شده اند و در مسیرهای حلقه ای خود به سمت داخل پرتاب شده اند.
از آنجایی که تعداد زیادی از این دنباله دارهای دوره طولانی شناسایی شده اند، دانشمندان ایده مناسبی از ویژگی های مشترک آنها (و مدارهایشان) دارند.
این ما را به ۲۲ فوریه ۲۰۲۱ می رساند، زمانی که یک گلوله آتشین در حدود ۱۰۰ کیلومتری (۶۲ مایلی) شمال ادمونتون، کانادا، در آسمان دیده شد. توسط چندین ابزار، از جمله ماهواره ها و دو دوربین رصدخانه جهانی فایربال در اینجا روی زمین، مشاهده و ضبط شد.
این دوربین ها به مدت ۲.۴ ثانیه شهاب سنگ را در مسافت ۱۴۸.۵ کیلومتری ردیابی کردند و اطلاعات دقیقی در مورد مسیر حرکت و فروپاشی شی به دانشمندان دادند. تصور می شود که گلوله های آتش گرم می شوند و منفجر می شوند زیرا گازهای جوی به شکاف های کوچک در سنگ نفوذ می کنند و از داخل آن را تحت فشار قرار می دهند و باعث رونق آن می شوند.
این شی که ویدا و تیمش پیدا کردند، حدود ۱۰ سانتی‌متر (۴ اینچ) عرض و حدود ۲ کیلوگرم (۴.۴ پوند) وزن داشت. تصور می‌شد که این ماده بیش از هر جسم یخی شناخته شده در جو فرو رفته است. در واقع، سوختن و متلاشی شدن آن دقیقاً با یک گلوله آتشین سنگی مطابقت داشت.
با این حال، زمانی که محققان از داده‌ها برای محاسبه مسیر ورودی آن استفاده کردند، نتایجی که به دست آوردند نه با شهاب‌سنگ محلی معمولی، بلکه با مدار یک دنباله‌دار دوره‌ی طولانی سازگار بود.
این نه تنها به ما امکان می دهد شهاب سنگ های گرانبها را پیدا کرده و آنها را مطالعه کنیم، بلکه تنها راه برای داشتن شانسی برای گرفتن این رویدادهای نادرتر است که برای درک منظومه شمسی ما ضروری است.
منبع: ساینس‌آلرت