فرارو- حتی در امارات پر زرق و برق که هر چیزی در آن رخ می‌دهد، خرید ساعت‌های برند تنها از طریق سال‌ها شهرت و ایجاد روابط یا مقادیر هنگفت پول نقد امکان‌پذیر است.
به گزارش فرارو به نقل از میدل ایست آی، در غروبی همراه با وزش باد در اوایل ماه دسامبر گروهی از مردان جوان ۲۰ تا ۳۰ساله در یک رستوران عراقی در جزیره پالم جمریا دبی نشسته‌اند. اگرچه نمای کاملی از آتلانتیس دارد اما هیچ یک از مردان حتی بازی جام جهانی را که در حال پخش روی صفحه نمایش بزرگ است را تماشا هم نمی‌کنند.
در عوض، یکی از آنان روی صفحه نمایشگر گوشی تلفن همراهی که متعلق به مردی میانسال است و پشت میزی درست روبروی او نشسته میخ کوب شده. مرد جوان با اشاره به بازار آنلاین Chrono24 جایی که ساعت‌های ممتاز و لوکس به مردم سراسر جهان فروخته می‌شود به دوست‌اش که قلیان می‌کشد می‌گوید: «او به کرنو نگاه می‌کند. من نمی‌دانم که آیا باید به او بگویم که می‌تواند ساعت من را داشته باشد؟»
ساعت این مرد جوان دیتونا Rolex Daytona) Steel) با قیمتی در حدود ۱۲ هزار دلار به فروش می‌رسد اما در بازار ثانویه می‌تواند بین ۲۰ تا ۲۵ هزار دلار باشد. برای طبقه خاصی از مردان پولدار در امارات متحده عربی محتوای Chrono24 یک موضوع دائمی گفتگو و بخشی جدایی ناپذیر از روال زندگی روزانه آنلاین آنان است. برای این مردان جوان Chrono24 ترکیبی از ویکیپدیا، پینترست (اپلیکیشنی برای پین کردن تصاویر مورد علاقه یا اشتراک‌گذاری آن با دوستان) و اینستاگرام است منبع الهام، اطلاعات و البته آرزوها.
امارات به عنوان مکانی که پول و کالا در آن آزادانه و به راحتی جریان دارد شهرت پیدا کرده است. با این وجود، خبره‌های ساعت‌های لوکس به شما خواهند گفت که حتی در امارات نیز برای صاحب یکی از این ساعت‌ها شدن بسیار بیش از یک بار کشیدن کارت اعتباری نیاز است.
چند مرد جوان با مشاغل گوناگون از تاجر تا سرمایه گذار ارزهای دیجیتال از بنیانگذار استارت آپ تا کارکنان شرکت به «میدل ایست آی» در دبی می‌گویند که حتی با در دست داشتن مبالع هنگفت پول برای خرید ساعت‌هایی از برندهای برتر مانند رولکس، ریچارد میل، پتک فیلیپ و اودمر پیگه به طور مستقیم به تحقیق، بازدیدهای متعدد از فروشگاه‌ها و ملاقات با نمایندگان فروش و ارسال پیام و مشاهده ساعت‌های بی‌شمار نیاز دارند. حتی در آن صورت نیز هیچ تضمینی وجود ندارد که بتوانند به دلیل رقابت زیاد در بازار ساعت مدل مورد نظر خود را بدست آورند.
طی سه ماه بررسی «میدل ایست آی» و صحبت با کلکسیونرها، خرده فروش‌ها فروشندگان بازار ثانویه درک شد که صنعت ساعت‌های لوکس شدیداً رقابتی است. بازاری که نه تنها در مورد نحوه برخورد با ساعت‌ها بلکه درباره نوع تعامل با مشتریان و روند دشواری که به آنان فرصتی برای خرید ساعتی هزاران تا میلیون‌ها دلاری را می‌دهد، بسیار حساس است.
درون فروشگاه یک برند برتر ساعت یک نماینده فروش فهرستی از نام ده‌ها نفر را ارائه می‌دهد. این یک فهرست انتظار است. هر صفحه را ورق می‌زند و می‌گوید: «اگر محموله‌ای به دستم برسد چه یک ساعت باشد چه ۳۰ عدد ساعت باید از بین تمام این ساعت‌ها انتخاب کنم».
به همین دلیل او می‌گوید بسیار مهم است که بدانیم چگونه مشتری را بسنجیم. این ارزیابی فراتر از نمادهای وضعیت معمولی مانند لباس افراد است. مشتریان می‌توانند هر چیزی از برند گوچی یا فندی را پوشیده باشند. به طور مشابه، زمای که بسیاری از ساکنان دبی سوار تاکسی‌های اوبر می‌شوند نمی‌توان به خودروها برای نمایش ثروت اعتماد کرد.
فروشنده می‌گوید با نگاهی متفاوتی به مشتریان می‌نگرد. او می‌گوید: «اگر آنان را ببینم که بیرون از مغازه چای می‌نوشند متوجه می‌شوم که فنجان خود را با کدام دست گرفته اند. آیا آن دستی است که ساعت دارد تا همه بتوانند آن را ببینند؟»
این موضوع هم چنین در مورد تلاش و فداکاری است. از آنجایی که ساعت‌ها می‌توانند دو یا حتی سه برابر قیمت خرده فروشی در بازارهای ثانویه به فروش برسند فروشنده می‌گوید که می‌خواهد مطمئن باشد خریدار ساعت را نگه می‌دارد و آن را باز نمی‌گرداند.
او می‌گوید: «اگر کسی را ببینم که یک ساعت را در طول دو تا سه سال در دست دارد و نگه داشته متوجه می‌شوم که واقعا برای ساعت ارزش قائل است».
او رو به مشتری سی‌ساله‌اش می‌کند که وقت‌اش را بین دبی، امریکا و جنوب آسیا تقسیم می‌کند و می‌گوید: «به او نگاه کن، هر بار که در مرکز خرید است وارد می‌شود و مرا چک می‌کند. او به من پیام می‌دهد و از من می‌پرسد حالم چطور است. در نتیجه، اگر محصول تازه‌ای داشته باشیم ترجیح می‌دهم آن را به او بدهم».
مشتریان دیگر چندین ساعت ارزان‌تر را خریداری می‌کنند. در این میان ساعت‌های زنانه تقاضای بسیار کم‌تری در مقایسه با ساعت‌های مردانه دارند. یک اماراتی ۲۶ساله که کارمند شرکت است می‌گوید ارزش‌اش را دارد. او ترجیح می‌دهد هر بار که وارد مغازه می‌شود شانس خود را امتحان کند. او می‌گوید: «شما تمام این زمان را صرف بازدید از یک نفر و دادن پیام به او می‌کنید برای چه؟ فرصتی برای خرید چیزی؟ به هیچ وجه، ترجیح می‌دهم فقط خوش شانس باشم».
این بدان معنا نیست که او به آرامی کلکسیون کوچکی از ساعت‌ها را جمع آوری نکرده باشد زیرا آن را به مثابه یک سرمایه‌گذاری می‌بیند.
با این وجود، یکی از دوستان مصری‌اش می‌گوید: «بله، من از مکانیسم‌ها و پیچیدگی‌ها و شماره گیری‌ها آگاه هستم. با این وجود، وقتی کار به پایان می‌رسد می‌دانم که این یک سرمایه گذاری است. من می‌توانم این ساعت را خیلی راحت‌تر از یک خودرو تسویه کنم».
این مصری که برای دولت امارات کار می‌کند می‌گوید: «این یک بازی است». تمام مردانی که «میدل ایست آی» با آنان صحبت کرد اعتراف کردند هم از تلاشی که برای خرید یک ساعت انجام می‌شود ناامید شده‌اند و هم همزمان به سوی آن جذب شده اند.
اودمر پیگه سالانه حدود ۳۵۰۰۰ ساعت تولید می‌کند. ریچارد میل کسری از آن و تنها حدود ۵ هزار ساعت در سال تولید می‌کند به این معنی که شرکت می‌تواند برای یک قطعه بیش از ۲ میلیون دلار هزینه کند. دلیل اصلی این که چرا این برندها می‌توانند عرضه خود را بسیار محدود کنند این واقعیت است که هیچ یک از چهار برند برتر در واقع شرکت‌های دولتی یا خصوصی نیستند و هر یک به عنوان یک سازمان مردم نهاد غیر دولتی (NGO) فعالیت می‌کنند. بدان معنا که تعهدی به پاسخگویی به سهامداران و یا تا آنجا که ممکن است نیازی به نقل مکان واحد ندارند.
اگرچه آن برندها گزارش عمومی را منتشر نمی‌کنند اما گفته شده که رولکس تقریبا یک میلیون ساعت در سال تولید می‌کند اما فارغ از میزان تولید، جایگاه این برند در بازار ساعت به عنوان شناخته شده‌ترین برند ساعت‌های لوکس جهانی دست نیافتنی باقی مانده است.
فروشنده می‌گوید: «رولکس نقطه ورود است. اولین ساعت همه یک رولکس است. خریداران سپس با برندهای بیش‌تری آشنا شده و به پتک، اودمر پیگه یا ریچارد میل روی می‌آورند. با این وجود، همه خریداران از رولکس آغاز می‌کنند».
در مقابل، پتک فیلیپ ادعا می‌کند که از سال ۱۸۳۹ میلادی کم‌تر از یک میلیون ساعت ساخته است. این کمیابی و هجوم اخیر پول‌های رمز ارز دیجیتال رونق عظیمی را در دو سال گذشته در بازار ساعت جهانی ایجاد کرده رونقی که حتی کووید -۱۹ نیز نتوانست آن را از مسیر خارج سازد.
یک جواهر فروش و فروشنده ساعت که مغازه‌ای در بزرگراه شیخ زاید در دبی دارد می‌گوید: «پسرانی که با رمز ارزهای دیجیتال خرید می‌کنند ساده‌ترین افراد برای فروش محصولات هستند فقط خرج می‌کنند و خرج می‌کند». این مرد ۳۶ساله می‌گوید تا حدود یک سال پیش ۹۰ درصد از خریدها در فروشگاه او با ارز دیجیتال انجام شده است.
فروشگاه او که توسط رپرها و ورزشکاران مشهور نیز مورد بازدید قرار گرفته نمونه‌ای از تناقض‌های بازار جهانی ساعت است. خریداران خرده فروشی باید ماه‌ها و حتی سال‌ها وقت صرف تلاش برای فراهم شدن امکان خرید دقیق‌تر کنند در حالی که در بازار ثانویه خریدار واقعا می‌تواند با پول وارد شده و با ساعت خارج شود.
با این وجود، این راحتی خرید هزینه‌ای برای مصرف کننده و خطری برای کسب و کار دارد. خریدار می‌تواند تا سه برابر قیمت خرده فروشی را برای رضایت فوری بپردازد. در همین حال، فروشگاه‌هایی که مجددا می‌فروشند باید مراقب باشند که تامین کنندگان آنان که ساعت‌ها را از خرده فروشی خریداری کرده‌اند به عنوان پرچم دار علامت‌گذاری نشده و از بازار حذف نشوند.
فروشنده می‌گوید: «حفاظت از تامین کنندگان برای ما بسیار مهم است و ما تمام تلاش خود را می‌کنیم تا مطمئن شویم اعتبار آنان تحت تاثیر قرار نگیرد». او با دانستن این که دقیقا با چه کسی سروکار دارد این موضوع را تضمین می‌کند.
از آنجایی که فروشنده از قبل یک کسب و کار خانوادگی جواهرات دارد از پیش فهرستی از مشتریانی را داشت که به آنان اعتماد دارد که نه تنها پرداخت می‌کنند بلکه باید با احتیاط ساعت خود را مدیریت نموده تا بر شهرت خرده فروشی عرضه کننده تاثیر منفی نگذارند.
اگر فروشنده مراقب نباشد و ساعتی را که با نام دیگری ثبت شده به مشتری بفروشد که بعدا آن قطعه را برای سرویس، تعمیر یا ارزیابی به فروشگاهی می‌برد عرضه کننده‌ای که نام‌اش در خرده فروشی ثبت شده ممکن است مشکوک شود و این موضوع خود باعث ایجاد بی‌اعتمادی در بازار خواهد شد.
فروشنده صاحب مغازه در بزرگراه شیخ زاید مشتریانی از سراسر خلیج فارس، اتحادیه اروپا، بریتانیا و حتی تا ایالات متحده دارد. او می‌گوید موقعیت امارات متحده عربی و شهرت دبی به لوکس بودن، آن را به مرکز بازار جهانی ساعت تبدیل کرده است. او می‌گوید: «هر ساعتی که بخواهید می‌توانید اینجا پیدا کنید تا زمانی که مایل باشید حق بیمه را بپردازید».
این تنها ثروت نیست که دبی را به بهترین بازار ساعت تبدیل می‌کند. هم خرده فروش‌ها و توزیع کنندگان و هم فروشندگان اذعان می‌کنند که بسیاری از مشتریان تنها از در دست کردن ساعت‌های لوکس‌شان در داخل امارات احساس راحتی می‌کنند چرا که تجمل بخشی از زندگی روزمره در آنجاست.
فروشنده به مشتری‌ای اشاره می‌کند که فروشگاه را ترک می‌کند و به باشگاه ورزشی در پالم می‌رود. می‌گوید: «به او نگاه کنید. ساعتی که در دست دارد ده‌ها هزار دلار ارزش دارد اما او می‌تواند آن را در باشگاه ورزشی درآورده و کالا مطمئن باشد یک ساعت بعد هم چنان همان جایی است که او گذاشته است و کسی آن را بر نداشته است. شما هرگز نمی‌توانید این کار را در کشورهای اروپایی یا در امریکا انجام دهید».
در سوپرمارکتی در دبی یک علاقمند به ساعت‌های لوکس می‌تواند قطعاتی به ارزش صدها هزار دلار را ببیند. این اعتماد فراتر از امنیت فیزیکی است. در امارات متحده عربی ساعت‌های لوکس در مچ دست پسران ۱۴ساله و مردانی که در سنین طلایی خود هستند بسیار رایج‌تر است.
تمام منابعی که «میدل ایست آی» با آنان صحبت کرده می‌گویند زمانی که به خارج از امارات سفر می‌کنند یا از برندهای بسیار ارزان‌تر مانند «دی وان میلانو» و «سواچ» که تنها چند صد دلار به فروش می‌رسند استفاده می‌کنند و یا اصلا ساعتی در دست ندارند. دلیل آنان از این کار آن است که تقریبا هیچ یک از آنان واقعا از ساعت‌های لوکس برای عملکرد اصلی ساعت یعنی بررسی زمان استفاده نمی‌کنند.
فروشنده با اشاره به ساعت برند ریچارد میل ۱۶۱ هزار دلاری روی مچ دست‌اش می‌گوید: «در مواقعی که عقربه‌های ساعت من درست هستند می‌خندم»!